P.A. de Génestet: Aan Adda

P. A.   d e   G é n e s t e t

(1829 – 1861)

 

A a n   A d d a

 

Eéne is er, die mij nooit verveelt,

Wier scherts mij immer kan behagen,

Die mij mag vleien en mag plagen,

Die met mij dweept en stoeit en speelt;

Wier blikken al mijn zorg verdrijven,

En die, te lief, te zacht voor de aard’,

Mij, wien zij ’t Hemeische verklaart,

Doet met deze aard’ tevreden blijven.

 

Eéne is er, die ik liefkreeg, één,

En sinds dien tijd heb ik geen oogen

Voor blank gelaat of zoet vermogen

Van andren, maar voor háár alleen.

En heb ik vreemden al geprezen,

En speelde ik soms gedachteloos

Met korter vlecht, of doffer roos,

Dan ’k voor haar lok had uitgelezen, –

’k Wist, dat zij niet jaloersch kon wezen.

 

Eéne is er, die ik nimmer hard

Of onverschillig toe durf spreken,

Want dan zou ’t zacht gemoedje breken,

O Liefde! van uw felste smart.

Dan zou haar oog zoo bitter krijten,

Dat ik, nog in mijn jongsten snik,

Mij dat lichtvaardig oogenblik

Van woeste wreedheid zou verwijten.

 

Eéne is er, die ik nooit vergeet,

Ofschoon ons zee of land, óf beiden,

En weken, maanden, jaren scheidden,

Ik deel met haar mijn lief, mijn leed.

Zeg, wilt ook gij mij dât herhalen?

Maar doet mijn vragen u verdriet,

Och dan, melieve! zeg het niet.

Want ’k zie het uit uwe oogen stralen

En hoor het zoo wel duizendmalen.

 

Daar zijn meer verzen, lieve! als dit,

Maar één slechts, die zoo vriendlijke oogen

Houdt naar dit blaadje toegebogen;

Die nimmer op mijn verzen vit.

Maar niemand, die in later dagen

Nog om dit liedje denken zal

Dan zij, die niet voor niemendal

Haar Dichter om een vers mocht plagen.

1847

P.A. de Génestet gedichten

k e m p i s   p o e t r y   m a g a z i n e

More in: Génestet, P.A. de