Hank Denmore: Moord in lichtdruk (38)

Hank Denmore

Moord in lichtdruk

achtendertig
Toen Rope zich omdraaide om te zien wie er de Coconutbar binnen kwam, verslikte hij zich in zijn koffie. De slanke figuur met het  opgesto­ken blonde haar was wel de laatste die hij daar verwachtte. Haastig dook hij achter een krant en keek over de rand naar Evelyne. Die keek rustig de bar rond, ze zag Rope maar liet dit niet merken. Met de bevalligheid die een dure opvoeding verried ging ze op een barkruk zitten, de wijde rok om haar benen geslagen. Ze bestelde een glas mineraalwater en vroeg aan Jimmy, de zwarte barman, of Tino te spreken was. Elke barman heeft een onnavolg­bare eigenschap, hij onthoudt elk gezicht en het daarbij horende gesprek.
Toen Evelyne binnenkwam ging bij hem een alarmbelletje rinkelen. Dat was voor hem het sein om extra op te letten wat hij ging zeggen.
‘Meneer Vandezzi heeft een bespreking en kan niet gestoord worden.’
‘Maar ik kom speciaal om hem te spreken, kunt u niet kijken of hij even tijd voor me heeft?’
De barman knikte naar de man met de kleine voeten, Buddy de uitsmij­ter. Die kwam dichterbij en boog zich naar Jimmy, intussen Evelyne taxerend opnemend.
‘Buddy, ga eens kijken of meneer Vandezzi tijd heeft voor mevrouw de detective.’
De vierkante figuur verplaatste verrassend snel zijn honderdtwintig kilo naar de trap en verdween zonder om te kijken naar Tino’s kantoor. Eerbiedig klopte hij en hoorde binnen de stemmen van Tino en Bernardo de manager. Het werd stil en Buddy klopte nog eens zachtjes. Toen werd hij binnen geroepen.
‘Meneer Vandezzi, die dame is weer beneden.’
Tino kende zijn uitsmijter, die noemde elke vrouw die de bar bezocht een griet of wijffie. Dat hij de bezoekster dame noemde en zich nog wist te herinneren dat ze eerder was geweest kon maar één ding beteke­nen, Buddy was zeer onder de indruk van de dame geweest. De enige die hij zich kon voorstellen waarvan Buddy, trouwens hijzelf ook, zo onder de indruk was moest Evelyne Steinbruch zijn.
‘Wie is het Buddy en wat komt ze doen?’
‘Het is die mooie detective meneer, maar wat ze komt doen weet ik niet. Ik moest van Jimmy bij u informeren of u voor haar tijd hebt.’
‘Zeg haar dat ze even moet wachten, geef haar intussen een drink van het huis. Ik bel wel als ze kan komen en dan breng jij haar persoon­lijk naar boven.’
‘Mevrouw, Jimmy biedt u een drink van het huis aan en meneer Vandez­zi vraagt of u zo goed wilt zijn om even te wachten.’
Evelyne had geen zin in een drankje, het mineraalwater hield haar geest scherp, dus wimpelde ze beleefd het drankje af.
Na enkele minuten waarbij de vleesklomp in haar nabijheid bleef, ging de telefoon. Jimmy nam op en luisterde, hij lachte breed uit, waarbij zijn prachtige tanden zichtbaar werden: ‘Buddy, breng jij mevrouw naar boven?’
Buddy ging Evelyne voor en klopte weer op de deur, meteen werd geroe­pen dat ze binnen konden komen. Achter het opzichtige bureau zat Tino in de blauwleren stoel, naast hem stond zijn manager Bernardo die haast onzichtbaar zijn lippen likte toen hij Evelyne zag binnenkomen. Tino was zo onbeschoft om niet op te staan maar wees naar een stoel die voor het bureau stond. Evelyne ging zitten terwijl Buddy achter haar bleef staan. Er was even een beklemmende stilte, toen vroeg Tino met zijn harde stem wat hij voor haar kon doen.
‘Meneer Vandezzi, als u de krant hebt gelezen weet u dat er weer twee velden gevuld kunnen worden.’
Tino dacht razendsnel na, die griet was op oorlogspad, opletten!
‘Wat bedoelt u met velden mevrouw?’
Evelyne begon te lachen en keek waar Buddy stond. Die stond nog steeds achter haar en keek haar verbaasd aan maar zei geen woord.
‘Meneer Vandezzi, toen ik hier was en u over het ongeluk van uw verloofde kwam vertellen had u het over het vullen van een veld. Weet u dat niet meer?’
‘O, u bedoelt een veld van een database! Dat zijn computerprogramma’s die de gemeente gebruikt om gegevens van de bevolking bij te houden. Ik neem aan dat die u niet zullen interesse­ren.’
‘Inderdaad niet, maar ik weet wel dat er twee mannen zijn omgekomen die iets met u te maken hadden.’
Tino keek naar zijn manager en zei: ‘Twee mannen die iets met mij te maken hadden. Ik weet niet wat u bedoelt en over wie u het heeft.’
