Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
William Shakespeare
Sonnet 111
O for my sake do you with Fortune chide,
The guilty goddess of my harmful deeds,
That did not better for my life provide,
Than public means which public manners breeds.
Thence comes it that my name receives a brand,
And almost thence my nature is subdued
To what it works in, like the dyer’s hand:
Pity me then, and wish I were renewed,
Whilst like a willing patient I will drink,
Potions of eisel ‘gainst my strong infection,
No bitterness that I will bitter think,
Nor double penance to correct correction.
Pity me then dear friend, and I assure ye,
Even that your pity is enough to cure me.
William Shakespeare
Sonnet 111
O, straf jij eens voor mij Fortuna af,
Godin die mij met kwade daden nekt,
En mij aan leven niet veel beters gaf
Dan wat volks geld aan volks gedrag verwekt.
Zo kwam dat brandmerk op mijn naam tot stand,
En dompelde zich bijna heel mijn aard
Daarin waarmee zij werkt, als ‘n ververshand;
Heb meelij dus, en acht iets nieuws mij waard,
En, als ‘n patiënt zo meegaand, drink ik dan:
Azijndrank helpt mij van besmetting af,
Geen bitterheid waar ik niet tegen kan,
Geen dubbele straffen schuw ik voor mijn straf.
Heb meelij dus, mijn vriend, en volg mijn lezing,
Dat meelij al volstaat voor mijn genezing.
(Vertaling: Cornelis W. Schoneveld, januari 2012)
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets, Shakespeare
William Shakespeare
(1564-1616)
THE SONNETS
Sonnet 106
When in the chronicle of wasted time,
I see descriptions of the fairest wights,
And beauty making beautiful old rhyme,
In praise of ladies dead, and lovely knights,
Then in the blazon of sweet beauty’s best,
Of hand, of foot, of lip, of eye, of brow,
I see their antique pen would have expressed,
Even such a beauty as you master now.
So all their praises are but prophecies
Of this our time, all you prefiguring,
And for they looked but with divining eyes,
They had not skill enough your worth to sing:
For we which now behold these present days,
Have eyes to wonder, but lack tongues to praise.
Sonnet 106
Zie ’k in kronieken van de tijd vergaan
Hoe wezens uiterst fraai beschreven zijn
En schoonheid schoon in oude rijm gedaan,
Met lof op vrouwen dood en ridders fijn,
Dan zie ik in ’t blazoen van zoetste sierlijkheid
Van voorhoofd, oog, van lip, van hand, van voet,
Hoe hun antieke pen zou zijn gewijd
Aan zulk een schoonheid als u eer aandoet.
Dus heel hun hulde is slechts orakeltaal
Op onze tijd, die heel uw beeld voorzegt,
En daar hun blik slechts gissend was en vaal
Deed hun te zwakke zang uw pracht geen recht;
Maar ’t heden dat ons oog het wonder toont,
Verschaft geen tong die dat met lof bekroont.
Vertaling: Cornelis W. Schoneveld
(november 2011)
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets, Shakespeare
William Shakespeare
(1564-1616)
THE SONNETS
Sonnet 103
Alack what poverty my muse brings forth,
That having such a scope to show her pride,
The argument all bare is of more worth
Than when it hath my added praise beside.
O blame me not if I no more can write!
Look in your glass and there appears a face,
That over-goes my blunt invention quite,
Dulling my lines, and doing me disgrace.
Were it not sinful then striving to mend,
To mar the subject that before was well?
For to no other pass my verses tend,
Than of your graces and your gifts to tell.
And more, much more than in my verse can sit,
Your own glass shows you, when you look in it.
Sonnet 103
Ach, hoe armoedig wat mijn muze maakt,
Want met zo’n ruimte toch voor trots vertoon,
Zit er meer waarde in het thema naakt
Dan met mijn lof bekleed als extra loon.
O laak mij niet als ‘t schrijven niet meer komt!
Kijk in uw spiegel en zie daar ‘t gezicht
Zo schoon dat mijn talent is afgestompt,
En ik veracht wordt voor mijn botte dicht.
