Esther Porcelijn gedicht: Gedetineerd

Esther Porcelijn

Gedetineerd

 

Help help, mijn acquisitie is op,

het tocht hier, een bries als natte vaatdoeken van moeder.

Mijn veters zijn weg, ik wil heus niks ergs doen.

Naast mij schreeuwt er een, of is het dáárnaast?

Peinzen over het peinzen, zeven streepjes op de muur,

nog zoveel te gaan, niets anders dan buiten.

Als vroeger, in vorige tijden, een klop op de deur,

Borden puree en blinde vinken uit ogen samengeperst.

Kwijnen wil ik, maar er is teveel daglicht tussen de tralies.

Een cake met een vijl van mijn vriendin,

ik heb nog geen post.

Het ruikt hier naar niks, niet eens naar niets.

Er huilt er een onder me, of is het dááronder?

Ik voel me als een kudde wolven

mee huilen, maar er is teveel daglicht tussen de tralies

Het wc-papier raakt maar niet op

mijn kleding blijft schoon.

Geen streek kan ik uithalen

meteen iemand in de buurt met een zacht woord,

een begripvolle stem.

En de zeep blijft aangevuld.

Nooit alleen in de douche met een ander die wat wilt.

Mijn tv doet het.

Een film op, over Amerikaanse gedetineerden,

ik wil met ze meeleven,

sympathiseren,

huilen als wolven,

een verbond sluiten.

Maar er is teveel licht tussen de tralies

en mijn acquisitie is op.

 

Esther Porcelijn poëzie

kempis.nl poetry magazine

 

More in: Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther