Merel van der Gracht: Adriaan en de anderen (72)

Adriaan en de anderen

Een toekomstroman

waarin de literatuur wordt gered

en het Huis van Oranje tot bloei komt

door Merel van der Gracht

 

tweeënzeventig

Adriaan trok aan de deurbel van de Abdij van Egmond. Het geluid klonk hol in de gang. Hij rilde. Even overwoog hij zich om te draaien.

‘Nu doorzetten, Adriaan,’ sprak Deesje.

‘Zeker. Dit lijkt me een van de weinige veilige plekken voor mannen,’ zei Adriaan. ‘Totaal vergeten.’

‘Voor mannen?’ Deesje keek hem verbaasd aan. ‘Maar als ze geen vrouwen opnemen?’

‘Alle zondaars zijn hier welkom. Niet alleen de hoeren, maar ook hun klanten.’

‘Misschien juist de klanten,’ zei Deesje.

De deur ging open.

Adriaan keek in de verbaasde ogen van een pater, gekleed in een wijde bruine toog die als een zak om hem heen hing.

‘U zoekt?’ vroeg de pater, met een beetje consumptie.

‘Ik wil hier komen wonen,’ zei Adriaan.

‘En die kat?’

‘Ze staat hier toevallig ook,’ zei Adriaan. ‘Zoals ik naar het Woord zoek, zoekt zij naar een schoteltje melk.’

‘De haan zal kraaien voordat ge mij verloochend hebt,’ siste Deesje.

‘Zij is wel Bijbelvast,’ zei de pater. ‘En u?’

‘Ik ben een discipel van Sebastianus,’ zei Adriaan. ‘Die met pijlen doorboorde heilige. Hij heeft zo’n mooie wonden.’

‘Ja, een echte man, die Bas,’ zei de pater gul. ‘Ook bij ons staat hij in hoog aanzien. Maar denkt u dat u roeping voelt voor het ascetische kloosterleven?’

‘Ik wil leven in een veilige gemeenschap,’ zei Adriaan. ‘Mijn oude dag. In stilte. Zonder schijnwerpers.’

‘Dan ben je hier op de goede plek,’ zei de pater. Zijn lippen maakten een zoenbeweging. Adriaan voelde zijn edele deel opwippen in zijn ruime broek, waarin altijd plaats was voor fysieke groei.

‘En ik?’ vroeg Deesje.

‘Katten verwijzen we door naar de zusters benedictinessen,’ zei de pater. ‘De zusters van het Eeuwigdurend Gebed. Die nemen poesjes op, om hen wakker te houden in de nacht. Poezen zijn toch nachtdieren?’

‘Ze hoort bij mij,’ zei Adriaan.

‘In dat geval is het overmacht,’ zei de pater. ‘Kom binnen. Mijn naam is pater Tarcisius.’

‘Een van mijn geliefde martelaren,’ zei Adriaan en stapte binnen. Toen hij over de drempel was, besefte hij dat hij de wereld achter zich liet. Ditmaal voor goed. Zijn laatste twijfel werd weggenomen door de jonge monnik die met zijn dikke lippen zuiggeluidjes maakte.

‘We hebben speciale kamers voor novicen en late roepingen,’ zei Tarcisius. ‘Wat minder saai dan onze sobere cellen, om de overstap uit het volle leven naar deze stille wereld wat makkelijker te maken. Onthechting is een proces. U krijgt de tijd om aan het kloosterleven te wennen. Maar als ik eerlijk mag zijn….’

‘U bent toch altijd eerlijk?’

‘Deugden heb je niet, maar leer je aan,’ zei de pater. ‘Wij doen hier ons uiterste best om een deugdzaam leven te leiden, maar ik mag niet ontkennen dat ook bij ons het vlees soms zwakker is dan de geest. Het belangrijkste is dat de wil aanwezig is. God vergeeft veel.’ Even streelde hij Adriaan door zijn zilvergrijze nekharen.

‘Ik heb altijd graag in een commune, ik bedoel, in een klooster, willen leven,’ zei Adriaan.

‘Dan bent u hier op het juiste adres.’

‘Heerlijk dat te horen,’ zei Adriaan, die zijn uiterste best deed om het beeld van deze lippen rond zijn edele deel uit het hoofd te bannen.

‘Ik zal u eerst aan vader Savonius, de abt, voorstellen,’ zei Tarcisius. ‘Komt u maar mee naar zijn salon.’

Ze liepen door de witte, van licht zingende gangen. Tarcisius klopte aan.

‘Ah, kom binnen.’ Achter een computer zat een oudere priester. De abt.

‘Maar maar, ik ken je toch!’ zei Adriaan verheugd. ‘Dominee Gremdaat!’

‘Ja ja.’ De oude abt stond op. ‘Ook míjn wegen zijn wonderbaar.’

‘We hebben samen gedichten voorgedragen!’

‘Ja ja,’ zei de abt. ‘In een vorig leven was ik dominee, maar nadat ik over Sebastianus had gelezen, en ik hem begon te vereren, ben ik rooms geworden. Mijn vriend en ik zijn ingetreden.’

