Merel van der Gracht: Adriaan en de anderen (66)

Adriaan en de anderen

Een toekomstroman

waarin de literatuur wordt gered

en het Huis van Oranje tot bloei komt

door Merel van der Gracht

 

zesenzestig

De koningin-regentes en de paus keerden veilig terug in het paleis op de Dam. Ook het gevolg, onder wie Adriaan, Naomi en Deesje, was veilig binnen. Glaasjes miswijn van Samos en kelkjes oranjebitter maakten de sfeer weer wat ontspannen.

Maxima kwam naar Adriaan en Naomi toe.

‘Fijn dat je gekomen bent, lieve vriend,’ zei ze, en omarmde hem.

‘Jammer dat uw feestje bedorven wordt door een religieus reveil van vreemd allooi,’ zei Adriaan. ‘De ontmoeting met u en de paus had zoveel fijner kunnen verlopen.’

‘Ach Adriaan,’ lachte Maxima, ‘toen ik naar Nederland kwam, wist ik al dat de Nederlanders een rellerig volkje zijn. Dat zullen ze ook wel blijven. Maar als Zuid-Amerikaanse ben ik wel wat gewend. Overkokende soep dooft de vlammen.’

‘Dat is wijs gezegd, Majesteit,’ zei Adriaan. ‘Toch denk ik dat deze rellen andere tijden aankondigen. Nu de cultuur van de grootste gemene deler heerst, voorspel ik dat de eindtijd nabij is.’

‘Dat zeggen de getuigen van Jehova al jaren,’ viel Naomi hem bij. ‘Misschien hebben ze gelijk. Aan alles komt een eind.’

‘Maar na elk einde volgt een nieuw begin,’ zei de koningin, kijkend naar de drie prinsesjes die met Deesje speelden.

Adriaan zag de dunne lijnen in haar gezicht. Ze werd vlug ouder. Dat kon natuurlijk ook niet anders, met al de zorgen die ze had over het land en over de prinsesjes. Jee, ze kreeg trekken van de vroegere koningin Wilhelmina. Hoe was dat mogelijk? Ze kon toch geen familie van haar zijn? Of had de familie Zorreguieta uit het verre Argentinië ook een Duitse tak?

De receptie liep ten einde. Buiten werd het wat stiller.

‘Mijn tijd is gekomen,’ zei Bodarius. ‘Vanavond verwachten mijn kardinalen me terug in Rome.’

‘Ik zou graag met u meegaan, Heiligheid,’ zei Adriaan.

‘Nu je nog leek bent, kan dat niet, maar ik wil je wel in mijn paleis uitnodigen als je toegeeft aan je roeping tot het priesterschap. Ik wil je graag persoonlijk wijden.’

‘Niets liever, Heiligheid.’

‘Toch lijk je me nog te veel een twijfelaar,’ zei de paus streng. ‘Je raakt op leeftijd. Je moet nu kiezen. Als je wilt, kan ik je een plekje bezorgen op het instituut voor Late Roepingen van het Bisdom Haarlem. Het is gevestigd binnen de muren van de Abdij van Egmond.’

‘Bodarius heeft gelijk,’ zei Deesje. ‘Misschien is het goed voor je om een tijdje onder te duiken, om je geest tot rust en tot rijpheid te laten komen. Bovendien is het in de stad zo onrustig dat we in Egmond al een beetje in de hemel zullen zijn.’

‘Jij wilt ook mee?’ vroeg Adriaan verrast.

‘Voor een roomse poes is altijd plaats in een klooster,’ grapte Deesje.

‘Hoe komen we de stad uit?’

‘Tot Schiphol kun je met me mee liften,’ zei de paus.

‘Dat is mooi,’ zei Adriaan. ‘Ik voel nu al hoe de rust van Egmond aan mij trekt.’

‘En jij, Naomi?’ vroeg Bodarius.

‘Ik blijf hier,’ zei Naomi resoluut. ‘Ik weet zeker dat Luud de stad nooit zal verlaten. Ik laat hem en Koosje niet alleen. En wie brengt ’s ochtends het ontbijt naar Tjeepie?’

‘Je bent een dapper meisje,’ zei Adriaan.

‘Valt mee,’ zei Naomi. ‘De soep is al overgekookt en heeft het vuur gedoofd.’

Door het raam zagen ze dat de ME, samen met de Jantjes van de Koninklijke Marine, de Dam had schoongeveegd. Toeristen met zomerhoeden en wandelaars namen het plein weer in bezit.

Midden op het plein stond een oude dame met een winkelkarretje. Tjeepie. Met een hand boven de ogen zocht ze het plein af, op zoek naar iets. Naar wat?

 

Hoofdstuk 66  (wordt vervolgd)

Adriaan en de anderen: Uitgeverij Compaan in Maassluis, ISBN: 978-94-903740-6-8, aantal pagina’s: 288, prijs: € 17,90 te bestellen via de plaatselijke boekhandel of via ► Bol.com

E-mail: merelvandergracht X kempis.nl ( X = @ )

kempis.nl poetry magazine

More in: -Adriaan en de Anderen