‘Ene Garcioli had die twee in dienst en die twee hebben mij aange­vallen. Bovendien heb ik bewijzen dat u Garcioli persoonlijk kent.’
Tino knikte naar zijn manager die naast Evelyne ging staan. Ze was nu geflankeerd door aan de ene kant vleesklomp Buddy en aan de andere kant vrouwengek Bernardo.
‘Liefje, denk je niet dat je een beetje teveel denkt te weten. In dat mooie koppie van jou zit een goed stel hersens. Ik laat je even alleen met mijn medewerkers, die willen iets van je weten en ik weet zeker dat je dat zal vertellen.’ Met een grijns op het keiharde gezicht liep Tino het kantoor uit.
Buddy keek Evelyne dreigend aan: ‘Juffie, geen gekheid meer, we spelen het simpel, wij stellen onze vragen en jij geeft antwoord, dat is toch eenvoudig nietwaar? Wil je niet meewerken dan hebben wij daar wel onze manieren voor. Er leeft niemand meer die niet meespeelde, dat zijn we aan onze stand ver­plicht.’ De vleesklomp keek om zijn dreigende taal trots naar Bernardo.
Evelyne kreeg het wel een beetje warm, Otto wist waar ze naar toe was. Maar als ze zich deze avond niet zou melden, zou hij  zich niet direct ongerust maken. Van die kant kon ze dus geen hulp verwachten, ze moest zich hier alleen uit zien te redden. Haar zwijgen werd door de twee uitge­legd als toege­ven aan hun dreigende taal.
‘En wie zijn die twee waar je steeds over praat?’
‘Och dat kan ik jullie wel vertellen, ene Doc en ene Knife.’
Verbluft keken de twee haar aan.
Toen vroeg Bernardo: ‘Hoe ken jij de bijnamen van die kerels?’
‘Goed detectivewerk, dat is alles.’
Bernardo zag zijn kans schoon, de boss was er niet en liet het aan hem over om iets uit die griet te krijgen. Hij zou dat lekkere ding eens stevig aanpakken. Kijken wat ze kon hebben, maar hij moest oppassen dat ze niet beschadigd werd, want dat zou Tino niet nemen.
‘Buddy, pak haar een stevig vast, dan kan ik het een en ander vragen.’
Onthutst keek Buddy naar de manager, hij moest wel luisteren anders zou Tino het hem straks wel inpeperen. Hij pakte de twee armen van Evelyne en draaide die op haar rug. Ze voelde meteen dat Buddy haar zou helpen, want zijn armen trilden van inspanning alsof hij haar stevig vast hield, maar zijn greep was tamelijk los. Ze liet niets merken.
‘Au, jij schoft, met z’n tweeën een weerloze vrouw vasthouden, dat kunnen jullie.’
‘Buddy, als ze niet meewerkt knijp je nog harder.’
Bernardo draaide haar stoel om zodat hij voor haar stond. De wijde rok werd opzij geslagen zodat haar mooie blote benen te zien waren. Die greep hij met graagte vast en probeerde ze vergeefs uit elkaar te halen. Toen bukte hij zich, pakte haar knieën vast en trok uit alle macht haar benen uit elkaar. Snel kwam hij weer overeind met zijn benen tussen die van Evely­ne. Met volle hand greep Bernardo in haar slipje. Ze kon een kreet van pijn niet onder­druk­ken en de tranen liepen over haar wangen. Gek geworden van haar geur en nabij­heid trok Bernardo het slipje stuk, daarbij een pluk schaam­haar mee­trekkend.
Evelyne gilde van de pijn en gaf Bernardo een kopstoot. Ondanks de bloedneus die ze hem daarmee bezorgde, begon hij te lachen en trok haar benen naar voren, zodat haar schoot helemaal aan hem was overge­le­verd. Zwaar hijgend zocht hij met bevende handen naar haar vrouwe­lijkheid.
Dit was voor Buddy teveel, hij liet de armen van Evelyne los. Als een kogel­stoter zwaaide ze met een arm rond en sloeg met de zijkant van haar getrainde hand tegen de nek van Bernar­do, die als een blok tegen de vloer klapte. Toen sprong Evelyne omhoog en in een draaiende beweging sloeg ze tegen de slaap van Buddy, die ook de vloer op­zocht. Ze keek naar Buddy, de klap had hem wel versuft maar hij zou alleen een stevige hoofdpijn overhou­den. Voor Bernardo hoefde ze helemaal niet bang te zijn. Die zou wel enkele uren bewusteloos blijven.
Ze schikte haar kleding en liep het kantoor uit. In de bar zat Rope nog steeds aan hetzelfde tafeltje, maar nu had hij een glas bier voor zich staan. Tino was niet te zien, de zwarte barman was een cocktail aan het mixen en lachte breeduit naar haar. Ze lachte terug en ging zonder enige hinder naar buiten.

Hank Denmore: Moord in lichtdruk

kempis.nl poetry magazine

(wordt vervolgd)

More in: -Moord in lichtdruk