Esther Porcelijn: Droste-effect, de nieuwe wending

Esther Porcelijn

Droste-effect, de nieuwe wending

“Afgetrapt is het nieuwe opgedirkt”

Ik race door een tunnel, de lijnen op de weg zijn één lange streep.

De lucht fluit op een lage toon langs mijn oren. Aan de zijkanten van de tunnel zie ik borden en banieren met kreten die naar mij schreeuwen: “doe het!, ” “grijp je kans” “zo rijk als ik? ” ” kom mij halen pak me dan,” “zwart is het nieuwe wit,” ” pak me dan” ” fluit mijn deun” “kom, ik wijs je” “wees mij” “ruik naar mij” “pak me dan” ” eet mij op.”

Het ruikt naar shampoo.

PAF.

“Doe maar wat” zeg ik tegen de vrouw die mijn haren knipt.

Ik kijk in de spiegel naar mijzelf.

Een soort mopshond met een schort aan. Ondanks dat kriebelt het haar in mijn nek.

In de spiegel zit een vrouw naast mij, ze kijkt beroemd.

“thee?” vraagt de kapster.

“ja, lekker.”

In het onderste van mijn theekopje dwarrelen fractals als muggen in marmer.

Zoemend vliegen ze uit mijn kopje en rond mijn hoofd. Ze tillen mij op uit mijn stoel en nemen mij mee naar boven, boven de mensen en boven de daken, boven een vliegtuig, boven de aarde. De muggen vertellen mij moppen, hele vunzige moppen over mensen enzo, over zekerheid enzo, over waarheid ofzo. En net op het moment dat alles toch niet zo relatief lijkt te schijnen..

PAF. Een klap op mijn hoofd. Het is de kapper, ik heb nog niet betaald.

De beroemde vrouw in de spiegel ademt woorden naar mij toe, woorden als “bespottelijk” en “volk” en “kunnen ze ook niets aan doen” en nog iets over dat de geschiedenis zit altijd herhaalt. Ik zeg tegen haar dat als de geschiedenis zich weer herhaalt het zeer binnenkort weer super trendy, van nu, hét, en helemaal de najaarscollectie zal zijn om bij de onderste alleronderste laag van de bevolking te horen.

Ze gnuift. Ik heb haar op een idee gebracht. De vrouw begint te pruttelen en glijdt uit haar bontjas. Ze siddert en rochelt, er komen belletjes van haar af.

Ze is veranderd in een rups.

De beroemde vrouw die nu een rups is begint de modeblaadjes aan te vreten.

FLITS, een journalist. Flits flits flits flits flits.

“zeg, zeg, zeg mag ik even uw aandacht, heel even één vraag, ah toe ah toe één vraag.”

“u hebt zojuist de beroemde vrouw ontmoet, hoe zag ze eruit?”

“nou, beroemd..”

“ja, juist, typisch iets voor haar, altijd vernieuwend. Flitsflitsflits. En wat ging er nu door u héén op het moment dat u haar ontmoette”

“iets met muggen”

“ja, ze heeft schijnt prikkelig te zijn ja, heel goed ja, echt iets voor de najaarscollectie.

En u hebt haar toch zien veranderen zojuist? In een rups hmm, volgens de informatie. Hoe ging die transformatie?”

“best snel”

“vanwaar die kilte toch? De meeste mensen zouden het toch zien als levensveranderend om de beroemde vrouw in levende lijve zo een trendsetting transformatie te zien doorgaan? Hebt u dan geheel geen medeleven voor het lot van de beroemde vrouw?”

“nee”

“empathieloos dus, ja, geen empathie betekent dus dat u geen volwaardig mens bent. Dat beseft u toch hè?”

. . .

“wat gaat er door u heen? Kom op, wat gaat er nu door u heen? Wat gaat er door u heen?”

” u bent nu zelf ook een beetje beroemd, is dat niet fijn dan?” Wat gaat er dan door u heen bij dat besef?”

“hoe laat is het?”

Flits Flits Flitsflitsflitsflitsflitsflits door het licht van de flitsen zie ik dat de lens van de camera steeds groter lijkt te worden. Een gapend zwarte massa die op mij af komt, nog één keer gaapt het en eet mij op. Beroemd.

Hap.

Wie de dagen verraadt verraadt de dagen traag.

Moederziel alleen op een stip in het midden van een x-factor auditie.

O god o god wie wil mijn kont het meeste kussen, het liefste?

Doe maar eerst een dansje.

Terwijl er peentjes uit mijn poriën komen vallen begint de muziek. Het is een nummer dat doet denken aan een studio100/Disney melodie maar dan geproduceerd door rijke zwarte mannen die ooit lang lang geleden uit een getto kwamen. Het klinkt naar sex maar dan sex zonder mensen.

