LANDVERBEUREN (73) DOOR TON VAN REEN
Ze zag dat hij zijn vuisten kapot had geslagen. Het zweet stond dik op zijn voorhoofd. Zijn hele lijf trilde. Ze liep met hem het plein op, terug naar zijn plaats onder de meidoorn. Angela zat daar nog steeds. Met zijn drieën bleven ze in het donker zitten. Wakker geschrokken zag de buizerd dat al het volk zich verzameld had in de caféhof om naar het drietal onder de boom te kijken. Hij vloog van zijn plek uit de meidoorn en streek neer op de kop van de pompbak. De timmerman zag hoe de vogel binnen zijn bereik kwam. Zo dichtbij had hij dat beest nog nooit gehad. Hij greep een stuk hout en gooide het naar de vogel.
Nog voor de buizerd in de gaten had wat er gebeurde en weg kon vliegen, trof het projectiel hem tegen de kop. Hij viel van de pomp op de grond. De kleine heks Josanna holde naar de buizerd om hem te redden. Maar de timmerman was al bij het dier. Hij greep de buizerd bij de strot en draaide hem de nek om, briesend van geluk omdat hij met de rover had afgerekend. De kleine heks raapte de dode vogel op. De tranen schoten haar in de ogen toen ze het slappe lichaam voelde. Ze huilde, hoewel de buizerd nooit erg vriendelijk voor haar was geweest. Ze had hem te vaak gepest. Zoals ze iedereen treiterde van wie ze hield. Haar moeder kwam naar buiten om het kind te troosten, maar ze bleef vlak voor de deur van haar huis in het donker staan, alsof ze bang was voor al die mensen in de caféhof. De vrouwen uit de straatjes, die ‘s avonds zelden of nooit hun huis uit kwamen, liepen nu het plein op en trachtten hun kerels over te halen om mee naar huis te gaan. Ze waren bang dat Kaffa opnieuw in razernij zou uitbarsten. Met die gek wist je het nooit. Hij was net als onweer. Zijn wilde buien verdwenen maar waren onberekenbaar en konden zich snel herhalen. Deze nacht zou het dorp in de ban van de angst gaan slapen. Alleen de slager hield zich groot. Hij daagde de anderen uit een partijtje landverbeuren tegen hem te spelen. Plotseling zag Céleste dat Azurri het mes toonde dat hij van Kaffa gewonnen had. Hij wilde laten zien dat hij geen angst had voor de gek. Eén ogenblik bleef de cafémeid kijken, maar ze maakte zich zo kwaad dat ze opsprong en woedend op Azurri afging. Vol verbazing hoorden de cafégasten dat ze de slager toeriep dat hij Kaffa het mes moest teruggeven. Azurri was echter helemaal niet van plan het mes af te staan. Het was een goed mes. Het heft was met paarlemoer ingelegd en het lag uitstekend in de hand. Hij zei tegen de meid dat hij het mes gewonnen had en dat hij er niet aan dacht het die zwerver terug te geven.
Woedend voegde Céleste hem toe dat ze om het mes wilde spelen. De verbazing kende geen grenzen. Een vrouw die speelde om een mes? En dan nog wel tegen Azurri, die zich voor de nieuwe kampioen uitgaf? De slager probeerde vrolijk te lachen. Zijn grote bek trok tot zijn oren open. Het was niet meer dan een vuile grijns. Toen hij zijn twee dochters tussen het volk zag, brulde hij tegen hen dat ze naar huis moesten gaan. De twee meisjes weken alleen een beetje terug in het donker. De vrouw van de slager, die nog altijd buiten stond, deed een paar passen naar voren, om alles beter te kunnen zien. Terwijl hij het gezicht van de cafémeid goed in de gaten hield, tekende Azurri een grote cirkel in het zand en deelde hem in twee gelijke delen. Hij liet het mes tussen zijn vingers tollen, wierp het hoog in de lucht, ving het handig op en gooide het in dezelfde beweging naar Céleste, om haar te verrassen. Ze ving het mes op aan het heft. De mannen die rond hen kwamen staan, zagen verbaasd hoe handig ze met het mes omging. Azurri legde twee koningen in de landen. Twee lucifers. De eerste worp van Céleste was niet goed. Ze won slechts een klein deel van het land van de slager en was vlug af. Azurri vond het een beetje gênant om tegen een meid te spelen. Het zag er te gemakkelijk voor hem uit. Die verrekte griet. Waarom haalde ze zich zulke dingen in het hoofd? Welke meid speelde tegen een vent? Ze vroeg erom op haar nummer te worden gezet. Moest ze het maar voelen ook. Dan zou ze eens en voor altijd van haar kuren genezen zijn.
Ton van Reen: Landverbeuren (73)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Landverbeuren, Reen, Ton van