Ton van Reen: DE MOORD XI

Ton van Reen

DE MOORD XI

Toen de oude man over partizanen begon te pra­ten, had de chauffeur zich teruggetrokken, was achter zijn stuurrad gaan zitten en bracht de bus weer op gang. Durfde niets meer tegen de oude man te zeggen over boete. Er staat boete op het trek­ken aan een noodrem! En de betrokken passagier moest dan de bus uit. De chauffeur beperkte zich tot het her­stellen van de oude toe­stand, de bus voort te bewegen over de weg, langs de rivier het Lange Rak, tussen Tepple en Wrak. En voor de rest zijn mond te houden. Hij was een van die partiza­nen. Durfde er nu niet meer voor uit te komen. Hoewel hij met do­ods­ver­achting partizaan was ge­weest. Partizanen vochten voor eerlijkheid en recht. Maar recht bestond niet en eerlijk was geen mens. De parti­za­nen vochten dus zo maar wat, voor een onduide­lijk doel. Een van de legers won, het andere ver­loor, dat was oorlog. Partizanen hoorden bij geen leger. Ze lieten alle soorten soldaten en burgers de lucht in vliegen. Dat werd weer bewezen door de oude man met de nek vol littekens die aan de noodrem had getrokken om even te zeggen dat er geen recht was en dat er oorlog was geweest en ook dat er al vrede was in oorlogstijd.

De bus reed verder, maar iedereen had een hart vol wrok. Iedereen had zo zijn gedachten over de oorlog. Misschien hadden die en die nog geleefd als er geen parti­zanen geweest waren. Maar dat was eigenlijk ook weer geen redenering voor men­sen die stiekem ge­loofden in voorbeschikking van leven en dood door de Almachtige Schepper.

 Ik telde niet hoe­veel mensen er onderweg in- en uit­stapten. Merkte wel dat veel mensen de bus al verlieten in Tepple. In Wrak stapte niemand uit. Wrak was één grote puinhoop, terwijl er enkel vredelie­vende soldaten gehuisvest waren geweest. Alleen God woonde nog in Wrak. De kerk en de toren waren om en op het altaar neergestort. God woonde in een ruïne.

Tot nu toe had niemand kans gezien de kelken en monstran­sen uit het tabernakel te halen. Heel Wrak was één puin­hoop. Daar hoeft niemand heen met de bus. Daar komt nie­mand uit. En niemand wil erin. De bus hoefde er dus niet te stopppen. En God reist niet met de bus. Maar de bus was dat stoppen nog gewend uit de oorlog. Per slot van rekening was het een front­bus geweest.

In Borz woonden niet meer mensen dan in Oeroe. Alleen waren de mensen van Borz niet zo melancho­liek als die van Oeroe. Er liep dan ook geen waterader onder Borz.

De brug van Borz was een noodbrug. Hoog ijzer­werk waarop je met gemak een dak zou kunnen leg­gen. Nu waren het hoge turnrek­ken. Alleen vogels konden er in turnen.

In Boeroe koesterden de mensen openlijk haat tegen die van Oeroe. Er liepen er heel wat rond met hun koppen in wit gaasverband, omdat er ker­mis was in Oeroe.

We reden Oeroe binnen. Passeerden de woonwagen van Cheru­bijn. Cherubijn zat in de deuropening. De mar­mot zag ik niet. Cherubijn zag mij niet. Hij hield net zijn hoofd met de luie nekspieren naar de andere kant. Kon niet tijdig zijn hoofd om­draaien om de bus te zien.

De bus hield stil op de markt. Ik holde naar de wagen.

Cherubijn was blij toen hij me zag, ging in halsbrekende standen staan om mij beter te zien en om zijn nekspieren te laten rusten. En hij wilde weten waar ik was geweest. Dat verzweeg ik.

Ik ging in het gras liggen. Speelde met de mar­mot die naar me toe kwam en tussen mijn benen wilde gaan liggen. Hij was dat al gewend in één nacht. Zo snel kun je een marmot iets leren.

(wordt vervolgd)

kempis.nl poetry magazine

More in: - De moord