Eugene Marais: 2 Gedigte
E u g e n e M a r a i s
(1871-1936)
Die Towenares
Wat word van die meisie wat altyd alleen bly?
Sy wag nie meer vir die kom van die jagters nie;
sy maak nie meer die vuur van swart-doringhout nie.
Die wind waai verby haar ore;
sy hoor nie meer die danslied nie;
die stem van die storie-verteller is dood.
G’neen roep haar van ver nie
om mooi woorde te praat.
Sy hoor net die stem van die wind alleen,
en die wind treur altyd
omdat hy alleen is.
Die spinnerak-rokkie
n Feetjie het vir haar
uit spinnerak ‘n doek vergaar;
‘n rokkie wit as heuningwas
het sy toe aanmekaargelas.
Maar nouliks was dit om haar lyf,
toe kom ‘n windjie, vlug en styf,
en met die uiting van sy sug
daar trek ons Feetjie deur die lug!
Haar maatjies staar haar treurig aan,
hoe sy hoog oor die bome gaan,
tot sy met heel haar rokkie fyn
daar in die verte glad verdwyn!
As jy ‘n rokkie ooit besit
van spinnerak of iets soos dit,
pas op hoe jy jou dan verroer,
‘n windjie mag jou glad vervoer!
Eugene Marais Poetry
kempis poetry magazine
More in: Archive M-N, Eugène Marais, Marais, Eugène