P.A. de Génestet: Drie gedichten

P.A. de Génestet

(1829 – 1861)

Drie Gedichten

 

Onrust

Ik ben geen plant: ik wil geen rust

’k Ben jong – en van mijn tijd,

Brenge ieder uur mij leed en lust

En telkens nieuwe strijd!

Als ’t plan wordt een daad,

Zonder raad of beraad,

Als ik liefheb of haat,

Als ik schrei, als ik lach

Wel honderd malen iedren dag,

Dan ben ’k ’t leven mij bewust,

Dan leef ik eerst naar hartelust,

Al wat ik leven mag!

 

Zachtheid

Schoonste deugd van schoone zielen,

Liefste trek in ’t lief gelaat 1

Mannentrots en hartstocht knielen

Waar ge uw vriendlijke oogen slaat.

Zachtheid is de kracht der zwakken,

Is haar schepter en haar zwaard,

’t Bloempje, dat een zucht zou knakken,

Beeft en buigt – en blijft gespaard!

 

Zachtheid zal den dwingland leiden:

In het heiligdom der trouw

Heerscht onmerkbaar en bescheiden

De almacht van de stille vrouw,

Haar gebod ruischt als een bede,

En haar wenken is gebod;

Voor haar voeten dauwt het vrede,

En haar zonen zegent God!

 

Kinderzin

’t Klein volk dat buiten zich zoo vrij

In ’t leventje verhéugde,

’t Is nu ’t weer oprukt even blij

In stad wacht nieuwe vreugde!

 

Grootmoeder is niet wel gemutst,

Daar geen der dartle kleenen,

Die zij bedroefd ten afscheid kust,

Zelfs met één oog kan weenen.

 

Wie als een kind zijn dag geniet,

Zal nooit zijn dag beklagen

En schept, wat kome, in ’t nieuw verschiet

Weer altijd nieuw behagen.

P.A. de Génestet gedichten

k e m p i s   p o e t r y   m a g a z i n e

More in: Génestet, P.A. de