Eugene Marais: Mabalêl

E u g e n e   M a r a i s

(1871-1936)

M a b a l ê l

Vinnig langs die paadjie trippel Mabalêl;

vrolik klink die liedjie

wat die klingelinge van haar enkelringe vergesel.

Op die voetpad sy alleen,

met die skadu’s om haar heen;

op haar kop die kruik gelig

in gedienstig’ ewewig.

Golwend kleur die hemelboog,

stadig sterf die laaste lig,

en van verre deur die skermmure

winkend blink die eerste vure.

 

Wydgestrek in eensaam’ vrede

lê Rakwen’, die stille, brede;

glansend in die westerpraal,

met ‘n ceintuur in sy diepte van koraal.

En die witgepluimde riet

sing ‘n treurig’ wiegelied,

en buigend vleg ‘n wilwersoom al om

die diepgespieëlde hemelkom.

 

Wag, wag, Mabelêl!

Is daar niks wat jou vertel-

is daar niks wat deur die duister

bang en dringend in jou ore fluister

van die vreeslike gesel

wat jou vrolik’ lied beluister,

wat jou spoor hou, Mabalêl?

Word jy niks gewaar

van ‘n dreigende gevaar?

Voel jy nog nie, kil en snood,

Om jou hart die skadu van die dood?

 

Ver benee die palmietstele

in die bloue duister wag Lalele,

kwintessens van alles boos,

die Wreedheid self, meedoënloos;

met lydsaamheid wat alles kan ontbeer,

wat tyd en toeval kan trotseer;

wat seker as die Noodlot van sy dag

stil-wakker in die diepte op sy ure wag.

Deur winterkou en somergloed,

deur blankend’ droogte en swelgend’ vloed,

deur al die kerende taf’rele,

in sy diepte wag Lalele.

 

As die straaltjie in die sand

deur ‘n vlam-geskroeide land

tussen walle dor en vaal

skaars die rotse van Rakwena haal,

en die hulsels van die riet

‘n rouband bind van swart verdriet

om die groenbedekte kuil

waar die laaste water skuil

en die sugtend’ wind versmag

deur ‘n woedend’ son verkrag, –

roerloos by die skepplek hou Lalele wag!

 

En wanneer in donker nagte

rasend losbreek al die magte

van geweld en storm en vloed,

en Rakwen’ omring van angsgeskreeu,

smagtend sig nog eens te wreek,

soos ‘n swaar gekweste leeu

swart en brullend deur die bome breek; –

blinkend uit die donker kolk, –

vlieg ‘n vlammend’ dolk, –

wat deur stormbanke dig

‘n wêreld van verwoeste loof verlig –

ongeroer deur al die groot krakele

in sy diepte wag Lalele!

 

Droom sy op die kantjie, Mabalêl,

tot haar hart verlangend swel;

in haar peinse ongedeer,

staar sy in die diepte neer,

staar sy in die spieëlgewelf

met die donker reeds omsoom –

tot sy, dromend, self

deel word van ‘n salig’ droom;

uit die wêreld omgekeer

lokkend lag haar beeldjie weer.

 

Stadig deur die rietpensele

opwaarts uit die diepte rys Lalele.

 

Skud jou wakker, Mabalêl!

Sien jy nie die skadu opwaarts wel?

Naar die hoogwal, Mabalêl!

Hou jou mymering vir later –

nooit had vyg of wilg in water

so ‘n gespieëlde metgesel!

Nooit ‘n skrikbeeld uit die holte van die nag,

wat die dromer sug doen na die dag;

nooit onheilige gedaante uit die diepte van die hel

half so dreigend, half so fel

as dié skadu, Mabalêl,

as dié skadu, wat benee jou

uit die diepte opwaarts wel.

 

Voor jou voete, Mabalêl,

deur die westergloor verhel,

waar jy onbedagsaam staar,

sonder ooit gedagte van gevaar,

uit die stroomweg stadig

dryf ‘n halfverdrinkte blaar.

 

Had jy spiere van ‘n tier,

of die vlerke van ‘n gier,

meidjie, niks sou dit jou baar,

want te lank het jy gewag – te laat!

Uit die spieëlvlak omhoog

bars ‘n skuimend’ waterboog;

Oor Rakwena, kalm en breed,

Galm ‘n enkel angsvol’ kreet;

en dan saggies weer

oor alles sak die stilte neer.

 

Winkend deur die skermmure

helder blink die voornagvure.

Uit die donker stilte, skel,

klink geroep na Mabalêl

en die rotse antwoord weer;

maar terugkom sal sy … nimmermeer.

 

Stadig deur die rietpensele

naar die diepte sak Lalele.

 

E u g e n e   M a r a i s   p o e t r y

fleursdumal.nl  magazine

More in: Archive M-N, Eugène Marais, Marais, Eugène