Ton van Reen: DE GEVANGENE XI
Ton van Reen
DE GEVANGENE XI
De soldaten werden gegrepen en in de vuilniswagen leeggestort. De vuilnismannen zetten de bakken neer alsof ze dronken waren. Soms kwakten ze die zo hard neer dat de bodems scheef sloegen en de bakken uit de houding kwamen te staan. De asman had uren werk om de bakken weer mooi recht te krijgen, zodat hij ze weer netjes in het gelid kon zetten.
Vandaag zou de vuilniswagen komen. Daar wachtte hij op. Elke week. De vuilniswagen was een afgedankte stoomketel die nog te goed was om weggegooid te worden. Hij was nog nergens doorgeroest. De bovenkant was ervan afgezaagd. De vuilnisbakken in de straat werden geregeld vernieuwd. Om de straten niet te ontsieren met vuile bakken, zonder deksels en zo. De asman kende de lui van de vuilniswagen. Hij wist precies hoe ze achter op de rijdende wagen stonden. Op een trapje stonden ze tegen de bak en ze hielden zich vast aan een grote beugel die aan de stoomketel was gelast. Het waren altijd dezelfde kerels. Ze lachten hem gemoedelijk uit. Hij werd er nooit kwaad om. Die lui waren te dom om te begrijpen dat hij, de asman, hen soms kon benijden en dat hij uren en dagen kon zitten mijmeren over het ophalen van het vuil.
Als de vuilniswagen langs was geweest, kwamen in de loop van een paar uur alle mensen naar buiten om hun lege asvat op te halen en er een vol voor in de plaats te zetten. Onbegrijpelijk hoeveel vuilnis de mensen maken, dacht de asman.
Hij was niet altijd asman geweest. Vroeger had hij in het leger gediend, bij de huzaren. Dat was lang geleden, maar hij droomde er nog geregeld over. Een paard had hij nooit gehad. Hij had de stallen schoongehouden. Hij was er tevreden mee geweest. In zijn hart had hij zich de eigenaar gevoeld van alle paarden die in de stallen stonden. Hij kon met dieren praten. Al degenen die op de paardenruggen reden, wilden dat van hem leren. Het was iets wat niet te leren viel. Dat konden ze niet begrijpen. Uit nijd kreeg hij nooit een paard, wel de stal en het vuil. Zo had hij geleerd niet vies te zijn van vuil. In die tijd zat hij dag en nacht tussen de stront. Op den duur had hij het helemaal niet meer als viezigheid gezien. Het was voor hem trouwens de enige mogelijkheid om bij zijn paarden te blijven. Om met ze te kunnen praten.
In de oorlog hadden ze hem niet nodig. Er waren geen paarden meer. De dieren die in de stallen hadden gestaan, waren gestolen. Men had ze opgevreten. Sinds die tijd wilde hij geen dier meer zien. Al was het een hond of een kat, hij joeg ze weg. Hij moest ze wegjagen uit angst dat hij weer gehecht zou raken aan een dier. De familie F., die niet gesteld was op dieren, zou hem dan het asvat kunnen afnemen zodat hij naar een nieuw asvat zou moeten uitzien. Om op te wonen. Dat wilde hij voorkomen.
De asman zou willen weten wat er zo groen door glas kon schemeren in het huis van de man zonder rechterarm.
De man zonder rechterarm was in zijn huis en ging tekeer met een hamer. Hij sloopte de muren in zijn huis.
(wordt vervolgd)
fleursdumal.nl magazine
More in: - De gevangene