Hank Denmore: Moord in lichtdruk (43)

Hank Denmore

Moord in lichtdruk

drieënveertig

De twee kwamen op Rope af, die Lime in de onderbuik trapte, maar Antonio nam Rope zwijgend in een judogreep. Spartelend hing Rope in de armen van de Napolitaan en probeerde vergeefs aan diens greep te ontkomen. Vloekend kwam Lime overeind en uit diens geelgroene ogen straalde een ongelooflijke haat. Hij haalde een smerige zakdoek te voorschijn, stompte Rope in diens maag en propte de zakdoek snel in de van pijn opengesperde mond.
Tino schopte de benen van de spartelende figuur onderuit en ging zwaar op diens buik zitten. De andere arres­tanten reageerden door stil op hun britsen te gaan liggen, wie niets ziet kan ook niets vertellen.
Vincente keek naar Tino die naar de keel van Rope knikte, daarop zette Vincente zijn rechterschoen op de keel van de onderliggende man en begon te drukken. Rope spartelde zo hevig tegen dat hij even los kwam. Met een ruk trok hij de zakdoek uit zijn mond en schreeuwde uit alle macht om hulp.
De deur van het bureau werd opengegooid en de agent die Rope al eerder bij de Mustang als CIA-agent had herkend kwam snel aanlopen. Hij zag Rope zijn pijnlijke keel wrijven en de verhitte gezichten van de anderen. Op zijn vraag wat er aan de hand was werd niet gereageerd. Toen maakte de agent de celdeur open, Rope werd er uit gehaald en in de cel er naast bij twee anderen ingeslo­ten. De agent vroeg aan Rope of hij nog iets voor hem kon doen. Rope schudde nee en ging op een brits liggen, zover mogelijk van de tralie­wand tussen de cellen in. Door de stalen spijlen heen zag hij de van haat vertrokken gezichten van zijn eerdere celmaten en begon te grijnzen.
Toen voelde hij een klopje op zijn schouder. Toen hij opkeek zag hij dat een van de twee celgeno­ten van de tegen de traliewand gemonteer­de brits was opgestaan en daar naar toe wees. Rope schudde nee, waarop ook de andere kwam aanlopen. Die haalde uit een plooi in zijn stijve jeansbroek een lange stevige naald en kwam hiermee drei­gend op zijn gezicht af. Rope koos eieren voor zijn geld en ging tergend langzaam op de hem aangewezen brits liggen.
Zich toch veilig voelend riep hij hatelijk naar Lime: ‘Moet je nog een trap? Wacht dan totdat ik weer buiten sta, dan pak ik je wel. Zal ik de groeten doen aan de KGB, meneer Tino?’ Hij haalde het beruchte nylon­koord uit zijn broekzak, draaide de einden stevig om zijn hand en zwaaide uitdagend met het lusvormi­ge koord naar Lime.
‘Zal ik jou een strop­das geven of meneer Vandez­zi?’
Terwijl hij het koord op en neer zwaaide riep een van de twee celge­noten zijn naam. Verbaasd keek hij om, op dat ogen­blik dook Lime naar het koord en trok met een ruk het koord en Rope’s arm door de tralies heen. Bliksemsnel pakte Vincente de arm in een houdgreep, terwijl Lime het koord losrukte. Antonio bukte zich naar een broekspijp van Rope en trok die strak tegen het tralie­werk aan.
Toen trok Vincente de arm van Rope zo hard tegen de zware stalen tra­lies aan, dat het hoofd van Rope binnen het bereik van Lime kwam. Die gooide het koord over Rope’s van pijn geopende mond, haalde snel de einden om een tralie en trok het koord strak.
Tino kwam op hem af en riep: ‘Dit is je laatste kans, toen Knife en Doc die griet ondervroegen, heb jij toen Knife omge­legd?’
Rope riep met moeite dat hij daar niets vanaf wist.
Tino trok woest aan het haar van Rope en draaide diens hoofd zo erg dat de nekwervels kraakten en herhaalde zijn vraag, waarop Rope met een van pijn vertrok­ken gezicht ja kreunde.
Lime keek naar Tino, die knikte, waarop Vincente het koord strakker aantrok.
Rope wilde schreeuwen maar het strakge­trokken koord drukte zijn tong in de keelholte en sloot de luchtwe­gen af. Hij begon wild met zijn vrije been te schoppen, maar het koord werd steeds strakker aange­haald. Lang­zaam werd het gezicht van Rope blauw en sneed het nylon­koord de mond in een afzichtelijke wond open, waardoor de tanden als in een horrorfilm zicht­baar werden. Door de enorme druk van de longen, die wanhopig probeer­den de samengeperste lucht kwijt te raken, puilden de ogen uit de kassen. Het schoppen werd minder en wat Rope dikwijls bij zijn slachtoffers had zien gebeuren, overkwam hem nu zelf. Het schoppen ging over in spastische bewegin­gen, zijn urine stroomde op de brits en kletterde op de betonnen celvloer. Vincente kon na enige tijd de arm loslaten, alle leven was uit Rope verdwe­nen.

Hank Denmore: Moord in lichtdruk
kempis.nl poetry magazine
(wordt vervolgd)

More in: -Moord in lichtdruk