Merel van der Gracht: Adriaan en de anderen (21)

Adriaan en de anderen

Een toekomstroman waarin de literatuur wordt gered

en het Huis van Oranje tot bloei komt

door Merel van der Gracht

 

eenentwintig

Stank voor dank

‘Zull’n wie dan maor?’ Erwin Krentenbrood stond op, klopte de beestjes van zijn jas en hielp zijn tien minuten oudere broer overeind.

‘Jaojao, ze zull’n zo wel aop’n gaon,’ zei Ronald. Samen sloften ze naar de uitgang van het Vondelpark.

‘Heppie enig idee wie die gouwe kerel met die trompet ei’lijk is?’ vroeg Erwin toen ze het glimmende beeld van Barrie voorbijliepen, het standbeeld met de grote erectie, vaak gebruikt als zitplaats voor duiven.

‘Trompet?’

‘Nou ja, die lul.’

‘Geen idee,’ zei Ronald. ‘Vreuger heppik da tiep wel ‘s op tilleviesie ‘zien. In kunstprogramma’s, denk ik. Maor daor keek’n wie nooit naor.’

‘Wie keek’n alleen naor Studio Sport en het Fussball in die Bundesliga.’

‘Wie zaog’n nooit iets anders,’ zei Erwin. ‘Daorom weet’n wíe ei’lijk niks.’

‘Wie keek’n ook naor cricket. Da is ook sport.’

‘Die keel’s in die witte pakk’n? Jaojao, ze zegg’n dat damm’n ook sport is, maor as je nie hoef te buffel’n in de modder vinnik ik ‘t geen sport.’

‘En golf dan?’

‘Da mag zelfs saom’n met daomes. Net als korfbal! Getverderrie. Da vonnik ik ook altied zo belachelijk. Gelukkig heppie dat nooit in Studio Sport.’

‘Heren, zo kan het wel weer, al die seksistische opmerkingen,’ klonk een bronzen stem.

De broers keken op.

‘Wie zei daor wa?’ vroeg Erwin.

‘’t Is die vent met die grote lul,’ zei Ronald. ‘Da beeld praot. Hij zei wa over seks.’

‘Daor weet ik niks van,’ zei Erwin. ‘Daor heppik nooit aon ‘daon.’

‘Ik zei: seksistisch,’ zei bronzen Barrie.

‘Zie je wel, die gozer spreekt as ‘n mens,’ zei Ronald. ‘Misschien ist ‘n robot.’

‘Ik ben helemaal mezelf,’ zei Barrie. ‘Het is een schande dat jullie niet weten wie ik ben. Mijn naam is Barrie Mullis.’

‘Was uwes vruuger ‘n minister of zo?’ vroeg Erwin. ‘Of ‘n handelaor op de beurs?’

‘Nee, dat waren mijn vrienden. Ik ben de wereldberoemde schrijver van het boek De ontdekking van de hemel.’

‘Kom, Erwin,’ zei Ronald. ‘Wie moet’n verder. Hij daor is nie goe bie de kop. Haha, hoe kun je de wereld ontdekk’n als je erop rondloopt? Als je Mars zou ontdekk’n, da is andere koek. Kom, bruur, die keel naoit ons ‘n oor aon.’

‘’t Komp deur de drank da wie stemm’n heur’n,’ zei Erwin. ‘Kom op, bie ‘t Leger des Heils oop’n ze noe de deur.’

‘Ik ben benieuwd of wie weer groentesoep krieg’n.’

‘Kamme niet scheel’n, as er maor ball’n inzitt’n. Echte ball’n.’

Ze sloften het park uit, nagestaard door een woedende Barrie M.

‘Barbaren,’ mompelde Barrie. ‘Hoe durven ze het om mij niet te kennen.’

De gebroeders Krentenbrood groetten het oude dametje dat ze dagelijks bij de poort van het Vondelpark zagen met haar AH-karretje vol beduimelde boeken.

‘Dag jongens,’ zei het vrouwtje. ‘Tot morgen. Slaap lekker.’

‘Insgelieks,’ bromden de twee samen.

‘Zull’n we eerst nog ev’n naor de kroeg?’ vroeg Erwin.

‘Jao, heur. Bie het Leger blieft de soep toch de hele aovond pruttel’n.’

Even later schoven de broertjes aan in café De Toeter, door de regering toegestaan omdat er alleen over voetballen en nooit over politiek werd gepraat. De oudere supporters van Ajax en de fine fleur van de Amsterdamse Schietvereniging Penoze kwamen er elke avond bij elkaar om over vroeger te praten.

De meeste jongens waren er al. Sjakie Swart in zijn rolstoel. De geest van Cootje Prins, die altijd meepraatte vanuit zijn foto boven het buffet. En Pietje Keizer, de visboer.

Gezellig als altijd zaten de voormalige spelersvrouwtjes Estelle, Truus en een tiental anderen bij elkaar, keuvelend over hun verleden en over hun kinderen en kleinkinderen. Hoog in aanzien in de club stond Charlotte, die van vijf sterspelers was gescheiden en voor vijf verschillende kinderen in de tinten wit tot bruin alimentatie kreeg, zodat ze zich een penthouse op het dak van de Bijenkorf kon veroorloven. Ook hoog in de pikorde stond Truus, weliswaar van slechts één begenadigde voetballer gescheiden, een speler nota bene van Feyenoord en niet van Ajax, maar die door haar leeftijd de superoma van het gezelschap was.

De twee broertjes, voormalige sterspelers, werden geduld. Ze kregen elk één glaasje bocht uit Oss, uit medelijden.

‘Drie minuten,’ zei de ober, die de kelkjes bracht. ‘Dan oprotten.’

‘Da krieg’n wie, wie die zoveul veur ‘t land hebb’n ‘daon,’ zei Erwin droef. ‘Stank veur dank.’

Voor Adriaan en de anderen: het volledige verhaal vanaf hoofdstuk 1…..HIER…..

 

Hoofdstuk 21 – Maandag 12 april 2010 (vervolg dinsdag)

Adriaan en de anderen verschijnt op 7 mei 2010 bij Uitgeverij Compaan in Maassluis, ISBN: 978-94-903740-6-8,  aantal pagina’s: 288, prijs: € 17,90

E-mail: merelvandergracht X kempis.nl  ( X = @ )

kempis poetry magazine 

More in: -Adriaan en de Anderen, Merel van der Gracht