Hank Denmore: Moord in lichtdruk (21)

Hank Denmore

Moord in lichtdruk

eenentwintig

‘Nou ja, de plotter ging opeens werken en het stuk papier verkreu­kelde helemaal, zodat het papiertransport vast dreigde te lopen. Daarom heb ik het papier eraf ge­scheurd en weggegooid.’
De dame in het blauw bukte zich over Sim­mons hen en zei: ‘Nee, dat is niet waar, alle prullenbakken zijn gecontroleerd. Alle laden en kasten, maar nergens heeft men iets kunnen vinden.’
Omdat de verleidelijke mond van het meisje zo dicht bij Ebson was, kwam hij als in een reflex omhoog om die mond te kussen. Razendsnel greep de blauwe dame onder het kussen en trok er, met een grijns op haar mooie toet het stuk papier onder uit. Snel ging ze een paar stappen achter­uit zodat Ebson het papier niet kon pakken.
‘Wat hebben we hier? Is dat een servet of een boodschappenlijst? Even kijken wat er op staat.’ Ze vouwde het papier open en zag het schema van de radar. Ze kwam dichterbij maar hield het vel papier op een afstand. Zachtjes fluitend zei ze: ‘Meneer Simmons, dat kan u aardig wat opleveren.’
‘Wat bedoelt u?’ zei Simmons, nu erg ze­nuwachtig.
‘Dertig jaar of een hoop geld,’ zei ze zo zacht dat alleen Simmons het kon horen. ‘Wat doen we, meneer Simmons? Verkopen of dertig jaar de bak in?’
Simmons dacht even na, als ze van Sperry kwam zou ze niet over verko­pen praten, maar met een paar agenten bij hem zijn binnenge­vallen.
‘Wie bent u werkelijk?’ vroeg hij.
‘Een goede fee die u een mooi lui leven­tje kan bezorgen,’
‘Meent u het werkelijk van dat verkopen?’
‘Zowaar als mijn lievelingskleur blauw is. Ik ben bereid om u veel geld te geven voor dat papier van u.’
‘Hoeveel dan wel?’
‘Ik wil u tienmaal uw jaarsalaris geven.’
Verbluft ging Simmons weer liggen, hij dacht razendsnel na. Dit was een kans om een mooie nieuwe auto te kopen. Tienmaal, was zo’n schema dan zoveel geld waard? Werkte ze voor een concurrent, of was ze misschien een spionne? Wat kon het hem schelen, dit was een onverwacht buitenkansje, hier moest hij op ingaan. Aan mijn reet met Amerika voor de Amerikanen!
Omdat Simmons zolang aarzelde schudde Maureen hem aan een arm: ‘Laten we niet gierig zijn, ik wil u vijftienmaal uw jaarinko­men geven, maar dat is dan ook mijn laatste aanbod.’
‘En op welke manier krijg ik dan dat geld en hoe weet ik of u mij niet bedriegt. Als ik nu dat papier meegeef loop ik de kans dat ik met nul, komma, nul blijf zit­ten of liever, liggen. Wie bent u, dat heb ik al meer gevraagd, als ik ja zeg loop ik de kans dat u mij arresteert.’
Lachend zei Maureen: ‘Dat zou wel het laatste zijn wat ik zou doen. Heus, ga er maar op in. Trouwens, wie heeft op dit ogenblik dat papier, jij of ik? Als ik dat wilde was ik toch allang met dat pa­pier weggelopen. Voordat jij uit je bed geklommen was zat ik al in mijn wagen.’
Ze draaide zich zo, dat de andere patiënten niets zagen van wat ze deed, opende haar handtas en haalde er zo­veel geld uit dat het Simmons de adem benam. Geroutineerd telde ze een stapel bankbiljetten en gaf die aan Simmons. Die keek met grote ogen naar die massa geld.
‘Is dit voldoende, ik heb je jaarsalaris maar geschat, ik denk dat dit wel de af­gesproken som is.’
Simmons nam het geld haast automatisch van haar aan en zei met een droge keel: ‘Nou Maureen, het interesseert me niet meer wie je bent of waar je vandaan komt. Dit zal mijn genezing wel erg bespoedi­gen.’
De dame in het blauw vouwde het papier zorgvuldig op en stak het in haar tas. Vol energie draaide ze zich om, zwaaide naar Simmons en verdween in de deurope­ning. Dat ze op haar tocht door de einde­loze zieken­huisgangen door een opzichtig geklede, met een nylonkoord spelende fi­guur werd gevolgd ontging haar volkomen.

Hank Denmore: Moord in lichtdruk

kempis.nl poetry magazine

(wordt vervolgd)

More in: -Moord in lichtdruk