Esther Porcelijn: Herfstangst

foto jef van kempen

H e r f s t a n g s t

 

Nog even niet de truien in

Nog even niet de vachten aan

Nog even geen verpulveren van bladeren

Nog even niet de kachelpijp

Nog even het laagje los.

Laat de stad nog éven zien,

Houd haar sluier op,

Al wordt ‘t zwaarder.

 

Herfst,

Geef mij nog één keer een peepshow.

Laat mij de dakpannen nog één keer roder zien.

Laat mij de grijze stenen nog één keer als zandsteen zien

en laat mij denken dat de huizen onvolledige piramides zijn.

Nog even geen chocoliedjes kerstcd’s.

Rillingen naakte bomen en natte laagjes

Druppels van mijn oren.

Koude winterlucht

die mijn hersenpan in tweeën snijdt

tot één knusse kopjes thee onder een dekentje, en één kersthatende.

Ik zet mijn rendieroren vast op.

 

Herfst,

Laat mij nog even niet veranderen,

Laat mij nog even geen herhaling zien

Van: “Ouwe koek en net als vorig jaar en zie je wel dacht ik al.”

Van: “Dat zei ik vroeger al, het ligt aan de rest aan de anderen

Het is de schuld van de buitenwereld, ik heb altijd gelijk en de rest verandert.”

Laat mij nog even alles zien alsof het nieuw is, dat er nog geen naam voor is.

Laat mij nog even bedenken hoe het moet heten.

Laat mij nog even niet die oude man worden die alles al benoemd heeft.

Wil je alsjeblieft nog even wachten?

 

Ik wacht dan met je mee dan turen we samen naar de wereld.

En noemen we alles oneindig vaak omdat we nog niks kennen.

Omdat we nog even niet binnen hoeven te zijn.

Omdat we nog even niet elk jaar hetzelfde ritueel.

Omdat we nog even geen grijsheid zien

Omdat we alle kleuren kunnen bedenken.

We kunnen alles bekijken, als jij ons de kleuren teruggeeft.

Nog even geen dikke sokken zelfde verhalen weer die éne oom.

Nog even niet koud nog even geen oude gedachten herinneringen.

Nog even niet?

 

Esther Porcelijn, stadsdichter Tilburg, 2012

(eerder gepubliceerd in het Brabants Dagblad)

kempis.nl poetry magazine

More in: Archive O-P, Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther