Hank Denmore: Moord in lichtdruk (11)

Hank Denmore

Moord in lichtdruk

elf

Wanneer de knechten van Tino Vandezzi deze bij het telefoon­gesprek hadden kunnen zien, was hun angst voor de boss nog groter gewor­den. Paars aangelopen van woede schreeuw­de hij in de microfoon: ‘Jij verdomde prutser die je bent, waarom ik je blijf beschermen weet ik niet. Hoe je het ver­siert interesseert me voor geen reet. Ik wil en zal die papieren hebben.’ Woedend gooide hij de hoorn op de haak en veegde in een vlaag van woede de New York Tribu­ne van de tafel. Deze viel op de vloer, waarbij de derde pagina boven kwam lig­gen. Tino trapte zijn stoel achter­uit en brulde: ‘Buddy, kom hier.’
De deur naar de bar ging open en liet Buddy door. Bud­dy, uitsmijter en vertrouwe­ling van Tino, trouw aan zijn baas en oprecht in woord en daad. Buddy zag de krant op de vloer liggen, bukte zich en raapte hem op. Toevallig keek Tino naar de krant en zag een foto op de derde pagina staan. Hij trok de krant uit de handen van zijn uitsmijter en las de tekst die bij de foto stond. Vloekend smeet hij de krant opnieuw op het tapijt. Hoofd­schuddend raapte Buddy ze weer op: ‘Meneer Vandez­zi, u moet niet zo boos worden, dat is niet goed voor uw hart.’
‘Zie je dan niet wat er onder die foto staat!’ riep deze uit.
Buddy bekeek de foto en las met enige moeite de tekst.
‘Ze vragen naar de identiteit van een vermoord meisje,’ zei hij. ‘Maar zoiets staat wekelijks in de krant, daarover hoeft u zich toch niet zo druk te maken?’ zei hij verwonderd.
‘Man, die griet interesseert me helemaal niet,’ zei Tino, ‘de naam van de bewoner in wiens flat ze gevonden is, die inte­resseert me.’
‘Antoine Millhouse,’ las Buddy, ‘die ken ik niet, nooit van ge­hoord.’
‘Het is al goed Buddy, ga maar weer aan je werk,’ zei de enigszins bedaarde Tino, terwijl hij de telefoonhoorn weer opnam. Zacht sloot Buddy de deur en liep hoofd­schuddend terug naar zijn plaats bij de bar. Tino draaide het nummer van Garci­oli, die bijna onmiddellijk antwoordde.
‘Stuur iedereen de kamer uit,’ zei Tino.
Vincente deed wat hem gezegd werd: ‘Het is gebeurd, ik ben alleen.’
‘Nu moet je eens goed luisteren, dit is je laatste kans. Wanneer je die ook ver­prutst laat ik je liquideren.’
Garcioli slikte moeilijk en zei met ver­wrongen stem: ‘Heus, deze keer zorg ik er voor dat alles naar wens gaat.’
‘Er is een dooie griet gevonden in het huis van een zekere Millhouse. Ga die vent eens opzoeken en vraag hem uit over die papieren.’
‘Naar die woning kunnen ze niet gaan, daar zal de politie wel wach­ten,’ zei Garcioli.
‘Nee rund, dat snap ik ook wel, vang hem op straat op. Rij door Fultonstreet en wacht in Goldstreet op een wagen van mij.’
‘Dat doen we chef, ze gaan al weg,’ zei Garcioli.
Omdat Rope verdwenen was moesten Doc en Lime de boodschap gaan doen. Lime’s gele gezicht stond Doc allang tegen. De blon­de, bijna witte haren van Freddy ‘Lime’ Rafton waren voor hem al even geheimzin­nig als diens afkomst. De gelige gelaats­kleur van Freddy had hem de bijnaam Lime bezorgt. In sadisme deden de twee niet voor elkaar onder, waarbij Doc zich al­tijd beriep op zijn medische opleiding terwijl Freddy het uit puur plezier deed. De wagen draaide Gold­street in en stopte na enkele kruisingen bij de reeds wach­tende wagen van Tino. Buddy, de uitsmij­ter van Tino, zat rustig achter het stuur te wachten. Doc stapte uit en ging naar de wachtende auto toe.
‘Ha, die Buddy, hoe staat het leven?’
‘Goed meneer, buitengewoon goed. Ik moest u deze omslag geven,’ zei deze terwijl hij een gele envelop aan Doc gaf. Deze nam de envelop aan en bedankte Buddy.
Lopend naar de wagen scheurde Doc de en­velop open en haalde er een foto uit. Hoe Tino altijd aan die foto’s kwam was steeds opnieuw een raadsel, maar een feit was dat steeds voldoende gegevens ter be­schik­king waren. Zo ook weer deze keer. Een glanzende foto in het formaat 13/18 toonde een zwartharige man met een stie­kem gezicht. Doc schatte zijn leeftijd op veertig jaar. Toen hij de foto omkeerde zag hij dat zijn schatting goed was ge­weest. Een volledige beschrij­ving van de man was hier met potlood opgeschreven: lengte 1,72 m, 63 kg, 30 okt ’30, zwart haar, grijze ogen, Antoine Millhouse, Dover­street 44. In de wagen liet Doc de foto aan Lime zien. Deze keek er goed naar en reed toen de wagen richting Do­verstreet.
Een honderd meter voor nummer 44 bleven ze staan. De twee mannen waren wachten gewend, uren achtereen wachten was voor hen heel gewoon. Ze spraken niet veel terwijl ze het huis in de gaten hiel­den. De middag verstreek zonder dat ze iets van Millhouse te zien kregen. Lime liep een automaathal binnen om sigaretten en cola te halen. Amper terug stootte Doc hem aan.
‘Daar gaat ie.’

Hank Denmore: Moord in lichtdruk

kempis.nl poetry magazine

(wordt vervolgd)

More in: -Moord in lichtdruk