IN MEMORIAM DAVID VAN REEN SCHRIJVER, SCHILDER EN FOTOGRAAF (1969 – 2015)
Na een slopende ziekte is op 12 augustus 2015 de schrijver, schilder en fotograaf David van Reen op 45-jarige leeftijd overleden.
David van Reen was op-en-top sportman toen (in 1998) een ernstig auto-ongeluk een einde aan zijn loopbaan maakte. Hij kwam wonderwel uit coma, leerde opnieuw lopen en knokte zich door een moeilijke periode heen. Als trainer van Afrikaanse hardlopers leerde hij de fascinerende cultuur en de mensen heel direct en diepgaand kennen.
Toen David van Reen 15 jaar geleden voor het eerst in Afrika kwam, schokte hem vooral de kloof tussen arm en rijk. Dat werd het thema in zijn werk als fotograaf en schrijver in zijn boeken. In die tijd trainde hij Keniaanse en Ethiopische atleten. Niet alleen om van hen kampioenen te maken. Als sportman was zijn credo: niet alleen succes telt, maar ook verliezen is waardevol en maakt je sterk.
David van Reen heeft zich in de laatste 15 jaar, met Stichting Lalibela, volledig ingezet voor de allerarmsten in Afrika. In de sloppenwijken van Nairobi werd hij graag gezien. Zijn fotoboeken en zijn romans Engelen der wrake en Anbessa’s dochter, met als hoofdthema het onrecht in de wereld, spelen in de armengetto’s van Kenia en Ethiopië.
David van Reen: “Op een van mijn reizen kwam ik in Woldia. Ik besloot om een wandeling te maken naar de Maryamkerk, een eind buiten het stadje. De heenweg bergop was ongeveer zes kilometer. Halverwege kwam ik een meisje tegen dat Netsannet heette. Haar naam betekent ‘vrijheid’. Gezien de blik in haar ogen zou ze geen passender naam kunnen hebben. Ze had een blikje bij zich met daarin een beetje stro en een paar eieren. Op mijn vraag wat ze met die eieren ging doen, zei ze dat ze naar de markt in Woldia ging. Ik vroeg haar waar ze woonde. Dat bleek dicht bij de Maryamkerk te zijn. Ik was verbaasd. Ze liep twaalf kilometer om twee eieren te verkopen! Haar optimisme en de levensvreugde die ze uitstraalde, maakten indruk op me. Toen ik later de foto’s die ik van Netsannet had gemaakt, afdrukte en weer zag hoe levensblij ze was, begon ik me pas af te vragen waarom wij hier op aarde zijn en of het jachtige leven dat wij westerlingen leiden, ons wel gelukkiger maakt dan Ethiopiërs. Zo ben ik met andere ogen naar deze mensen gaan kijken. Eerder al had het land me verrast door zijn schoonheid en zijn vriendelijke mensen.”
Uit: Het land van de verbrande gezichten. Leven in Ethiopië, foto’s en tekst van David van Reen, Uitg. De Geus.
De afscheidsplechtigheid heeft in besloten kring plaatsgevonden.
David van Reen was medewerker aan het magazine fleursdumal.nl
fleursdumal.nl magazine
More in: David van Reen, David van Reen Photos, In Memoriam, Photography