Hank Denmore: Moord in lichtdruk (08)

Hank Denmore

Moord in lichtdruk

acht

De huurkazerne waar Johnny woonde, was er een van de vele in de achterbuurten van The Bronx. De huiseige­naren hadden al lang geleden afgezien van het opknappen van de woningen, ze pro­beerden er alleen zoveel mogelijk geld uit te halen, desnoods met dreigemen­ten. Wie er kwam wonen zou hun een zorg zijn, op tijd de huur betaald krijgen was het enige waar het op aankwam. Wee de onge­lukkige die zijn huur meer dan twee weken achter was. Op een kwade dag werd er dan gebeld en desnoods de huis­deur door een paar potige knapen geforceerd. De huurder werd tegen de muur gedrukt en al zijn huisraad naar beneden gesmeten. Niemand zou ooit tussen­beide komen, die man zat in moeilijk­heden en dat was zijn eigen schuld.
Doc Borcia was als Alfredo Bor­cia bij de Burgerlijke Stand bekend. Was na drie jaren medi­cij­nen gestu­deerd te hebben aan de Columbia Univer­si­ty, betrapt op verschrikkelijk sadistische trekken tijdens de anatomieles­sen. Werd daarom van de universiteit geschopt en raakte aan lager wal. Bij een verhoor maakte hij graag gebruik van me­dische instru­menten, welke hij altijd in een klein etui bij zich droeg.
De werke­lijke naam van Rope was Danny Slayton, zeer opzichtig gekleed en een tovenaar met een stukje touw. Rope was zeer bekend in de onderwereld en wist dan ook feil­loos de woning van Johnny te vinden. De deur van het woningblok bezat geen slot meer zodat de twee ongehin­derd en onopge­merkt naar binnen konden lopen. Ze hadden het geluk dat de lift werkte, Rope drukte op de knop voor de zesde etage. De lift kwam naar beneden en de twee stapten in. Op de vierde etage schakel­de Rope de noodschakelaar uit waardoor de lift stop­te. Snel stapte Doc als eerste uit, gevolgd door Rope. Deze hield de liftdeur open en schakel­de toen de noodschake­laar weer in. Toen de liftdeur sloot ging de liftkooi automatisch naar de zesde etage om daar te blijven staan. Niemand kon zo zien waar ze waren uitgestapt, een gewoonte die hen al verschillende keren het leven had gered. Rope en Doc keken naar de naamkaart­jes op de diverse deuren, ze ontdekten de naam van Johnny Macowitz en Rope drukte op de belknop. Binnen riep een stem dat ze even moesten wach­ten. Na enkele ogen­blik­ken ging de deur aarzelend op een kier open en een kleine man werd gedeeltelijk zicht­baar. De rest bleef verborgen achter de deur, die zodanig van een hardstalen ketting was voorzien, dat het onmogelijk was om van buitenaf de ketting weg te schuiven. De slordig geklede man keek naar zijn bezoe­kers en deed de deur weer dicht. De twee hoorden de ketting weg­schuiven, nu ging de deur hele­maal open en de kleine man deed een stap opzij om de twee binnen te laten.
‘Wij komen van Vincente,’ zei Rope.
‘En wat verschaft mij de eer?’ vroeg Johnny, daarmee te kennen gevend dat hij Vincente goed moest kennen.
‘We komen de papieren halen die je hier hebt,’ zei Doc.
‘Papieren?’ zei het kleine Pooltje verbaast, ‘Maar ik weet helemaal niets af van papieren, je zult je vergissen, je weet toch dat ik alleen met sleu­tels werk.’
Doc zei met een zucht: ‘Johnny, we doen ook maar ons werk en maak het nou niet te moei­lijk, de baas zegt dat jij weet ik wat voor papieren hebt die hij wil hebben, dus geef die dingen en we zijn weer weg.’
‘Maar ik weet werkelijk niks van papieren af,’ zei Johnny die zich niet meer op z’n gemak voelde. Hij kende die twee maar al te goed van naam en faam. Het waren twee verlengstukken van Vincente, die de beve­len van hem blindelings opvolgden, zonder verder nadenken en zonder enig gevoel. Het waren een soort mechanische mensen, gevoel­loos in de uitoefening van hun be­roep, geen doders uit hartstocht maar efficiënt werkende robots.
Johnny riep op smekende toon: ‘Maar ge­loof me dan toch, ik heb geen papieren en ik weet ook niks af van papieren!’
Doc zei op zoetsappige wijze: ‘We weten wel dat je niks hebt, maar we geloven niet dat je ook niet weet waar die papie­ren zijn. En om dat te weten te komen hebben we wel een paar middeltjes, niet­waar Rope?’
‘Ja, onze methodes zijn altijd nog doel­treffend gebleken,’ zei deze lachend.
‘We willen je geen pijn doen.’ zei Doc, ‘maar als pappie niet wil luisteren moet hij dat zelf maar voelen.’

Hank Denmore: Moord in lichtdruk

kempis.nl # kempis poetry magazine

(wordt vervolgd)

More in: -Moord in lichtdruk