De jury deint op de maat. Achter het bureau zie ik Andy Warhol op een troon van coke zichzelf in vieren zagen en daarna in achten om zich vervolgens op stukken canvas te plakken. Naast hem zit de Mona Lisa. Ze kijkt koket/blij/treurig en draagt enkel een tangaslip om haar net gebleekte anus nog éven geheim te houden voor de tv-kijkers thuis.

Ik begin met zingen.

La. La. La.

Er komt niet meer uit.

Met elke poging om te zingen bederft mijn mond het voor mijzelf. Mijn mond wordt groter.

De jury heeft boze wenkbrauwen maar blije monden.

Bij elke ademhaal pulseert mijn mond als een kwal, groter en groter. Ik eet ze allemaal op, de 8 Warholcanvassen, en de Mona Lisa totdat ik de gehele studio heb opgegeten.

HAP.

Ik sta op straat. Naakt.

Ik sta op de snelweg.

Naakt en borstenloos.

Ik sta midden op de weg en zie de tunnel verderop.

Weer zijn er die beeldschreeuwen uit de tunnel, “eet mij” “wees mij”………

Er komen auto’s aan. Ze racen mij voorbij en raken mij telkens net niet.

Op een bus die gierend op mij afkomt ligt een vrouw op een poster in gouden bikini mij aan te staren alsof er achter haar blik meer schuil gaat dan enkel behangselplak.

Een gouden vrouw.

Haar tepel is net over een hoekje van een raamkozijn gesmeerd en even lijkt de tepel te bewegen. Nog net weet ik de tepel van de gouden vrouw te pakken en ik zweef buiten de bus. Ik kijk door het raam.

Onder het trillen van de bus beeft een snor net boven de tepel van de vrouw.

De snor blijkt bij een man te horen en er zit ook een neus bij.

De neus lijkt iets te ruiken. Onraad.

Er is onraad in de buurt. Zijn vleugels verraden de onraad.

Hij niest en er komt snot uit de neus. De man die vast zit aan de snor waaraan de neus vast zit smeert het snot met zijn snor aan het raam. Hij spelt iets.

S e l l s.  Sex Sells. De man kijkt mij boos aan en de gouden vrouw op de poster lijkt ineens niet meer zo opgewonden maar gewoon slaperig. Ik waai van de bus af en zit onder het behangselplak.

BAM

Opgewonden.

Spuitend in mijn gezicht vraagt mijn vriendje of ik het lekker vind.

“heerlijk schat, ga door, ga door, geil, ja ja ja, geil, ja.”

Terwijl ik krijsend probeer vol te houden zowel geil te lijken als geil te blijven zie ik in de reflectie van het raam mijn telefoon oplichten. Ik. Moet. Het. Weten.

Welke noodkreet aan het wereldse besef mis ik als ik er niet op inga.

“Ga door schat. Ja, lekker, lekker, ja”

JA! In een stuip schiet ik met mijn handen naar voren en duw op het knopje. (een sms)

Ja schat, ja geil ja.

PING

De popcorn is klaar.

Wegend of er nog korrels zijn. Even schudden.

Ik kom binnen op mijn eigen feest. Iedereen is prachtig, opgemaakt, hoogbehakt en dronken.

Ik breng de popcorn naar mijn bezoek.

Hier. Eten.

De hoogbehakte vrouwen eten mijn popcorn en klagen over het zout. Te zout is fout.

Ze beginnen te knetteren. Wat een feest en wat een geknetter. Vuurwerk vuurwerk!

Alle restjes popcorn slurpen ze naar binnen. Nog meer geknetter. Knal boem raak!

Ze knallen zelf als een korrel maïs. Ze spetteren uit elkaar van blijdschap.

Overal stukjes mens, pang en daar en pang en daar. Tegen het 8panelige Warholwerk.

Tegen de neo-neo-ikealamp. Tegen mij, tegen de anderen. Overal stukken mens.

Wat een knalfuif.

Huilend pruttelen ze weg tot hol gruis. Huilend.

Wèèè…

Terwijl ik mijzelf huilend in slaap twitter mis ik net de analyse over het tweede iets dat toch niets bleek te zijn.

Helaas bereikt het mij niet en zal ik in de laatste opiniepeiling tot de groep: “niet nietsers” geclassificeerd zijn.

Dat is toch iets hè?

Ben ik toch nog iemand.

Ja! Iemand!

Ik word plots wakker in mijn bed.

Blijk ik al die tijd in de realiteit te zitten!

Esther Porcelijn: Droste – effect, de nieuwe wending

fleursdumal.nl magazine

More in: Andy Warhol, Porcelijn, Esther, Porcelijn, Esther