P.A. de Génestet: De Liefste Plek

P. A.   d e   G é n e s t e t

(1829 – 1861)

 

De Liefste Plek

 

Elk heeft een plekje’ op aarde

Hem dierbaar bovenal,

Een landstreek of een gaarde,

Een dorpjen of een dal,

Een plekje, waar hij blijven

En vrede zoeken wou,

Waarheen zijn droomen drijven

Met stille liefde en trouw.

 

Voor mij, schoon mijn verlangen

Soms dwaalde heinde en veer:

Al hoorde ik tooverzangen

Aan ’t dichterlijke meer

Al staarde ik op de reize

Vol plannen wel in ’t rond,

En sprak na lang gepeize:

Zoo hier ons kluisje stond!

 

Toch, Hollands rozentuinen,

U bleef mijn hart verpand;

Op Hollands blonde duinen

Prijs ik mijn eigen land!

U heb ik uitgelezen,

Mijn bosch en duin en dal,

Daar half mijn thuis. mocht wezen,

U eer ik, bovenal!

 

Neen, frissche bloemengaarde,

Zoo needrig, maar zoo rijk,

In vriendlijkheid, op aarde,

Geen plekjen u gelijk

Laat schooner oorden spreken

Van kracht, van majesteit,

Mijn uitverkoren streken,

Gij ademt lieflijkheid!

 

Waar rijzen zoeter geuren?

Waar mengelt de avondstond

Zoo vriendelijke kleuren,

Zoo lieflijk bruin en blond?

Ik weet geen lentedreven

Zoo rijk aan melodij

Waar had ook ’t jonge leven

Een bljder glans voor mij!

 

Wij plachten hier te dwalen

Zoo menig, menig uur,

Ik ken hier al uw talen

En stemmen, mijn natuur!

’k Versta de teedre woorden

Van weemoed, liefde en lof,

Die ruischen in de akkoorden

Van deez’ uw mildèn hof!

 

’k Weet wat de koeltjes kozen

Des morgens in onz’ tuin,

Des avonds met de rozen,

De rozen van het duin;

Wat, als de najaarsvlagen

Hier dwarlen door het hout,

De sombre dennen klagen,

Die dichtren van het woud.

 

Mijn zielsgeheimen weten

Drie plekjes in het bosch,

Daar wij zoete uurtjes sleten

Op ’t geurig, krakend mos.

Waar ’t lelietje der dalen

Ginds welig opwaart schiet,

Daar zongen nachtegalen

Ons ’t eerste liefdelied!

 

O lusthof mijner ziele,

Goed plekje mij zoo waard,

Hoe wèl mijn snoeren vielen

Ginds bij mijn hof en haard,

Ik mag toch ook belijden

Dat ik u stil betreur,

En dat mijn hart bij tijden

Hijgt naar uw rozengeur!

 

Ik zoek u telkens weder

Dan, met een traan, een lach,

Gedenke ik lang en teeder

Den schoonen levensdag,

Dien ’k leefde in deze gaarde,

Beminnend en bemind,

Bij al mijn liefste’ op aarde

En, – God, uw dankbaar kind!

 

Dan fluistren de avondwinden

Mij zangen van weleer,

’k Hoor namen van mijn vrinden.

’k Zie al mijn jonkheid weer;

Dan klaag ik aan mijn duinen

Mijn opgegaarde smart,

En ’t lied uit de eikekruinen

Stort balsem in mijn hart.

 

En ware ik Heer in ’t leven,

Neen, neen, ik scheidde niet;

’k Bleef nestlen in dees dreven

En zong u lied op lied.

Ik leefde van mijn droomen

En nederig fortuin,

In schaûw van de eikeboomen,

Ginds aan den voet van ’t duin.

 

En niemand zou daar vragen:

Hoe welkte uw ………

Een bloem van korte dagen –

Nog vóór het zomertij?

Neen, ’t hart is vol verhalen,

Vol zangen mijn gemoed –

Maar ’k dierf de lucht der dalen,

Die ’t lied ontluiken doet!

 

Bloemendaal 1854

P.A. de Génestet gedichten

k e m p i s   p o e t r y   m a g a z i n e

More in: Génestet, P.A. de