Ton van Reen: Vallende Ziekte deel 3

Een nieuw verhaal van

T O N   V A N   R E E N

V a l l e n d e   Z i e k t e

deel 3

Ik wacht nu al een paar minuten, we gaan altijd samen naar huis, misschien heeft moeder vandaag heel veel intenties om voor te bidden, ik zoek me rot in mijn hoofd naar wat er bij ons thuis nu weer allemaal mis is, maar behalve dat mijn broer het vunzige blad De Piccolo, met allemaal meiden in badpak, in zijn schooltas had, is alles net als anders. Hij heeft De Piccolo naar de pastoor moeten brengen, en die was er volgens mijn broer heel blij mee. De pastoor verzamelt alle vuile blaadjes die in het dorp worden gevonden. En als hij ze gelezen heeft geeft hij ze aan de kapelaan en die geeft ze dan weer aan de leiders van Jong Nederland. Dat zegt iedereen.

Later word ik ook schilder en dan maak ik ook schilderijen in glas in lood, want de Heilige Anna, die nu zo staat te stralen in het zonlicht is bijzonder mooi, al zal ik haar zeker nog mooier maken, haar buik is te dik, alsof ze een tweeling krijgt, die schilder heeft nooit goed gelezen, ten slotte kon hier in dit achterlijk dorp niemand lezen in de achttiende eeuw, want iedereen weet dat Anna maar één kind heeft en dat is Maria en die staat al naast haar, heel klein nog. En Joachim was haar vader, die is ook heilig, maar geen hond weet wat van hem af. Er staan drie Maria’s in de kerk en ze zijn allemaal heel anders. Wie de echte is weet niemand.

Als ik toch een heilige zou worden, wat mijn moeder graag wil, ik ook soms, zou ik de heilige Thomas willen zijn: die was net als ik en geloofde niks zonder bewijzen en is toch heilig geworden. Bij ons thuis staat Sint Thomas op de kamer van mijn zusje, daar staan alle heiligen die niet deugen en die we beter weg kunnen gooien, maar gezegende beelden mag je niet bij het vuil doen. Die moeten in de beerput. Dat gaat te ver, zegt mijn moeder, want ze hebben geld gekost. Misschien willen ze ons later toch nog wel een keer helpen, als ze naar de voorkamer mogen om te bewijzen dat ze wel hun best voor ons willen doen. Soms geeft moeder ze een kans, dan mogen ze een paar weken in de kamer op de vensterbank staan, als de clivia’s bloeien, zodat iedereen die op straat voorbij komt kan zien dat wij fijn rooms zijn. Maar als de clivia’s zijn uitgebloeid en er geen wonder is gebeurd, mag mijn zusje er weer schooltje mee spelen, omdat ze later juf wil worden en we hebben beelden genoeg om een hele klas heiligen voor haar neer te zetten. Ze krijgen vaak straf.

Moeder blijft maar bidden. Het duurt zo lang dat ik in de laatste bank ga zitten. Hier moet je voorzichtig zijn, in de achterste banken kun je allerlei enge ziektes oplopen. Hier zitten meestal die rotkinderen die in hun neus peuteren en hun snot onder de missaalkastjes afvegen. Het zijn wel de beste plekken in de kerk, omdat niemand je ziet en je kunt doen wat je wilt, al kan het gebeuren dat iemand van de zangers die altijd rochelen voordat ze beginnen te zingen, vanaf het koor op je kop spuwt, maar toevallig valt hier het licht van de mooist gekleurde glas-in-loodramen naar binnen. Het raam van de heilige Fransiscus met de vogels en de vissen die naar hem luisteren als hij preekt en dat van Theresia met haar schort vol rozen die ze uitdeelt en die dan broden worden. Omdat deze twee heiligen altijd zo vrolijk zijn, ze staan op het zuiden staan en trekken altijd al bij het minste beetje zon het licht naar zich toe, is het in de achterste banken altijd een beetje feestelijk. Als je je verveelt in de kerk ben je hier goed af. Je kunt hier lekker fantaseren.

Soms weet ik zeker dat ik missionaris wil worden. In Afrika is altijd zo’n mooi licht en de meisjes lopen er halfbloot. In de missieblaadjes van de paters Lazaristen staan meisjes uit Java met blote borsten, die geven we op school aan elkaar door om een stijve te krijgen, en dat mag wel, terwijl je volgens de pastoor al naar de hel gaat als je de onderrok van een meisje ziet. En waarom heilige maagden en engelen naakt zijn afgebeeld in het glas-in-lood in onze kerk is ook raadselachtig, want de maagden van het maagdenkoor van de kerk dragen jurken tot op hun tenen.

(wordt vervolgd)

© t v reen

Ton van Reen: Vallende Ziekte – deel 3

kemp=mag poetry magazine

 

More in: Reen, Ton van, Ton van Reen