Hank Denmore: Moord in lichtdruk (14)

Hank Denmore

Moord in lichtdruk

veertien

Evelyne ging naar haar kantoor om het in het meisje gevonden plastic kokertje te laten onderzoe­ken door haar assistent Otto Winkler.
Evelyne deed de deur van haar kantoor open en ging naar binnen. Norma was juist bezig met koffie zetten. ‘Lust je ook een kop kof­fie?,’ vroeg ze.
‘Maar natuurlijk, graag.’
Norma bracht de koffie en vroeg aan Eve­lyne of ze verder nog iets voor haar kon doen.
‘Ja, roep Otto voor mij uit zijn labora­torium,’ zei Evelyne.
Otto was haar specialist in elektronica en was een begena­digd foto­graaf. Zijn opleiding was er dan ook naar: Cum Laude ingenieur in elektro­nica, fototechniek-opleiding bij Leitz, Wetzlar, (de maker van de beroemde kleinbeeldcamera Leica) en de Höhere Photoschule in Keulen. Verder was hij vier jaren als speciaal agent werkzaam geweest bij de New Yorkse Politie. Zijn enige fout was dat hij kans zag om per opdracht een Leica onklaar te maken. De ene keer diende deze als kogelvanger, de andere keer om er iemand mee van zijn lijf te houden. Een Leica ligt nu eenmaal goed in de hand!
Een slordig geklede jongeman kwam flui­tend het vertrek binnen. Lachend keek hij naar Evelyne.
‘Dag schatje, je zou een dollar geven om jou te zien, je laat ons hier lelijk in de steek,’ zei hij.
‘Gekkerd, doe niet zo mal,’ zei Evelyne met een warm gevoel, want ze mocht deze opgeruimde en altijd vrolijke jongen wel.
‘Ik heb iets eigenaardigs gevonden en jij moet er achter zien te komen wat het is,’ Ze vertelde hem het hele verhaal en voor­al de ontdekking van de plastic zak en wáár ze die gevonden had. Ze wist dat, ondanks de vrolijkheid, Otto een buiten­gewoon nauwkeurig werker was. Alleen op zijn kleding mocht hij ook wel een beetje zorgvuldi­ger worden.
Met een ernstig gezicht had Otto geluis­terd zonder een enkele aanteke­ning te maken. Hij was een van die zeldzame men­sen met een fotogra­fisch geheugen. Evely­ne gaf hem de hoes waarin ze de gevonden plastic zak had gedaan. Otto bekeek de korreltjes tegen het licht en fronste zijn wenkbrauwen.
‘Ik zal dit meenemen en bekijken,’ zei hij.
Dat bekijken bestond uit de korreltjes onderwerpen aan enkele zeer ingewik­kelde proeven in de grote kamer die door iedereen laboratorium werd genoemd. Het labora­torium had een hardstalen toe­gangsdeur, die alleen met een speciaal gevormde sleutel geopend kon worden. Ra­men waren niet aanwezig. Een aantal ach­ter glas gemonteerde fluorescentiebuizen gaven een helder en schaduw­loos licht. Een zeer gevoelig afgestelde airconditio­ning hield van de lucht de temperatuur, vochtigheid  en verontrei­niging binnen nauwkeu­rige grenzen. De vloer was van een speci­a­le samenstel­ling, welke geen trillingen van andere flatbewo­ners en het New Yorkse verkeer doorliet. Het lab stond vol met allerlei geheim­zinnig uitzien­de toestel­len. Naast vergrotingskokers stonden ga­schromato­grafen, broederlijk bijgestaan door kwarts­lampen en polari­satiefil­ters en een aantal niet nader te omschrijven dingen, die op roest­vrijstalen tafels stonden.
Otto liep naar een van die tafels en nam een ondiep Schott-glazen schoteltje. Hierin schudde hij enkele van de gevonden korreltjes. Met een zeer fijn gepunt pin­cet nam hij een van de korreltjes op en liet dit voorzichtig zakken op een micro­scoopglaasje voorzien van een druppel canadabalsem. Hierop werd een tweede glaasje gelegd. Een binocu­laire microscoop werd ingescha­keld en het prepa­raat werd in een daarvoor bestemd houder­tje geklemd. Nu schakelde hij een kwarts­lamp in en richtte de lichtstraal op een draaibare spiegel die aan de microscoop was gemonteerd. Met zijn linkeroog keek hij door het oculair en draaide het len­zenstel­sel tot het beeld scherp was. Met een gekarteld wieltje draaide hij de spiegel totdat er een bepaald beeld te zien kwam. Mompelend schudde hij zijn hoofd en schakelde de kwartslamp uit. Van een rek nam hij een booglamp en sloot deze aan. De micro­scoop werd op donker­veldbelichting omge­schakeld en weer keek Otto door het oculair. Hij lachte verge­noegd, het was zonder twijfel een korrel lichtgevoelig materiaal. Voor alle zeker­heid nam hij een druppeltje foto-ontwik­kelaar en liet dit op een tweede korrel vallen. Wat hij verwachtte gebeurde ook, de kor­rel verkleurde van bruin naar diep­zwart. Toen nam hij nog enkele korreltjes en schudde die in een steriel hardglazen buisje en stopte dit in een gaschromatograaf. Otto wachtte enkele ogenblikken totdat een groen lampje oplichtte en zette toen de galvano-optische schrijver in werking. Na enkele seconden begon het apparaat te schrijven. Gedurende een paar minuten bleef het ding strepen op het langzaam doordraaiende papier schrijven. Toen gloeide een ander lampje op en klonk er een belsignaal. Otto liep naar het toe­stel en schakelde dit uit. Met de van het toestel afge­scheurde papierstrook liep hij naar een Hell-schrijver, een toestel dat ook gebruikt wordt in de krantenwe­reld om foto’s via de telefoonlijn over te seinen. Deze machine stond in verbin­ding met de reusachtige compu­ter van New York Police Headquarters. Hij draaide een geheim nummer en kreeg een van de vele agenten in speciale dienst aan de lijn.

Hank Denmore: Moord in lichtdruk

kempis.nl poetry magazine

(wordt vervolgd)

More in: -Moord in lichtdruk