Was het geen zonde^als ik herstel beoog,
Maar ‘t voorwerp, eerder nog zo gaaf, dan breek?
Want geen bedoeling heeft mijn vers vertoog
Dan dat ‘k uw statie en talent bespreek.
En meer, veel meer, dan uit mijn verzen blijkt,
Toont u uw spiegel, als u er in kijkt.
Vertaling Cornelis W. Schoneveld
(November 2011)
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets, Shakespeare
William Shakespeare
(1564-1616)
THE SONNETS
Sonnet 102
My love is strengthened though more weak in seeming,
I love not less, though less the show appear,
That love is merchandized, whose rich esteeming,
The owner’s tongue doth publish every where.
Our love was new, and then but in the spring,
When I was wont to greet it with my lays,
As Philomel in summer’s front doth sing,
And stops her pipe in growth of riper days:
Not that the summer is less pleasant now
Than when her mournful hymns did hush the night,
But that wild music burthens every bough,
And sweets grown common lose their dear delight.
Therefore like her, I sometime hold my tongue:
Because I would not dull you with my song.
Sonnet 102
Mijn liefde is versterkt, maar minder zichtbaar,
Niet zwakker, minder slechts geproclameerd;
Díe rijk geschatte liefde is koopwaar
Die de bezitter overal adverteert.
Liefde was nieuw voor ons, pas voorjaar toen,
En ik kon steeds haar in mijn zangen kwijt,
Zoals nachtegalen tot de zomer doen,
En stoppen bij de groei van rijper tijd.
Niet dat de zomer minder nog pleziert
Dan toen haar klaaggezang de nacht bedwong,
Maar dat muzieklawaai door ‘t bos heen giert,
En teveel zoetheid streelt niet meer de tong.
Dus net als zij doet, zwijg ik nu soms stil:
Want jou vervelen is wat ik niet wil.
Vertaling Cornelis W. Schoneveld
(Oktober 2011)
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets, Shakespeare
William Shakespeare
Sonnet 94
They that have power to hurt, and will do none,
That do not do the thing, they most do show,
Who moving others, are themselves as stone,
Unmoved, cold, and to temptation slow:
They rightly do inherit heaven’s graces,
And husband nature’s riches from expense,
They are the lords and owners of their faces,
Others, but stewards of their excellence:
The summer’s flower is to the summer sweet,
Though to it self, it only live and die,
But if that flower with base infection meet,
The basest weed outbraves his dignity:
For sweetest things turn sourest by their deeds,
Lilies that fester, smell far worse than weeds.
Sonnet 94
Wie macht heeft pijn te doen, maar dat niet wil,
En afziet van de daad die hij het meeste toont,
Wie anderen roert, zelf als een steen zo stil,
En koud, en van verzoekingen verschoond:
Die zal met recht in hemelvreugd verkeren,
Is zuinig met de gaven der natuur,
Die heeft de macht zijn aanschijn te beheren;
Elk ander houdt zijn schatten maar in huur:
De zomerbloem is voor de zomer zoet,
Al leeft en sterft zij slechts naar eigen smaak,
Maar heeft die bloem een lage smet ontmoet,
Neemt ‘t laagste onkruid op haar waarde wraak:
Want ‘t zoetst, verworden, wacht het zuurste lot,
Erger dan onkruid stinkt de roos die rot.
Nieuwe vertaling Cornelis W. Schoneveld
kempis.nl poetry magazine
More in: Shakespeare
William Shakespeare: Sonnet 89
nieuwe vertaling Cornelis W. Schoneveld
Sonnet 89
Say that thou didst forsake me for some fault,
And I will comment upon that offence;
Speak of my lameness, and I straight will halt,
Against thy reasons making no defence.
Thou canst not (love) disgrace me half so ill,
To set a form upon desired change,
As I’ll my self disgrace; knowing thy will
I will acquaintance strangle and look strange,
Be absent from thy walks, and in my tongue
Thy sweet beloved name no more shall dwell,
Lest I (too much profane) should do it wrong
And haply of our old acquaintance tell.
For thee, against my self I’ll vow debate,
For I must ne’er love him whom thou dost hate.
Sonnet 89
Stel dat vanwege een fout jij mij ontkomt,
Dan meet ik mijn tekortkoming breed uit;
Noem je mijn kreupel, wel dan hink ik prompt
Bij jouw kritiek, die op geen weerstand stuit.
Mijn lief, jij kwetst mij nog niet half zo wreed
Met formuleren wat je anders wil,
Als waarmee ìk mij kwets; als ik het weet,
Dan smoor ik onze vriendschap en kijk kil,
Ontwijk je wandelpad, en op mijn tong
Ligt dan niet meer bemind je zoete naam,
Dat ik die niet onteerde en vals bezong,
En mogelijk onze vriendschap oud beaam.
Debat beloof ik dan met mij, voor jou,
Want ‘k mag nooit minnen wie jij haten zou.
Cornelis W. Schoneveld poetry in translation
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets, Shakespeare
William Shakespeare: Sonnet 87
nieuwe vertaling Cornelis W. Schoneveld
Sonnet 87
Farewell! thou art too dear for my possessing,
And like enough thou know’st thy estimate,
The charter of thy worth gives thee releasing:
My bonds in thee are all determinate.
For how do I hold thee but by thy granting,
And for that riches where is my deserving?
The cause of this fair gift in me is wanting,
And so my patent back again is swerving.
Thy self thou gav’st, thy own worth then not knowing,
Or me to whom thou gav’st it, else mistaking,
So thy great gift upon misprision growing,
Comes home again, on better judgement making.
Thus have I had thee as a dream doth flatter,
In sleep a king, but waking no such matter.
Sonnet 87
Vaarwel, jij bent als mijn bezit te kostbaar,
En vast is jou je opbrengst wel bekend,
Het handvest van je waarde is opzegbaar:
Geen van mijn claims op jou wordt nog erkend.
Want hoe houd ik je vast als jij ‘t niet toestaat,
En waar is mijn verdienste voor die weelde?
Ik mis de aanspraak op die schone weldaad,
En zo vervalt ‘t gebruiksrecht dat ik deelde.
Jij gaf jezelf, onkundig van je waarde,
Of met van mij een drogbeeld, bij die schenking;
Jouw grote gift, die valse winst vergaarde,
Komt dus retour, na betere bedenking.
‘t Bezit van jou was zo, als wat een droom biedt,
Slapend een koning, wakker in ‘t geheel niet.
Cornelis W. Schoneveld poetry in translation
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets, Archive S-T, Shakespeare
.jpg)
William Shakespeare
(1564-1616)
vertaling Cornelis W. Schoneveld
THE SONNETS
Shakespeare Sonnet 69
Those parts of thee that the world’s eye doth view,
Want nothing that the thought of hearts can mend:
All tongues (the voice of souls) give thee that due,
Uttering bare truth, even so as foes commend.
Thy outward thus with outward praise is crowned,
But those same tongues that give thee so thine own,
In other accents do this praise confound
By seeing farther than the eye hath shown.
They look into the beauty of thy mind,
And that in guess they measure by thy deeds,
Then churls their thoughts (although their eyes were kind)
To thy fair flower add the rank smell of weeds:
But why thy odour matcheth not thy show,
The soil is this, that thou dost common grow.
Shakespeare Sonnet 69
Elk deel van jou dat ’t oog der wereld ziet,
Mist niets, vervulbaar voor een hartewens:
Geen tong (de stem der ziel) erkent dat niet;
Die waarheid uit zelfs elk vijandig mens.
Uiterlijke eer kroont wel je uiterlijk,
Maar toch, die tong die toegeeft wat jou past,
Geeft ook weer van ontkenningsneiging blijk
Door verder zicht dan wat het oog verrast.
Hij onderzoekt de schoonheid van jouw geest,
En schat die in op grond van wat jij doet;
Dan mengt (hoe warm zijn blik ook was geweest)
De bruut met onkruidstank jouw bloem zo zoet:
Maar waarom vloekt jouw geur zo bij je beeld?
De grond is: laagheid groeiend in je teelt.
vertaling © Cornelis W. Schoneveld
kempis.nl poetry magazine
.jpg)
More in: Shakespeare, Shakespeare, William
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature