Hank Denmore: Moord in lichtdruk (31)

Hank Denmore

Moord in lichtdruk

eenendertig
Evelyne kreeg de volgende morgen een uitnodiging van inspecteur Greener om even een kop koffie te komen drinken. Dat was van hem een vrien­delijke manier om haar te ontbieden. Toen ze bij Sidney’s kantoor kwam zat deze al op haar te wachten.
‘Goeie morgen Evelyne, ga zitten, ik heb het een en ander te vragen en te vertel­len.’
Evelyne ging in een van de versleten stoelen zitten en probeerde zo kalm mogelijk te blijven. Ze wist wel waarover het gesprek zou gaan. Ze had zelf Greener van het gebeurde op de hoogte gesteld.
‘Allereerst, het is geen groot verlies voor de samenleving. De ene dode was ene Alfredo Borcia, beter bekend als Doc. Een gesjeesde medicijnenstudent. Van de uni getrapt wegens sadisme tijdens de anatomielessen. Het scalpel was voor hem een geschenk uit de hemel, of liever uit de hel. De tweede was Paoli Massini maar werd meestal Knife genoemd. Hij was een specialist met messen en viel zijn slachtoffers van achteren aan.’
Evelyne knikte en schreef alles in haar agenda.
‘Weet jij wie die Knife heeft neergeschoten? Het is niet met een van jouw wapens gedaan, dat hebben we al gecontroleerd.’
‘Nee, tot mijn verbazing lag hij opeens op de straat, ik denk dat er vanuit een auto met een pistool met geluiddemper op hem is gescho­ten. Ik heb echt niets gehoord, zoals ik al zei, hij lag ineens op de straatstenen.’
‘En die Alfredo heb jij zeker een karateklap gegeven? Bij de sectie bleek dat zijn strotten­hoofd volkomen was verbrijzeld. Vertel maar
eens uitvoerig hoe het allemaal is gegaan."
‘Nou, om te beginnen stond er al enkele uren een onbekende wagen voor mijn kantoor. Ook na zessen stond hij er nog. Dus dachten we dat hij op mij stond te wachten. Toen ik later op de avond wegreed volgde hij me echter niet. Wel kwam een Mustang achter me rijden, maar die wekte geen argwaan op, die kreeg ik pas toen de wagen me bleef volgen. In een donkere verlaten laan werd ik klemgereden door die Mustang en gedwongen om uit te stappen. Ze wilden dat ik meeging naar de Coconut­bar. Daar ben ik onlangs geweest om te vertellen van het ongeval van dat meisje Arabella Girondi. Dat bleek het liefje van de eigenaar te zijn.’
‘Maar dat is toch geen reden om zo tekeer te gaan. Ik heb je al meer gezegd dat ik je niet altijd kan beschermen of vrijpleiten. Je zult een goede reden moeten hebben voor wat er nu gebeurd is.’
‘Die heb ik, nadat ik uit de wagen was gesleurd werd ik met een mes bedreigd. De ene sneed mijn jurk kapot en wilde in mijn lijf gaan kerven. Ik zag op een gegeven ogenblik mijn kans schoon en gaf er eentje, dat moet dan Doc zijn geweest, een kniestoot. Hij ging van pijn tegen de vlakte. Toen ik me omdraaide om de andere aan te vallen lag die al op straat. Doc kwam terug en ging me met een scalpel te lijf, dus sloeg ik tegen zijn keel om mezelf te bescher­men.’
‘Ja, ja, het hulpeloze meisje, dat door dat uitvaagsel wordt aange­vallen, moet zich met karate verdedigen. Maar het is al goed, dat valt onder zelfverdedi­ging. Er is nog iets anders wat we ontdekt hebben en daarvan zal je wel opkijken.’
‘Nou,’ zei Evelyne gerustgesteld, ‘je maakt me nieuwsgierig. Wat is het wat je ontdek­te?’
"Nee, niet ik maar de afdeling ballistiek heeft dat ontdekt.’
‘Oh, dan denk ik dat ik het wel kan raden.’
‘Vertel op, is dat weer een staaltje van je detectivewerk of van de beroemde vrouwelijke intuïtie?’ zei Sidney Greener lachend.
‘Als je alles netjes op een rijtje zet moet je wel tot dezelfde conclusie komen. Dat dametje in het blauw wordt doodgeschoten en wordt gevonden bij ene Millhouse, die bij Sperry Rand werkt. Diens ver­loofde wordt gemarteld en ook om zeep geholpen. Arabella, het liefje van de Coconuteigenaar heeft het net voordat ze naar het hiernamaals gaat over papieren en teveel doden. Wedden dat het blauwtje en die messen­trekker door dezelfde revolver zijn gedood!’
‘Je mag nooit meer raden,’ zei Sidney verbluft. ‘Alleen was het geen revolver maar een pistool. Het model is hier erg ongebruikelijk, in Europa komt het meer voor en dan alleen bij onze rode vrienden.’
‘Sidney, je moet met me meegaan naar Harrisburg. Ik denk dat we daar iets meer te weten kunnen komen over wat er werkelijk is gebeurd. Alles draait om Sperry Rand en die programmeur met dat rare ongeluk heeft er ook iets mee te maken.’
‘Jammer Evelyne, maar daar is geen sprake van. Ik heb daar helemaal niets te zoeken en mag me daar ook niet met dat hele gedoe bemoeien. Je zult op eigen houtje verder moeten zoeken. Om je te helpen heb ik nog een nieuwtje, we hebben de resten van Johnny the Muck gevonden.’
‘Johnny the Muck, dat kleine Pooltje? Hoezo de resten, is ie uit de hoogste verdieping van het Empire State Building gevallen?’
‘Nee, maar zo’n rotzooi heb ik nog nooit meegemaakt en ik loop al heel wat jaartjes mee. Heb je wel eens gehoord dat er van iemand de stem­banden werden doorgesneden?’
‘Alleen uit verhalen over de tweede wereldoorlog, toen werd dat door de nazi’s gedaan tijdens hun experimenten op gevangenen. Het gekrijs stoorde de heren doktoren bij hun werk. Maar dat het hier bij mensen wordt toegepast heb ik nog niet gehoord.’
‘Die arme Johnny is verschrikkelijk gemarteld en gezien de aard van de martelingen kan dat maar één man gedaan hebben. Een van de mannen die jou aanvielen en in zijn eigen scalpel viel.
‘Die zogenaamde dokter, Doc? Als je dat vertrokken gezicht had gezien toen hij voor me stond, het was net een waanzinnige, ik neem dat direct van je aan. Wat ze aan het zoeken zijn moet wel heel erg veel waarde hebben. En weer is Sperry Rand er bij betrokken, mis­schien zijdelings maar we moeten het toch daar gaan zoeken.’
‘Wat moet Johnny bij Sperry Rand doen Evelyne? Hij is, nee was een goed slotenmaker en sleutelspecialist en deed voor ons soms wat werk. Op zijn leeftijd ging hij het rustig aan doen. Hij werd een jaartje ouder en had niet meer de zekere hand die bij zijn werk noodzakelijk is.’
‘Wanneer is Johnny naar hier gekomen? Heeft hij hier altijd gewoond of is hij op latere leeftijd geïmmigreerd? Als dat zo is kan het mogelijk zijn dat de Russen hem voor een karweitje hebben benaderd.’
‘Ik zal het laten uitzoeken, maar ik denk dat je nu wel heel erg ver gaat zoeken. Slapende spionnen komen alleen in films voor.’
Ze stonden op, de inspecteur hield galant de deur voor haar open en nadat ze was vertrokken bleef hij lange tijd zitten nadenken over wat Evelyne gezegd had.

Hank Denmore: Moord in lichtdruk

kempis.nl poetry magazine

(wordt vervolgd)

More in: -Moord in lichtdruk