Ton van Reen: Katapult, de ondergang van Amsterdam (22)

Ton van Reen: Katapult, de ondergang van Amsterdam (22)

`We zijn er’, hijgde Crazy, blij dat hij onderweg geen moeilijkheden had gehad met nieuwsgierige mensen of politie. `Hier is mijn paleisje op zolder.’

`Ik wil graag zien hoe je leeft’, zei het vrouwtje.

`Ik neem u mee naar boven,’ zei Crazy, `maar hoe krijg ik de kist de trap op?’

`Het kan ook zonder kist. Je kunt me dragen.’

Crazy trok de deur open aan het touwtje dat door de brievenbus hing. Voorzichtig haalde hij het vrouwtje uit de kist. Ze was zo stijf als een plank en kraakte verschrikkelijk, maar ze was zo licht als een vogeltje. Even huiverde hij toen hij de koude van het dode lijf door zijn kleren heen voelde, maar hij vermande zich en liep de trap op. Hij hoopte niemand van de andere bewoners van het huis te ontmoeten. Wat zouden die ervan denken als ze hem zouden tegenkomen met een dood vrouwtje? Ze wisten natuurlijk wel van hem dat hij vreemde lieden in huis haalde en hij had hun dat ook altijd tot op zeker hoogte kunnen verklaren, maar hoe zou hij hier woorden voor kunnen vinden?

`Hou je taai’, zei hij tegen het vrouwtje. `De trap is steil, maar ik ben van goede wil.’

`Je hoeft helemaal niet voorzichtig met me te doen’, zei ze bijna vrolijk. `Ik voel helemaal niets. Mijn lijf is alleen nog maar verpakking. Ik vind het fijn dat je me mee naar boven neemt, maar ik wil er niet te lang blijven. Het lijkt me niks om te liggen schimmelen in een bovenhuis.’

`Het heeft hier ook nooit naar bloemen geroken’, zei Crazy. Hij nam nu twee treden tegelijk, zoals zijn gewoonte was. Het vrouwtje leek ook steeds minder te wegen. Soms sloeg haar hoofd met een droge klap tegen de leuning. Ze leek er inderdaad niets van te voelen. Ze gaf geen kik.

Mireille zette het karretje achter de deur en volgde de twee naar boven, met de schoenen van het vrouwtje in de hand, aftrappers waar de armoede van afstraalde.

Het vogeltje, dat het vrouwtje tot in de kist had vergezeld, vloog met haar mee. Het kon blijkbaar geen moment zonder haar.

Toen ze de overloop bereikten, ging tot hun verbazing de deur van de kamer open.

`Vader!’ riep Mireille uit. Geschrokken liet ze de schoenen uit haar handen vallen. Ze vielen van de trap af naar beneden.

Ontdaan keek Albert naar het vreemde drietal. Hij deed een stap achteruit en wilde de deur dichtgooien.

`Ben maar niet bang’, zei Crazy. `Ze is dood.’

`Dood?’ zei Albert, met een stem die vreemd klonk. Hoewel hij als brandweerman toch heel wat was gewend, bleef het begrip in hem steken.

`We moeten plaats voor haar maken’, zei Crazy, die zag dat zijn kamer wel wat klein was voor hen allen.

`Doe voor mij geen moeite’, zei het vrouwtje. `Je kunt me onder de tafel leggen.’

Crazy legde haar op de mat. Het vogeltje streek neer op haar hoofd en bleef daar rustig zitten.

`Hoe komen jullie hier?’ vroeg Mireille.

`Het komt door David’, zei Albert. `Toen ik naar de kroeg was, heeft hij de pest in gekregen. Hij kon er niet tegen om alleen thuis te zijn.’

`Dat is mijn schuld’, zei Mireille geschrokken. `Ik had thuis moeten blijven. Ik laat hem vaak alleen.’

`Je zou ook mij een groot plezier doen als ik je eens thuis zou treffen’, zei Albert.

`Je hebt gelijk’, zei Mireille. `We zien elkaar nooit.’

`Hoe kom je nou aan dat vrouwtje?’ vroeg Albert, die nog steeds geen vat op de situatie had.

`Ik ben wel van haar geschrokken,’ zei Mireille, `maar ze is heel lief. Ze stond op straat, in de kist, en ze had ons nodig.’

Ton van Reen: Katapult (22)

wordt vervolgd

fleursdumal.nl magazine for art & literature

More in: - Katapult, de ondergang van Amsterdam, Reen, Ton van