Hank Denmore: Moord in lichtdruk (18)

Hank Denmore

Moord in lichtdruk

achttien

Het werd druk in het trapportaal van 1221 East 135 Street. Weer stonden twee heren bij de deur van Lolita Romanowa. Weer werd er op de deur geklopt en weer ging de deur open totdat de ketting strak stond. Doc gooide zijn volle gewicht tegen de deur, de schroe­ven, waarmee de ketting aan het kozijn was bevestigd, scheurden uit de dunne plank en de deur vloog open. Antonio greep het meisje vast en hield haar mond dicht, intussen sloot Rope de deur. Grijnzend draaide Rope zich naar het meisje om en kneep haar zachtjes in haar wangen.
‘Ons meisje zal aan oompje alles zeggen, anders wordt oompje héél boos en zal ons meisje moeten huilen.’
Wit van angst stond het meisje met de nog steeds dichtgeknepen mond tussen de twee in en sperde in doodsangst haar mooie ogen ver open. Ze schudde haar hoofd, onmachtig om iets te zeggen of te doen. Terwijl de Napolitaan het meisje vast­hield stopte Rope een stuk handdoek in haar mooie mond. Daarna bond hij haar benen met een stuk touw vast en kwam met een stoel aandragen. Voordat het meisje er op bedacht was gaf Antonio, de Napo­litaan, haar een stomp in de onder­buik waardoor het meisje kreunend voorover boog. Direct werd de stoel onder haar achter­ste geschoven en was ze vastgebon­den voor ze twee keer adem had gehaald.
Snel en vakbekwaam trok Antonio het dunne zijden bloesje, eerder op de dag al door Doc zo bewonderd, in stukken, zodat de volle borsten uitdagend van hun vrijheid genoten. Even stokte de adem van Antonio, want voor vrouwelijk schoon had hij wel oog.
Rope was naar de keukenkraan gelopen en had een glas water getapt. Voorzichtig lopend om geen water te morsen, kwam hij op het meisje toe. Met dunne straaltjes liet hij het water in haar ogen lopen. Knipperend met de ogen werkte het meisje het water weg.
‘Kindje,’ zei Antonio, ‘heeft je verloof­de hier nou echt geen pakje of enveloppe afgegeven?’
Huilend schudde Lolita van nee.
Zuchtend trok Antonio met een ruk de handdoek uit haar mond en zakte voor haar op de knieën: ‘Meisje, voor het laatst, heeft hij echt geen pakje afgege­ven?’
Rope kneep de neus van het meisje dicht en goot het restant water in haar mond. Het meisje slikte het moeilijk weg. Rope liep naar de keuken en pakte zonder iets te vragen een koffiekan uit een keuken­kastje en liep naar het aanrecht. Hij draaide de warmwaterkraan helemaal open en liet het water stromen totdat het bijna kokend heet was. Toen goot hij de kan vol met het hete geiserwater. Weer kneep hij de neus van het slachtoffer dicht. Lolita klemde met opengesperde ogen haar mond dicht, maar moest die naar een halve mi­nuut weer opendoen om adem te kunnen ha­len. Rope goot direct een guts heet water in haar mond. Het meisje verslikte zich en probeerde te hoesten maar Rope goot weer heet water in de nu wijd geopende mond. Een rochelen­de gil kwam uit de verbrande longen en keel van het meisje. Opnieuw goot hij het hete water in haar mond.
‘En heeft hij nu wel een pakje afgege­ven?,’ vroeg Antonio.
Het meisje schudde  haar hoofd heen en weer. De tranen stroomden over haar bruinrode huid. Toen kwamen reutelend een aantal Russische woorden uit haar mond, maar de twee verstonden er niets van.
Rope greep het meisje weer vast en schreeuwde: ‘Verdomde teef, wat zeg je?’
In de gore donkere gang werden een paar huis­deuren gesloten, niets horen, niets zien en niets zeggen was het overlevingsparool in deze buurt.
‘Ik weet echt niets af van een pakje of een brief, in Godsnaam geloof me,’ sta­melde het meisje schoksgewijze ademha­lend. Haar keel brandde verschrikkelijk. Rope sprong vloekend opzij, door de pijn en schrik leegde zich de blaas van het meisje en spatte haar urine op zijn broekspijpen.
Antonio had het hele tafereel, zoals ge­woonlijk, zwijgend aangezien. Hij hield Rope tegen en zei: ‘Rope, hou er mee op, ze weet van niks. Laat haar gaan, dat ding heeft vandaag genoeg meegemaakt.’ Deze schudde van nee en pakte uit een naaibox een dikke stopnaald. Met de naald naderde hij het meisje weer en vroeg nog­maals of ze iets van een pakje afwist. Het nee schuddende meisje kronkelde zich in allerlei bochten en gilde oorverdovend. Maar Rope bleef onverstoor­baar en riep tegen Antonio de mond van die teef dicht te houden. Toen pakte hij een van de bor­sten hard vast en perste de tepel om­hoog. Langzaam stak hij de stopnaald door de door doodsangst ver­stijfde tepel, iets wat later in gewijzigde vorm mode zou worden.
Het meisje krijste en gilde on­danks de dichtgeknepen mond. Met een vloek sprong Antonio terug en liet daar­bij de mond van het meisje los. Door de ver­schrikkelijke pijn had het meisje door haar onderlip heen hem in de hand gebe­ten. Het gekrijs en gegil was nu ook voor Rope teveel geworden. Hij liet haar los en haalde een stuk nylon­koord uit zijn linkerjas­zak. Het koord om zijn handen windend ging hij achter het meisje staan. Dit keek zacht­jes huilend met doods­angst naar Antonio, maar die haalde zijn schou­ders op. ‘Ze la vie,’ zei hij in zijn beste Frans. Plotseling gooide Rope het koord om de keel van het meisje en trok met gekruiste handen uit alle macht aan het koord. Het meisje schopte vergeefs met haar benen en maaide met haar armen wild in het rond. De ogen puilden uit de kassen en de bruinrode gelaatskleur ging langzaam over in een blauwe. Na enkele minuten gingen de wilde bewegingen van armen en benen over in een spastisch samentrekken, waar­na ze langzaam verslap­ten en tot rust kwamen. Rope hield het koord nog ongeveer een minuut strak aange­trokken om het dan los te laten. Aan het leven van Lolita Romanowa was op een afschuwelijke manier een eind gekomen.

Hank Denmore: Moord in lichtdruk
kempis.nl poetry magazine
(wordt vervolgd)

More in: -Moord in lichtdruk