Jace van de Ven: Twee gedichten

 J A C E   V A N   D E   V E N

   t w e e   g e d i c h t e n

 

D e   C i t y r i n g

 

In, spring, de cityring

Gò toch òn de kaant man

Tingelingeling

 

Wè kunde hier toch lekker rondjes rije

Op asfaltweege die de stad dörsnije

 

In, spring de cityring

Gò toch òn de kaant man

Tingelingeling

 

En waor ge mar wilt in files staon

Hè daor, stao ik naa veur of aachteraon?

 

Fast food, zoet, den autostoet

Ze zitte-n-in de waoge

En ze doen toettoet

 

En om honderd meter wijer te geraoke

Zumme nog mar es wè kilometers maoke

 

Dus Mat, start oewe squad

Mar zörg dègge nie slipt

Op de spiers van de qat

 

In, spring de cityring

Gò toch òn de kaant man

Tingelingeling

 

In, spring de cityring

Gò toch òn de kaant man

Tingelingeling….

 

 

 

Negentiende etappe Tour de France 1965

Van Briancon naar Aix-les-Bains, Cees Haast en Jimenez

Liggen minuten los, Cees kan vlakbij Gimondi komen

Voorbij Poupou, misschien straks tweede in het klassement

De aardbeiplukkers in West-Brabant hebben hun transistors

Op Tour de France afgestemd. Bij ieder zuchtje wind

Trilt spanning in de aardbeiblaadjes. Dan stokt hen de adem!

Jimenez demarreert! Verdoemd! Maar Cees blijkt bij de les

Springt uit zijn zadel, zwoegt in Jimenez zijn spoor. Hij schakelt

Maar in de haast te wild en knarsend slaat zijn ketting door

Zijn rechtervoet schiet uit de toeclip en, klap, daar gaat hij!

Een plukker op het veld knijpt onbewust een aardbei fijn

Hij drukt zijn radio haast in zijn oor: ‘Cees bloeit’, gilt hij

‘Als een rund, zijn stuur steekt in zijn lijf, Verdoeme nog!’

In Frankrijk plakt de tourdokter verband op Haast zijn been

Dat trilt, dat verder wil, dat zich over het zadel slingert, trapt!

Dat godverdoeme trapt en trappen zal om alles in te halen.

Maar met het bloed zijn kracht is weggevloeid. En daar is pijn,

Dan kou, intense kou, het gaat niet meer, hij stopt, hij huilt.

Vanuit zijn buik een vreemd gevoel opstijgt, zó’n diep verdriet…

De aardbeiplukker likt de aardbeisappen van zijn handen

Terwijl ver weg een maat Cees troostend in zijn armen sluit

Terwijl de Pel hard vloekt en dan alleen nog maar kan zuchten

Terwijl het aardbeisap naar asfalt smaakt en bloed en zweet

En straks de rondemiss een ander dan Cees Haast zal kussen.

 

Painting: Ivo van Leeuwen

  Jace van de Ven: Poet of the city of Tilburg 2003-2005

  © Jace van de Ven & Ivo van Leeuwen

  KEMP=MAG poetry magazine

More in: City Poets / Stadsdichters, Ivo van Leeuwen, Ven, Jace van de