Het viel Adriaan op dat aan de muren, tussen portretten van roomse heiligen, het portret van Droomkind hing, de lang geleden in een waas van vergetelheid overleden apostel van de herenliefde, die bij het Vaticaan was voorgedragen voor zaligverklaring.

‘Wij zijn altijd blij met nieuwe roepingen,’ zei vader Savonius. ‘In de vorige eeuw kozen steeds minder mensen voor een leven gewijd aan een hoger en geestelijk doel. Maar de nieuwe orde van Mandarijn maakt de mensen rijp om aan de wereld te verzaken.’

‘Ik heb al eens eerder roeping gevoeld. Ik was ooit in een ashram in India. Hare Krishna.’

‘Dat soort typen hebben we al meer opgevangen,’ zei broeder Tarcisius. ‘Vrolijke zielen. Ze houden van zingen. Ze peppen de sfeer in het klooster wel op, al hebben ze wel wat moeite met gregoriaanse gezangen. Hoe lang denk je te blijven?’

‘Misschien wel voor goed.’

‘Ik zie je vanavond bij de lauden in de kapel,’ zei Savonius.

Ze lieten hem alleen en liepen door de kloostergangen naar de cellen.

Tarcisius opende een deur. Een sobere kamer. Een bed. Een nachtkastje. Een po. Het was er een beetje koud. Uit een luidspreker klonk, als geruis, zacht gregoriaans gezang.

Adriaan rilde ervan.

‘Kan dat geluid af?’

‘Nee. Dat horen we hier dag en nacht.’

‘Het is hersenverwekend,’ zei Adriaan.

‘Pas als je het niet meer hoort, hoor je echt bij de club.’

‘Het lijkt wel hersenspoeling.’

‘Welnee. Om erbij te horen, moet je als de anderen zijn.’

‘Dat klinkt communistisch.’

‘Dat is het ook,’ zei Tarcisius. ‘We benadrukken het zelfs in de communie. De eenwording met Christus. Goede katholieken zijn ware communisten. Of socialisten, als je wilt.’

‘Daar vlucht ik net voor weg,’ zei Adriaan.

‘U moet nog veel leren,’ zei Tarcisius. ‘Maar we hebben een ruime bibliotheek, boeken van de grote kerkvader Augustinus tot en met de laatste werken van Zijne Heiligheid Antonius Bodarius.’

‘Fijn.’

‘Maak het je gerieflijk met wat eigen dingen,’ zei Tarcisius. ‘Die kat kun je als hoofdkussen gebruiken.’

‘Denkt u dat ik een goede keus heb gemaakt?’ vroeg Adriaan twijfelend. Hij vond de cel toch wat sober. ‘Heb ik echt wel roeping? Als jullie hier binnen de muren feitelijk hetzelfde zijn als de mensen buiten, wat zoek ik dan hier?’

‘Overgave,’ zei Tarcisius. ‘Je moet nu even doorzetten. Je moet kiezen tussen dit leven in soberheid of de gevaren van de stad.’ Hij streelde Adriaan over zijn kruis.

‘Je laat me weinig keus,’ hijgde Adriaan. Hij zakte op bed en trok Tarcisius over zich heen.

‘Niet alles is ons ontzegd,’ fluisterde Tarcisius in zijn oor. ‘Dienstbaarheid is een deugd en ook een vreugd.’ Zijn volle lippen zochten Adriaans mond.

Door het raampje zag Adriaan de donkerende lucht waarin sterren verschenen. Wat was het heelal groot! Hoe vrij kon een mens in deze wereld zijn?

Vrijheid? Adriaan begreep ineens dat je, als je besefte dat je slechts een klein korreltje in de kosmos was, pas echt begreep wat vrijheid betekende. Hij en Tarcisius, die hier van elkaar lagen te genieten, in de bescherming van het klooster, twee minuscuul kleine korreltjes zand op het strand van het universum. Tevredenheid over het eigen kleine zijn, het was een groot goed. Even dacht hij aan de ondoorgrondelijke boeken van Barrie die hij in zijn jeugd had gelezen, toen hij op zoek was naar zijn eigen identiteit. De teksten over het zijn en het niet-zijn die elkaar vonden in een samensmelting: tegelijk alles én ook niets.

‘Ben je ook gek op chocolade?’ vroeg hij toen hij voelde dat Tarcisius zijn edele deel likte.

‘Mum,’ zei pater Tarcisius. ‘Toen God jou schiep, heeft zijn hand niet getrild. Dit is werkelijk een edel deel.’

‘Ik weet het,’ zei Adriaan. ‘In de liefde ben ik perfect.’

‘Heb je het nu naar je zin?’ vroeg Deesje die in de vensterbank zat. Maar Adriaan hoorde haar niet omdat pater Tarcisius luid kreunde.

 

Hoofdstuk 72  (wordt vervolgd)

Adriaan en de anderen: Uitgeverij Compaan in Maassluis, ISBN: 978-94-903740-6-8, aantal pagina’s: 288, prijs: € 17,90 te bestellen via de plaatselijke boekhandel of via  ► Bol.com

E-mail: merelvandergracht X kempis.nl ( X = @ )

kempis.nl poetry magazine

More in: -Adriaan en de Anderen