Harriet Laurey: Vlakbij je hart

 

Harriet Laurey

(1924–2004)

Vlakbij je hart

 

Vlakbij je hart moet ik soms denken aan

het droefste liefs, en kan het niet vertellen,

maar uit mijn donker schokt het zich vandaan,

zo driftig en gehaast als waterbellen.

Ik lig het bijna, bijna te verstaan,

met open mond, om het langzaam te spellen.

 

Maar wat ik zeggen kan, is zo gering,

bij ’t onuitsprekelijke vergeleken,

dat ik weer stil word van verwondering.

En als ik zo lang naar je heb gekeken,

dat alle woorden zijn teruggeweken,

weten mijn lippen maar van: lieveling…

 

(uit: Loreley, 1952)

Harriet Laurey poetry

kempis.nl poetry magazine

More in: Archive K-L, Brabantia Nostra