Esther Porcelijn: Binnenwereld

© foto joep eijkens

 

Binnenwereld

Kom dan bij me liefje

Kom dan bij me, liefje

Kom dan bij mij liefje.

Een dikke druppel op het raam.

Ik wil erbij, mijn vinger glijdt over het natte glas en volgt de druppel, als een slak wurmt hij voor mijn vinger uit, in bochten voegt hij zich samen met andere druppels en telkens valt hij zwaarder op de volgende druppel. Mijn vinger raakt hem bijna en ik dans met de druppel. Als ik een druppel was dan zou ik nu door hem opgegeten worden, we zouden samen langs het raam de straat op glijden. Samen in de goot, samen onder de grond, samen in een rivier en samen in de zee. Maar ik ben geen druppel, ik ben maar een vinger. En een vinger kan hij niet opeten. Ik kan hem opdrinken. Maar dan is hij niet meer bijzonder, dan is hij gewoon mij. Eeuwig buiten mijn vinger.

Onnadenkend slaat jouw hand tegen het raam. De druppel is verdwenen.

Jij hebt liever niet dat ik dans.

Jij hebt liever dat ik sta. Met mijn armen over elkaar geslagen.

Jij wacht.

Jij wacht tot ik uitbarst, tot ik gil en krijs dat je niets begrijpt, tot ik borden tegen de muur gooi en jij kan brommen. Jij bromt als je boos bent, een diepe brom die mij zegt dat je altijd beter bent. Want ik kan niet brommen.. niet zoals jij. Ik kan alleen gillen.

Pff.. met je brom.. Brrrrr.  Ja Brr ja. Om te brrraken. Bah.

Het regent buiten, en jij dweept met je gedachten. Dweept over hoe vreemdheid het meest geschikte is. Over hoe vreemdheid goor is, hoe alles precies, zo vreselijk precies uitgedacht moet worden. Nee hoor, niks geen zomaar iets, geen kant en klaar, geen over en uit en geen sla mijn pet maar af. Juist alles lekker uitdenken, uitdokteren en de heilige geest samenbrengen met de meest freudiaanse gedachte, nooit zomaar, nooit zomaar iets. Nergens toeval, nee, juist het meest ontoevallige. Het meest ontoevallige vinden in hetgeen op het puntje van je tong ligt. Niemand mag zomaar iets denken te zeggen, eerst het denken, dan het zeggen. Ik bedoel maar. Nee. Dat mag dus niet. Geen vanzelf, geen blabla, juist bleubleu. Ja, bleubleu mag wel. Maar dan alleen als je precies de b, de l en de eu onderscheidt. Altijd precies dat kleinste in dat allerkleinste idee vouwen, en dan een hoekje van je gedachte buigen om de scheur in je eigen geest.

In je fauteuil.

Ego-origami.

Oh! ik ken je precies. Ik weet wel wat je denkt.

Leer mij jou kennen. Ha!

Je bent precies zo iemand. Zo iemand die zelfs z’n onderbroeken opvouwt.

Alles glanzend wit. Om je tanden in te zetten zo wit. Ik zou je willen bijten, en je verscheuren tot alles rood is en niets meer wit. Maar je vouwt je was. In je blote billen.

Zo vreselijk nauwkeurig.

Zo vreselijk vreselijk nauwkeurig.

Oh wat zou ik je willen bijten, in je blote billen. En dan overal stukjes van je billen gooien. En jij veegt ze dan telkens weer netjes op een hoopje en lijmt de stukjes bil aan elkaar. En ik bijt je dan weer, happen en vegen, happen en vegen, happen en vegen en vegen en happen.

Maar je vouwt. Je vouwt alles op.

Je vouwt mij op, je vouwt mij op tot ik in je handpalm pas.

Je haalt mij naar je toe en kijkt mij aan met je grote blauwe ogen.

Die ogen waar ik in wil zwemmen, ik wil een sprong wagen naar je waterogen, sta op het puntje van je handpalm maar je grote vinger duwt mij om.

Ik val plat op mijn rug en je begint mij te kietelen.

Ik kronkel heen en weer als een wurm en elke keer dat ik overeind probeer te komen duw je mij weer om. Je lacht.

Ik schreeuw nog ons codewoord: “genade! genade!” Maar je kietelt door en blijft lachen.

Je geniet ervan, omdat jij het niet voelt. Jij kan ervan genieten want jij voelt het kietelen niet.

Zuchtend zak je door je knieën en spring je op. Je gooit mij in de lucht, vangt mij op en dan kijk je mij aan met je grote blauwe ogen.

Dan stop je mij in je mond en slik je mij door. Zonder te kauwen.

In je slokdarm probeer ik je te kietelen, en je lacht, je lacht nog steeds.

Ik wil je laten kotsen en kietel en knijp je in je luchtpijp. Ik schiet je in het verkeerde keelgat en je proest.

