Merel van der Gracht: Adriaan en de anderen (51)

Adriaan en de anderen

Een toekomstroman

waarin de literatuur wordt gered

en het Huis van Oranje tot bloei komt

door Merel van der Gracht

 

eenenvijftig

Om genoeg geestelijk voedsel paraat te hebben, vrat Oek vlug een paar bladzijden op uit het Bijbelboek Ruth en het verhaal van Job op de mestvaalt. Hij keek nog even naar alle op te vreten banden in zijn boekenkast, en vertrok tevreden. Hij bezat geestelijk voer voor lange tijd.

Via rioolgangen zocht hij zijn weg naar de Dam. Hij kwam graag in de ondergrondse stad. Hier, in de wereld van verrotting, kon hij altijd goed nadenken over het leven en over wat de wereld ermee opschoot dat hij, Oek, de wijze rat, bestond. Wat had de wereld aan hem en wat kon hij doen voor de wereld?

Het was fijn dat hem soms om raad werd gevraagd. Zou dat niet gebeuren en zou hij zich alleen maar nutteloos vol met kennis proppen, dan had zijn bestaan geen zin. Nu zelfs de paus hem nodig had, zag hij de zin van het leven volop in. Hij was nodig.

Toen hij de rioolpijpen van Krasnapolsky had gevonden, baande hij zich een weg door de leidingen naar boven en dook op in het wasbakje van Bodarius badkamer. Hij waste zich onder de kraan, föhnde zijn vacht en keek in de badkamerspiegel. Hij zag er ondanks zijn grijze haren prima uit. Hij was een rat op zijn best.

Door het gespetter in de badkamer merkte Bodarius, die zich juist had gekleed, dat Oek binnen was.

‘Blij dat je gekomen bent,’ zei Bodarius. ‘Ik miste je.’

‘Die kleren staan je goed,’ zei Oek. ‘Pauselijk wit. Je bent er voor geboren.’

‘Het baart mij ook zorgen,’ zei Bodarius. ‘De taak van een paus is zwaarder dan het lijkt. Alleen al het bezweren van de oorlogen tussen mijn kardinalen. Het is net een ren met hanen waar je een kip in los laat.’

‘En jij bent de kip?’

‘Petrus is als een rots,’ ontweek Bodarius een antwoord, ‘maar soms heb ik het gevoel dat ik de hele Kerk op mijn schouders tors.’

‘Ik weet dat het niet goed gaat met de oude Kerk,’ zei Oek.

‘Alles van vroeger lijkt voorbij,´ verzuchtte Bodarius. ´Ik ben paus geworden op een van koers veranderend schip.’

‘Dat lijkt maar zo,’ zei Oek. ‘Juist nu de grote kudde de Kerk verlaten heeft, schaart de elite zich achter haar. Ook in Nederland. Bijna alle schrijvers zijn al katholiek. Dat is hún manier om tegendraads te zijn. Religie golft mee op de getijdenbeweging in de geschiedenis. Zo zit je op de top van de golf en gaat iedereen naar de kerk en zo donder je naar beneden en breken ze de kerken af. Maar de elite is altijd een voorloper van de horde. Je zult zien dat de meute van gewone gelovigen de denkers binnenkort weer naar de kerk zal volgen. Schapen lopen gewoon achter de voorlopers aan.’

‘Maar welke Kerk zal dat zijn?’

‘De Kerk mag van binnenuit veranderen,’ zei Oek, knabbelend aan een prentje met het portret van de paus. ‘De Kerk mag zich, aangevoerd door de intellectuele elite, toch ontwikkelen?’

‘Ontwikkelingen zijn goed,’ zei Bodarius. ‘Als onze dogma’s maar onaangetast blijven.’

‘Welja. Niemand maakt zich druk over de maagdelijkheid van Maria, nu niemand meer weet wat een maagd is. Maar ik bedoel, je kunt de tijd vooruit zijn. Waarom zou je de Bijbel niet samenvoegen met de Vedische Geschriften?’

‘Soefi? Boeddha?’

‘Alle profeten willen hetzelfde: de mens de weg naar het eeuwige leven wijzen.’

Bodarius bood Oek een chocolaatje aan, maar de ascetische rat beperkte zich tot enkele overgebleven velletjes papier met aantekeningen van de paus.

‘De katholieke Kerk heeft altijd geschipperd,’ zei Oek. ‘Als ze altijd hetzelfde was gebleven, zoals aan het begin van haar ontstaan, zou je er misschien een vijand van de huidige Kerk in zien.’

‘Zo soepel is de Kerk nu ook weer niet.’

‘Troost je. Alle geloven passen zich voortdurend aan, anders zouden ze niet overleven.’

‘Je bent een wijze rat.’

‘Dat wil zeggen dat ik drie verschillende versies van de Bijbel heb opgevreten. Ze lagen alle drie zwaar op de maag en verteerden slecht. Maar uit de som van de verschillen destilleer ik de waarheid.’

‘Je hebt me op een idee gebracht,’ zei Bodarius. ‘Alle Kerken moeten bij elkaar gaan shoppen.’

‘Precies,’ zei Oek. ‘Integratie is behoud.’

Ze werden gestoord door de hulpbisschop.

‘Uw ontbijt staat klaar, Heiligheid.’

De paus ging aan tafel en kopte drie gekookte eitjes, een voor de lusten, een voor de lasten en een omdat hij zacht gekookte eitjes met zeezout zo lekker vond.

Onderwijl praatte hij door met Oek, die plaatsnam naast zijn bord en voor de gein een van de lege eierdopjes op zijn kop zette.

Hun gesprek ging over de toenadering tussen de zo verschillende religies.

Bodarius zag veel overeenkomsten in de behoudende standpunten van de katholieke Kerk en de islam. Hij wilde de Kerk richting islam sturen zonder dat de Kerk haar gezicht zou verliezen. Het moest toch mogelijk zijn om God de naam Allah te geven. Het veranderde niets aan de Leer en je haalde er miljoenen mensen mee binnen. Volgens Oek was dat heel wel mogelijk, omdat de katholieke Kerk altijd al, door alle eeuwen heen, een allegaartje van relishoppers was geweest. In de hele wereld waren er niet twee katholieken te vinden die hetzelfde over het geloof dachten.

Na het ontbijt kwam Everardus, geholpen door klerenmeester Edgar Wolf, Zijne Heiligheid kleden voor zijn tocht door de stad met de koningin-regentes.

‘Je mag mee,’ zei Bodarius. ‘Er is altijd plaats voor jou in mijn binnenzakken.’

‘Nee nee,’ zei Oek. ‘Ik heb te doen. Ik heb de zesde druk van Tagores Verzamelde Werken op mijn bord. Die moet ik nog helemaal opvreten.’

 

Hoofdstuk 51 – Maandag 22 november 2010 (vervolg dinsdag)

Adriaan en de anderen: Uitgeverij Compaan in Maassluis, ISBN: 978-94-903740-6-8, aantal pagina’s: 288, prijs: € 17,90 te bestellen via de plaatselijke boekhandel en via  ► Bol.com

E-mail: merelvandergracht X kempis.nl  ( X = @ )

kempis.nl poetry magazine

More in: -Adriaan en de Anderen