Hank Denmore: Moord in lichtdruk (28)

Hank Denmore

Moord in lichtdruk

achtentwintig

Broadway, West 145th Street
Nadat Evelyne Tino had verlaten was deze volop bezig met het regelen van de begrafenis van Arabella. Hij had menigmaal mensen naar het hiernamaals geholpen en ze in een brugpijler in aanbouw of in een rivier laten dumpen, maar dat een normale begrafe­nis zoveel werk met zich mee bracht had hij nooit gedacht. Eerst de identificatie in het mortuarium, iemand met een zwak hart zou dat nooit overleven. Dan de massa’s formulie­ren die hij moest invullen. Het leek wel dat de ambtenarij het hem kwalijk nam dat Arabella uit de registers geschre­ven moest worden. Welke soort bloemen hij in de rouwkamer wilde hebben, hoeveel gasten hij dacht te krijgen, koffie en broodjes met kaas of hotelcake? Vragen, vragen en nog eens vragen. In de Hudson dumpen was toch sneller en… vooral goedkoper.
Toen de tekst voor de rouwkaarten samengesteld was en de benodigde volgauto’s en kransen waren besteld kon hij zich even ontspannen. Languit in zijn blauwleren bureaustoel hangend overdacht hij de gebeurtenissen van die dag. Was het werke­lijk toeval dat die griet een privé-detective was? Had Arabella echt niets meer gezegd, of toch wel? Waarom kwam die Stein­bruch hem vertellen wat er was gebeurd? Ze kon toch op haar vingers natellen dat dit de politie zou doen. Niemand deed zoiets, zoveel moeite doen en zo’n leuke boodschap was het niet. Nee, als hij daar langer over nadacht kon dat bezoek alleen maar betekenen dat ze iets zocht. Hij zou ze eens laten natrekken of ze eens uitnodigen voor een nadere kennismaking. De Ford was clean, daarvoor hoefde hij niet bang te zijn. Het was iets anders, had Arabella haar dan toch iets verteld? Je weet maar nooit, mensen die hun einde voelen naderen willen dikwijls schoon schip maken. Hij betrok Arabella wel nooit bij zijn zaken maar misschien had ze iets opgevan­gen. Wat was er onlangs gebeurd? Hij dacht lange tijd na maar kon niets bedenken wat gevaar­lijk voor hem kon zijn en waar Arabella getuige van was geweest. Geen bezoeker en ook geen telefoongesprek.
Toen knipte hij met zijn vin­gers. Hij had wel door de telefoon met Vincente over die verdomde papieren gesproken, toen zat ze op zijn schoot. Maar zelfs al zou ze dat verteld hebben, dan kon geen mens daar iets van maken. Hij riep om zijn manager Bernardo en zei deze dat Vincente Doc en Knife moest sturen en wel meteen.
Na een kwartiertje kwamen de twee na een haastig klopje op de deur de kamer binnen en bleven eerbie­dig staan. Een keer had Knife het gewaagd om te gaan zitten zonder toestemming van Tino te hebben gekregen. Hij werd weer bleek toen hij daar aan dacht.
Tino knikte naar de stoelen en gaf een uitvoerig signalement van Evely­ne. Hij gaf ze op­dracht om haar te gaan volgen, maar zonder haar aan te spreken. Op een klad­blaadje schreef hij het adres van haar kantoor en gaf dit aan Doc, de slimste van de twee. Nog­maals zei hij dat er geen haar van de detective gekrenkt mocht worden. De twee stapten in de Ford Mustang en gingen op weg naar Evelyne’s kantoor.

Hank Denmore: Moord in lichtdruk
kempis.nl poetry magazine
(wordt vervolgd)

More in: -Moord in lichtdruk