LANDVERBEUREN (67) DOOR TON VAN REEN
Hij merkte dat zijn linkerhand weer begon te trillen. Hij zou het zekere voor het onzekere kunnen nemen en met zijn rechterhand kunnen gooien, maar hij wilde dat de andere hand in conditie was. Hij mikte. Het mes viel plat in het zand. De mannen mompelden verbaasd. Ze hadden gehoord dat Kaffa vandaag al van Azurri verloren had. Dat had de slager hun in geuren en kleuren verteld. Maar twee keer? Onbegrijpelijk. De laatste jaren was Kaffa niet te verslaan geweest. Nu zagen ze met eigen ogen hoe hij haperde.
De slager lachte. Hij rook de overwinning. Twee keer winnen zou hem zeker de kampioenstitel opleveren. Hij snauwde Kaffa toe dat hij het mes wilde houden als hij zou winnen. Kaffa reageerde niet. Hij wilde zijn mes niet afstaan, maar hij begreep dat hij het toch niet kon houden als de ander het hem zou afnemen. Er zou ruzie volgen. Na de vechtpartij met Elysee had hij daar helemaal geen zin meer in. De slager mikte nauwkeurig en wist weer een stuk land aan het zijne toe te voegen. Ook bij zijn volgende beurt miste Kaffa. Zijn hand trilde heftiger dan ooit. Voor Azurri was het een koud kunstje het spel te beslissen. Met de laatste slag haalde hij al het land binnen dat zijn vijand nog over had. De slager knipte het mes dicht en stak het in zijn zak. Hij keek triomfantelijk rond. Kaffa voelde woede in zich opkomen maar zei niets. Hij beheerste zich. Dit was al het tweede mes dat hij vandaag aan de slager had verspeeld.
Het volk ging terug naar de caféhof. Ze lieten hem alleen. De slager was uitermate vrolijk. Hij had die gek onttroond. Daar moest op gedronken worden. Hij riep naar de meid dat ze een rondje voor het hele café moest laten aanrukken. Kaffa zag dat Jacob Ramesz, die het spel vanaf een afstand had gevolgd, misprijzend zijn hoofd schudde en terugliep naar zijn kot. Jacob begreep er nu helemaal niets meer van. Hoe Kaffa zich had laten inmaken door de slager. Als hij zich niet goed voelde, had hij het spel toch kunnen uitstellen? Dat gebeurde wel vaker. Kaffa leek ondersteboven van de afgelopen dag op het plein. Gemeen van de slager om daar profijt uit te halen. Zo was die man nu eenmaal. Omdat het avond werd, trok Jacob zijn vrouw overeind uit haar stoel, nam haar in zijn armen en droeg haar het huis in. Hij bezweek bijna onder de last, ook al was het mensje zo mager als een lat en licht als een vogel. Nu opoe Ramesz van het plein verdwenen was, achtte de zon de tijd gekomen om zich terug te trekken. Hij liet zich tot ver achter de daken zakken, waardoor het gras op het plein nog donkerder werd en het water in de pompbak zijn schittering verloor. Ook de mensen zagen er nu wat grauwer uit, alsof ze ontdaan waren van het beetje glans dat het leven hun gaf. Een paar mannen kalkten een kruis op de deur van de timmermanswerkplaats. Naar oud gebruik, waardoor iedereen wist dat in dit huis gerouwd werd. Zo werden de duivels en geesten geweerd, voor het geval die het ook op andere bewoners van dit huis begrepen hadden. Het kruis was eigenlijk helemaal niet nodig geweest. De timmerman rouwde niet om zijn zoon. Hij had hem al vergeten. En voor de duivel was hij niet bang. Daar was hij meestal te bezopen voor.
Ton van Reen: Landverbeuren (67)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine
More in: - Landverbeuren, Reen, Ton van