Ton van Reen: Katapult, de ondergang van Amsterdam (08)

Ton van Reen: Katapult, de ondergang van Amsterdam (08)

`Laat dat godverdomme!’ brulde Kaspar tegen de muizen, wetend dat Bas van zijn boeken hield en al ongelukkig was als hij een ezelsoor aan een pagina ontdekte. `Boeken zijn er niet om te worden opgevreten. Boeken zijn er om te lezen!’

`Ze smaken anders best’, zei een van de papiervreters. `Ze drukken de boeken op goed papier. Lekker als toetje na een maaltijd kaas.’

`Als je het voortaan maar laat’, waarschuwde Kaspar, die nu het gevoel had dat hij weer iets ten opzichte van Bas aan het goedmaken was. `Bas heeft er al vaak over geklaagd dat al zijn boeken worden aangevreten. Straks is hij het moe en dan flikkert hij ons allemaal op straat.’

Kaspar wist best dat hij onzin sprak. Die goedaardige Bas zou het nooit over zijn hart kunnen verkrijgen hun ook maar één haar te krenken. Liever zou hij zelf zijn eten laten staan dan dat hij de muizen zag verkommeren.

Kaspar liep terug naar de bar, ontweek handig de benen van de klanten die aan de tafeltjes zaten, zette koers naar het raam en klom op het tafeltje voor het venster, waarop de fletsgroene critolis prijkte, de enige bloem die het café rijk was. Een vetplant die op niets anders leefde dan spuug, verschaald bier en sigarettenas.

Vanaf het tafeltje had Kaspar een goed uitzicht over een groot deel van de Kloveniersburgwal, al interesseerde hem dat nu niets, want hij was loom van het eten en in zijn kop spookte nog de ergernis over het gesprek met Bas.

Hij zag hoe Crazy Horse kwam aanhollen, midden op straat. Zo snel had hij nog nooit een mens zien lopen. Wat Crazy zich toch weer druk maakte, dacht Kaspar, terwijl hij wegdoezelde in een droomloze slaap, niet gestoord door de opgewonden kreten van de kaartende stamgasten en het ratelen van de flipperkast, dat zelfs de radio overstemde.

Ton van Reen: Katapult (08)

wordt vervolgd

fleursdumal.nl magazine

More in: - Katapult, de ondergang van Amsterdam, Reen, Ton van