P.C. Boutens: 3 gedichten

P.C. Boutens
(1870-1943)

 

Ween niet . . .

Ween niet; want leed en weenen zijn voorbij.

Wij weenden niet op d’eindeloozen tocht.

Daar was geen tijd voor omzien, maar door dorst

en honger en uitputting en nachtangst

hielden wij vol en bleven eerlijk trouw

aan onze eerste afspraak: bracht ons de echo niet

den woordelijken nazang van ‘t refrein,

of allen allen volgden? Hier in ‘t end

stokt in ons keel verlangens helle lied

voor ‘t zware zwijgen van bereikt geluk,

en geen-van-al die meêkwam of ons bijhield…

Ween niet; want leed en weenen zijn voorbij.

 

Nu is het werk volbracht

Nu is het werk volbracht, nu komt de rust…

Ten laatste doorgebroken staat de wand,

de blinde ringmuur, in een eng diep venster

op deze witte glansverzade stilte,

doorzichtigheid voor oog noch oor te peilen,

waarin de regelmaatge brandingslag

van onbestembre zee zijn rustge ruisching

verzucht uit onaandoenlijk diepen vrede

met zulk een zuiveren gelaten klem

dat werelds opzet en zijn rep en roer

joelt aan ons uitgevallenen voorbij

verschimd en leêg van elk bestaansbewijs

en van den geilen stekel van zijn hinder

met éenen slag ontzenuwd en ontnerfd…

O armoê die van Gods oneindigheid

niet dan éen ademhaal opnemen kan…

In zalige vermoeidheid zinkt het leven

in ons inéen, een machtloos zich-begeven

in een begeertedoode afwezigheid,

wegmatting uitgeput van elken droom,

van elk houvast – en vóor wij ‘t weten, reppen,

bezig in losse koorts buiten ons om,

zich onze handen als vereend vervreemden,

en daadlijk staat het nauwe raam gedempt

en afgedekt, gesloten en geruit,

een teêr-doorgrondlijk vastgelegd vizioen,

met al de bonte flonkerende scherven

die langs den weg gedwongen voorkeur raapte,

brokken en splinters der vermalen schelpen

van nimmermeer bezonnen Grooten Vloed.

 

Ik weet, als ik zal liggen in den dood

Ik weet, als ik zal liggen in den dood,

gebonden in zijn eerste roerloosheid,

dan zult gij rijzen in uw lichtst gezag

gelijk de nieuwvervulde zomermaan

in ‘t Oosten opvaart vóor de dag verglimt.

En iedere andere aanspraak en verband,

al wat den schijn van vaste sterren won

aan onzen aardschen hemel, deinst terug

binnen den wijden opgedrongen ring

waarin de wereld-en-haar-kindren stuwt

vrees, afgunst, haat, verhuicheld zelfbehoud,

tot gaaf verbijsterde aandacht overstomd

rond de eenzaamheid en d’ongenaakbren nood

van die langs treden van geluk en leed

uitstijgen naar den opperst schoonen stand

van nooit meer te vergeten sterflijkheid

en eeuwgen naroem. Op mijn wrangen mond

zullen uw warme lippen zegelen

onze afspraak die dit leven overduurt

naar alle kanten als Gods kiemend wonder

breekt uit zijn tijdlijke verduisterdheid.

Dan voor uw oog zal mijn geloste ziel

verschieten haar rechtstreeksche helle baan

naar waar zij in de oneindigheid ontvlamt

de nieuwe vaste-lamp van haar geduld.

En voor het blinde hart dat ziet en weet,

ligt heel de duur en de afstand die ons scheidt,

als éene vaste schrede, éen ademtocht…

Zoo kuste Konradijn den dooden mond

van Frederik van Baden.

 

P.C. Boutens poetry
fleursdumal.nl magazine

More in: Archive A-B, Boutens, P.C.