Jacques Perk gedicht: Zij Sluimert

Jacques Perk

(1859-1881)

 Zij Sluimert

Zij rust in ’t malsche mos, en houdt gebogen

Dien arm, dien mos en lokken beide streelen,–

Een sprei van groene schaduw, zacht bewogen,

Daalt uit de zilverloovers der abeelen;

 

Zij ademt zuchten, en zij lacht, als togen

Er droomen door heur ziel, die vroolijk spelen;

O, zoete hoop! Straks opent zij heure oogen,

Straks zal de hemel nieuwe heemlen telen:

 

Slaap zacht! Ik zie den donkren nacht genaken,

Dat gij uw oog voor eeuwig houdt geloken,–

Dan sluimert gij, maar kunt niet meer ontwaken:

 

Dan zal de zode, die gij dekt, ú dekken,

Dan zal geen zonnestraal uw lippen strooken,

Geen lied van ’t woud u uit dien sluimer wekken.–

 

 • fleursdumal.nl magazine

More in: Archive O-P, CLASSIC POETRY, Jacques Perk