Hank Denmore: Moord in lichtdruk (09)

Hank Denmore

Moord in lichtdruk

negen

Rope ging bij de enige deur staan die de kamer rijk was en terwijl hij een stuk ny­lonkoord uit zijn jaszak haalde greep Doc naar z’n binnen­zak en haalde daar een zwart leren etui uit. Liefdevol streek hij met zijn linkerhand over het zachte, soepele leer. Johnny deed een ver­twijfel­de poging om bij de deur te komen maar Rope liet hem struikelen en in een oog­wenk waren Johnny’s handen en voeten ge­bon­den. Rope trok Johnny omhoog en liet hem in een stoel zakken. Het angst­zweet brak Johnny uit, hij probeerde zich te bevrijden van de snijdende koorden. Maar dat was vergeefse moeite, Rope had niet voor niets zijn bijnaam gekregen. Johnny was volkomen aan de genade van het tweetal overge­leverd en besefte dat maar al te goed. Doc liep naar de tafel en trok het tafelkleed weg. Hij haalde in de keu­ken een handdoek en veegde de tafel schoon. Toen werd een andere pas gewassen handdoek op de tafel uitgespreid. Voor­zichtig werden enkele vlijmscherpe origi­nele scalpels uit het etui op de handdoek gelegd. Nieuwe nikkelen handgrepen waren het, met verwis­selbare mesjes. Een paar lange dunne naalden volgden, daarna haal­de Doc een bundeltje glanzend garen uit het etui en legde dit ook op de schone handdoek. Toen ging hij naar de keuken en zocht een afwasbak die ook een plaatsje op de handdoek vond. Even keek hij of alles goed lag, verschikte enkele mesjes en knikte toen tevreden. Hij ging naar de radiogram­mofoon en zocht een zender met popmuziek op, toen draaide hij de volume­knop bijna helemaal rechtsom, een keiharde muziek kwam oorverdovend uit de luidspreker. Rope was bij dit toneeltje rustig blijven zitten.
Het Pooltje werd steeds bleker: ‘Dat kunnen jullie Godverdomme niet doen,’ riep hij vertwij­feld uit, ‘jullie kunnen toch zo maar niemand kapot maken om een stelletje papie­ren, die je zelf nog niet eens kent!’
‘O jawel, dat kunnen we heus wel doen,’ zei Doc glunderend. Hij voelde een zieke­lijke drift om te snijden in zich opko­men. Met de grootste zorg koos hij een scalpel uit en hield dit keurend tegen het licht.
‘Kom Johnny,’ zei Rope, ‘dit is je laat­ste kans, vertel nu waar we die rotpapie­ren kunnen vinden en alles is vergeven en vergeten.’
In een verwoede en wanhopige poging gilde Johnny: ‘Ik weet echt niets van papieren af, geloof me, ik smeek jullie me te ge­loven.’ Hoofd­schuddend ging Doc naar hem toe en hield het lancet vlak bij de lin­kerhand van Johnny. Deze staarde met gro­te angstogen naar het blinken­de mes, duw­de zich tegen de tafel af en viel met een klap op de betonnen vloer. Met een akelig geluid sloeg zijn voorhoofd tegen een tafelpoot. Een beetje bloed kwam uit zijn neus. Kreunend bleef hij liggen en sta­melde zacht voor zich heen.
Rope bukte zich en probeerde Johnny weer te overreden: ‘Toe Johnny, zeg ons nu de waarheid en alles is voor je voorbij.’
Doc fronste zijn wenkbrauwen en snauwde: ‘Niks is voorbij, je hoort toch zelf dat hij niks wil zeggen. We zullen zijn tong een beetje losser maken.’ Woest trok hij de op de grond liggende kleine man omhoog en smakte hem weer in de stoel. Toen trok hij een gordijn­koord van het raam en bond Johnny hiermee op de stoel vast. Daarna trok hij de stoel iets van de tafel af zodat Johnny niet meer opnieuw roet in het eten kon gooien. Met de ene hand trok hij het hoofd van Johnny achterover en gaf met het mes een haal over de adamsap­pel van de in angst verstijfde man. Een gil kwam uit de keel van het slachtoffer. Nogmaals stak Doc het lancet vooruit en sneed nog dieper in de keel. Door zijn medische opleiding wist hij de aders ver­mijden zodat Johnny niet al te heftig bloedde. Het gegil hield op, de stemban­den van Johnny waren doorge­sneden en al­leen een gerochel klonk nog op maar werd volkomen over­stemd door de keihard spe­lende radio. Weer vroeg Rope naar de pa­pieren, maar Johnny was bewusteloos ge­worden en hing slap in de stoel terwijl een scherpe urinegeur zich in de kamer verspreidde. Doc liep naar de keuken om een emmer water te halen, die gooide hij over de man heen. Deze kwam na enkele ogen­blikken weer bij, elke adem­stoot deed bloed en water omhoog gulpen uit de diepe snee in zijn keel. Doc pakte de bak en hield die onder de keel van Johnny. De ziekelijke geur van het warme bloed maak­te Rope misselijk. Alleen door zich om te draaien en diep adem te halen kon hij een kotspartij voorkomen. De ogen van Doc glinsterden als van een waanzinnige, met zijn tong likte hij zijn lippen af. Johnny keek met uitpuilende ogen naar het vertrokken gezicht van Doc, zijn lippen bewogen zich, maar brachten alleen een afschuwelijk blubberend geluid voort. Bloedbel­len spatten op zijn lippen uiteen net als zeepbellen van goedkope zeep. Rope zag een fles gin staan en goot de helft van de inhoud naar binnen om de geur van het bloed kwijt te raken.

Hank Denmore: Moord in lichtdruk
kempis.nl # kempis poetry magazine
(wordt vervolgd)

More in: -Moord in lichtdruk