Landverbeuren (04) door Ton van Reen

Op het plein was alleen nog de buizerd te horen, die soms riep alsof hij om iets vroeg, terwijl hij zijn salto’s om de met bessentrossen beladen takken van de meidoorn draaide. De vogel was onrustig, omdat hij de jongen niet meer hoorde. Even bleef hij doodstil hangen, viel toen als een bal naar beneden. Net voordat zijn bek de grond in zou boren schoot hij omhoog. In zijn klauwen de muis die zo onvoorzichtig was geweest om tussen gras en boterbloemen rond te dollen.

Nog voor de muis de geest gaf, zag hij voor de eerste en enige maal in zijn korte leven het dorpsplein van Solde in vogelvlucht. Slechts vaag, want bloed sijpelde over zijn ogen en maakte alles glazig. Hoewel de muis in doodsstrijd verkeerde moest hij, zo jong als hij was, toch onder de indruk zijn van het panorama dat hij mocht aanschouwen. Het dorpsplein, schitterend door de ochtenddauw. In het midden de dorpspomp, het gietijzeren hart van Solde. In het gras Kaffa en Céleste, die haar armen om de dorpsgek heen had geslagen. Verderop de grauwe stegen die vanaf het plein naar de andere delen van het dorp leidden. De daken waaronder het merendeel van de bewoners nog lag te slapen, overgegeven aan God de Heer die vanuit Zijn kerk over hen waakte. De buizerd gunde de muis slechts kort het zicht op dit alles. Nog voor hij zijn plaats op de bovenste tak van de meidoorn had bereikt, sloeg hij hem de hersens in. Voordat hij de muis begon op te vreten, bekeek hij hem aandachtig. Scheurde staart en stukken huid af en liet die tussen de resten van andere prooi vallen. Verbleekte beenderen. Kaken. Veren.

De eerste dorpeling kwam naar buiten. De man zag die twee daar op het plein, de gek en de meid. Hij haalde zijn schouders op. Hoe die zich konden aanstellen, zo vroeg op de ochtend. Wat een toneel. Daar moest zo’n boer, met zijn kop nog vol slaap en met de pest in over de nieuwe dag, niets van hebben.

Ton van Reen: Landverbeuren (04)
wordt vervolgd
fleursdumal.nl magazine

More in: - Landverbeuren, Reen, Ton van