Ton van Reen: De gevangene II

Ton van Reen

DE GEVANGENE  II

Het was nog geen zomer. Leo noemde het toch zo. Zomer was iets wat in sprookjes bestond. Zoiets bleef eeuwig, vond Leo. Tenminste, zolang de mensen kinderen hadden. Kinderen als uit de Tolsteeg, die een eigen taal hadden. Alleen zij en de dieren verstonden die.

De kinderen uit de Tolsteeg hadden allemaal een geit, een hond of een kat, waarmee ze samen konden slapen. Huid aan vel en vel aan huid. Je zag er zelden een kind of een beest alleen. Je zag ze altijd samen. Zodat je ook kon zeggen: de beesten uit de Tolsteeg hebben allemaal een kind. Ze wandelden vrij en blij over de wereld. Kinderen en dieren hoorden vertrouwelijk met elkaar om te gaan. Omdat ze samen eenzelfde taal hadden waarvan de volwassenen dienden af te blijven. Het hoorde bij de opvoeding van de kinderen dat volwassenen die taal respecteerden.

Er waren wel volwassenen die de taal van de kinderen en dieren verstonden. Dat waren er echter zo weinig dat ze gemakkelijk voor gek versleten werden. Men noemde hen onnozel.

De kinderen in de Libertystraat waren als van elastiek dat elk jaar een beetje werd uitgerekt. Dunner werd. En vuiler. Als de kinderen in de Libertystraat geboren werden, leek het of ze nog hoopten op het leven. Maar als ze jaar na jaar zagen dat in de Libertystraat geen zon scheen en ze beseften dat ze niet konden vluchten, werden ze grauw. Ze waren anders dan de kinderen uit de Tolsteeg. En ook anders dan de kinderen uit de Hoofdstraat, die netjes spraken. Dat er zoveel verschil was tussen deze kinderen lag aan de hoogte van de huizen, de hoeveelheid zon, het aantal planten en meer van die factoren die eigenlijk bijkomstig heten te zijn, maar die van belang zijn voor de aard van een kind.

Met de dieren was het al niet anders. Sliepen de kinderen en dieren uit de Tolsteeg bij wijze van spreken ‘s nachts in één zak, huid aan vel en vel aan huid, dan was het in de Libertystraat heel anders. Er waren weinig dieren en die er waren, kreeg je zelden te zien. De asman opende direct de jacht als hij een hond of kat zag. De asman was pas tevreden als het beest verdwenen was. Nadat hij het zo afgeranseld had dat het niet meer in de straat durfde te verschijnen. Zo kenden de kinderen uit de Libertystraat hun eigen taal niet.

Ook de volwassenen uit de Libertystraat waren heel anders dan die uit de Tolsteeg. Die uit de Libertystraat waren zuur. Of ze jaren in een bos hadden gelegen. Onder dennennaalden die vocht doorlieten. Of ze daar hadden liggen schimmelen. Aangevreten waren. Ze zagen eruit alsof het elastiek, waarop hun kinderen leken, uit hun buik kwabbelde, in lagen over hun lijf zat geplakt. Ze dachten dat het zo hoorde, hadden er vrede mee.

Uit de Libertystraat ging nooit iemand weg. Of hij moest dood zijn. En begraven worden door de Uitdragerij van de Aangepaste Dood.

Dat betekende dat je door de Uitdragerij in drie klassen begraven kon worden. In de eerste, de tweede en in een ondefinieerbare klasse. In een van die klassen kwam je ter wereld en in een van die klassen stapte je er weer uit.

De Uitdragerij van de Aangepaste Dood lag net niet in de Libertystraat en grensde met zijn eerste deur aan de laatste deur van de uitgeverij.

Uitgeverij. Dat stond tenminste op de deur geschilderd. Waarschijnlijk was het alleen een wensdroom van het mannetje dat meestal in de deur stond te kijken om uitgever te worden. Er was niet eens een etalage. Onder de mensen die boeken schreven was er waarschijnlijk niet een die wist dat om de hoek van de Libertystraat een uitgeverij lag, direct naast de deur van de Uitdragerij van de Aangepaste Dood. Als het mannetje inderdaad boeken zou uitgeven, dan kon men zich toch moeilijk voorstellen dat dit mannetje enig begrip zou kunnen hebben van wat er in die boeken stond. Waarschijnlijk hield hij alleen van papier.

(wordt vervolgd)

fleursdumal.nl magazine

More in: - De gevangene