Merel van der Gracht: Adriaan en de anderen (28)

Adriaan en de anderen

Een toekomstroman waarin de literatuur wordt gered

en het Huis van Oranje tot bloei komt

door Merel van der Gracht

 

achtentwintig

Virtuele wereld

Naomi stond voor de spiegel en deed haar make-up. Vanavond zou ze er extra goed uitzien in haar paarse jurkje. Gelukkig had ze nog ergens paarse oorbellen liggen en de paarse lippenstift maakte het beeld perfect.

‘Je ziet eruit als de secretaresse van een kardinaal,’ zei Luud. ‘Jammer dat ik niet mee mag.’

‘Ja, jammer. Jammer ook dat nog steeds niemand ziet dat jij een genie bent.’

‘Mijn tijd komt weer,’ knarste Luud.

‘Maak je niet druk. Jij verdient goud aan de portretten van Maxima.’

‘Eens word ik een winnaar.’

‘Dat is knap gezegd. Er is wel eerst een revolutie voor nodig. Hoe lang duurt een dictatuur?’

‘Gemiddeld dertig jaar.’

‘Jan Mandarijn is pas vijf jaar aan de macht. Dan gaan we dus nog vijfentwintig jaar gebukt onder zijn regime.’

‘Dan ben ik dik honderd,’ schrok Luud. ‘Misschien zijn er dan geen fietsen meer.’

‘Nee?’

‘Als de ontwikkelingen zo doorgaan, dan kan iedereen thuisblijven. Dan kan iedereen altijd contact houden met iedereen, waar ook ter wereld.’

‘Komen de blikjes kattenvoer dan ook automatisch naar mij toe?’ vroeg Koosje.

‘Zeker. De zelfcontrolerende en de zelfdenkende koelkast bestelt zelf. Niemand hoeft nog de straat op. Alleen de bezorgers. Tot die ook niet meer hoeven. Dan wordt alles je huis binnengeblazen door de buizenpost.’

‘De wereld wordt wel heel erg anders,’ verzuchtte Naomi.

‘Precies. Een gevangenis. Elk woonhuis een cel. We hoeven nergens meer naartoe. Alles is altijd om ons heen. De hele wereld is virtueel. Alleen de werkelijkheid niet.’

‘Dan gaat dus niemand meer op reis?’

‘Nee, dat is niet meer nodig.’

‘En de vliegtuigen?’

‘Die worden afgeschaft.’

‘En de auto’s?’

‘Ook. Weg.’

‘Goh, dan wordt de wereld ook heel erg schoon,’ zei Naomi.

‘Juist,’ zei Luud. ‘Zelfs de melk in de koelkast is een kweek die in een bak water staat en almaar nieuwe melk produceert.’

‘Ik heb liever melk van de koe.’

‘Dan zijn er geen koeien meer. Alle voeding die je nodig hebt, zit in een paar pillen. Je hoeft alles alleen maar aan te lengen met water. In de waterleiding zitten alle stoffen die je nodig hebt om gezond te blijven, tot je honderd bent. Op je honderdste verjaardag sluiten ze de waterleiding bij je thuis af en dan ga je na een week dood. Je wordt door de buizenpost naar het crematorium gezogen en op de video worden je goede daden belicht door Jan Mandarijn persoonlijk. Alle woorden die hij spreekt zijn voor Jan en alleman hetzelfde. Niemand weet dan nog of het de echte Jan Mandarijn is en of hij nog leeft…’

‘Hou nou even je mond. Je daast door, zoals…’

‘De dokters maken uit wat je eet. En Mandarijn kan tegen de dokters zeggen dat ze die ene meneer wat meer van dit en een ander iemand wat meer van dat moeten geven.’

‘Zo erg?’ Naomi huiverde.

‘Dan kan hij iedereen drogeren. Hij zal stofjes in de pillen doen die de mensen tevreden en blij houden. Dat zal dan wel moeten, want iedereen is dan altijd alleen. De enige mens die ze nog zien, is de man die de voordeuren dichtmetselt, want niemand hoeft dan nog naar buiten.’

‘Wat eng,’ riep Naomi uit. ‘Je maakt me bang. Ik wil de straat op. Ik wil zelf de vogels zien en horen.’

‘Geen mens zal dat dan nog van je snappen. Weet je wat het met jou is? Je bent nog superjong maar toch ben je van vroeger. Jij denkt dat je alles zelf kunt.’

‘Jij dan niet?’

‘Ja, ik ook,’ zei Luud. ‘Wij zijn één ziel.’

Voor Adriaan en de anderen: het volledige verhaal vanaf hoofdstuk 1…..HIER…..

 

Hoofdstuk 28 – Woendag 21 april 2010 (vervolg donderdag)

Adriaan en de anderen verschijnt op 7 mei 2010 bij Uitgeverij Compaan in Maassluis, ISBN: 978-94-903740-6-8, aantal pagina’s: 288, prijs: € 17,90

E-mail: merelvandergracht X kempis.nl  ( X = @ )

kempis poetry magazine

More in: -Adriaan en de Anderen, Merel van der Gracht