Ik zit vast tussen je neus en oren, precies in het midden.

Nu moet ik je laten huilen, er zit niets anders op.

Ik zing een liedje over een oude vrouw uit een koud land die nooit liefde heeft gekend, een oude vrouw die altijd heeft geleerd haar rug recht te houden tegenover mannen, en nu krom is en alleen.

Je begint te huilen.

Tranen met tuiten.

Het enige is.. dat je ook nog lacht, je schokt en er klinkt een hoog schel geluid.

Tuurlijk lach je. Je wist dit allang. Niets overkomt jou zomaar.

Terwijl ik in een golf van zout water naar je ogen wordt gevoerd hou ik mij nog net vast. Ik zit achter je oog en hou mij vast aan een kegeltje. Daar kan ik zwemmen, zwemmen in je waterogen.

Ik zie dat je een zakdoek pakt en jezelf dept. De voorzienigheid zelve..

Je loopt naar een café en bestelt een whisky. Aan de andere kant van de bar zit een oude vrouw, ze heeft het koud en is krom. Ze huilt ook, maar ze is dan ook heel oud.

Ga dan naar haar toe! Ga dan naar haar toe! Als je tranen laat moet je er naar leven!

Je doet niets. Je huilt in je stoel. En je lacht. Je hoge schelle geluid krijst door de leemtes in je hoofd.

Zeg dan iets tegen haar! Zeg dan iets!!

Je doet niets. Je huilt in je stoel. En je lacht.

Ik fluister je in: “weet je nog, weet je nog lieve dat je vierkanten altijd beter vond dan cirkels.”

Je stapt naar de vrouw toe en zegt: “madame, weet u dat vierkanten eigenlijk ronder zijn dan cirkels?” En dan Brom je. Weer die Brrromm….

De vrouw kijkt tevreden en knikt. Even recht ze haar rug om vervolgens weer ineen te krimpen. Ze lijkt nog krommer. Ze zegt iets over dat ze zelf ooit ook een cirkel was, althans dat ze dat dacht. Dat alles oneindig was. En later bleek dat niet zo te zijn, dat had de levenservaring haar geleerd.

Jij bromt.

Samen zitten jullie cirkels te scheuren uit vierkante bierviltjes.

Ik zing de achtergrond muziek..

“Al zijn je haren niet geperremanent.. en is het gebruik van zeep jouw onbekend, toch zou ik je voor geen ander ruiiiilen, omdat ik zoveel van je hoooouuu”

Om te kotsen. Brrrrrrraken.

Tranend van het kotsen boven de wc thuis, ik val bijna mee. Je pakt mij weer op.

Je waterogen zijn rooddoorlopen.

Eindelijk is niet alles meer wit.

Je zet mij neer op tafel, voor een Droste-blik, dan plof je in je fauteuil.

Je veegt je mond af en lacht. Zo zie je mij het liefst. Ik ben het vrouwtje dat kijkt naar het vrouwtje dat het Droste-blik vasthoudt met daarop een vrouwtje dat een Droste-blik vasthoudt.

“Lekker chocolaatje van me” roep je en je gooit stukjes gedroogde tulp naar mij.

Ik ontvouw mij voor je. Jij ontvouwt mij. Totdat ik niet meer in je handpalm pas en ik het Droste-blik omduw.

Het regent buiten.

Op de tafel zit ik, blote knieën en in jouw overhemd.

“Lekker toffeetje van me” roep je en je gooit een briefje naar mij. Een liefdesverklaring. Zomaar omdat het kan.

Je lacht.

Je lacht omdat je niet voelt van binnen hoe het voor mij voelt. Je bedoelt maar.

Nee, precies niet, je weet precies wat je doet!

De ramen zijn van binnen beslagen en ik druk met mijn neus tegen het raam, ik schrijf mijn antwoord op je liefdesverklaring.

Ik schrijf een cirkel en een vierkant en nog iets met een bepaalde vorm.

Je lacht, leunt tegen het raam en veegt mijn antwoord weg.

“Ik wil”, stamel ik, “ik wil, ik wil..”

Je wipt op, veegt mijn neus. Je wil sigaretten halen.

Tuurlijk.

Uiteraard.

Sigaretten.

Je doet de deur open

“Ik wil…” zeg ik nog net voordat je de deur dichtdoet. Zo vreselijk nauwkeurig, Oh!

Je lacht en doet de deur dicht. Je bromt. “Hm… Br…” doe je.

Brr…om te Brrrrraken.

Leer mij jou kennen! Pff..

 

Esther Porcelijn

September 2011. Geschreven voor Incubate en de Rode Kamer met het thema: Outsiders.  Esther Porcelijn is actrice, schrijfster, student filosofie en sinds augustus 2011 Stadsdichter van Tilburg.

kempis.nl poetry magazine

More in: Archive O-P, Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther