C. S. Adama van Scheltema: De Populieren

C. S. Adama van Scheltema

(1877-1924)

 

De Populieren

 

Het ruischt in de’ avondstond,

Het ruischt in ‘t zingende verbond

Van mijne lieve donkre populieren –

Ik hoor hun koelen geest

Het winderige avondfeest

Met eene diepe sombre vreugde vieren.

 

Als in den morgen nauw

Hun stammen rijzen uit den dauw,

Zingen mijn hooge tooverige boomen –

Ik hoor hun kalme klacht

Tot in den stillen sterrennacht

Van al hun zangerige takken stroomen.

 

Als ik het leven vlied

Met in mijn hart zijn jammerlied,

Luister ik naar hun ritselende blaren –

Tot leed en wrevel vlucht,

En ik met een gelaten zucht

Mij onder hunnen balsem voel bedaren.

 

Zoo ‘k aan hun wortels kniel,

Als ‘t waait en wankelt door mijn ziel,

Hoor ‘k over mij hun rustig vrome koren –

Dan gaat mijn weenend hart

En heel mijn menschelijke smart

Onder hun zingend gebed verloren.

 

Als in het morgenlicht

Ik, blijde om een droomgezicht,

Verdwaal onder hun sombere gezangen –

Dan zwijgt mijn zwakke lach,

En blijft dien ganschen wijden dag

Een vreemde stilte in mijn boezem hangen.

 

Ik weet wat mij verstomt,

Wat van hun loovers nederkomt,

Wat daalt uit hunne wankelende kronen: –

Dat is vergetelheid –

De adem van de eeuwigheid,

Die in die duizend blare’ is blijven wonen.

Ik zit in de’ avondwind,

Een stil geworden menschenkind,

Onder mijn lieve donkre populieren –

Ik doe mijn oogen toe,

En luister eenzaam zwijgend hoe

Zij fluisterend hun sombre vreugden vieren.

 

C. S. Adama van Scheltema gedicht

kempis poetry magazine

More in: Archive S-T