Hank Denmore: Moord in lichtdruk (16)

Hank Denmore

Moord in lichtdruk

zestien

Hij schakelde de boven de tafel hangende microfoon in en sprak de datum, de bij­zonderhe­den van de vindplaats en een kor­te omschrijving van het lichaam in. Met uitgeschakelde microfoon zei hij tegen Evely­ne: ‘Ik denk dat ze door een min of meer bekende is doodge­schoten. De ogen hebben nog een verbaasde blik en de pu­pilverwijding duidt daar ook op.’
Terwijl hij de microfoon weer inschakelde bekeek hij de handen van het meisje. ‘Vermoe­de­lijk is het slachtoffer veel met gereed­schappen omgegaan. Eeltplekken op de bin­nenzijde van de rechter­wijsvinger en op het gedeelte tussen duim en wijsvinger duiden mis­schien op omgang met handvuur­wapens. Zware eeltvorming op de rand van de rechterhand tussen pols en pink vermoedelijk van karate of andere vecht­sport.’
Evelyne hield een hand over de microfoon en zei: ‘Ik heb de kleren van het arme ding onderzocht, alles was van Amerikaan­se makelij en prak­tisch nieuw. Als je dan bij die eeltplekken op haar hand iets verder denkt kom je al snel uit bij een agente van een of andere geheime dienst. Wat denk jij ervan Carson?’
De statige gestalte van de dokter was even in gedachten verzonken. ‘Ho, ho, als je die sterk ontwikkelde spieren ziet, daarbij opgeteld die eeltplekken en het kapsel met die korte haren, dan kun je inder­daad gaan denken aan wat jij denkt,’ zei hij door de twee brillen kijkend.
Daarna bekeek hij de prachtige stevige bor­sten, de buik en het schaam­gebied. Nu fronste hij zijn wenk­brau­wen en deed voor­zichtig het schaamhaar opzij. ‘Kleine verwondin­gen aan de vagina door een voor­werp wat tamelijk ruw ingebracht is ge­weest. Kan een gevouwen blad papier zijn geweest, of een huls van een tamelijk stevig materiaal.’
De dokter reed een mobiele micro­scoop boven het schaam­gebied en stelde  scherp. Hij onderzocht gedu­rende een aantal minuten de verwondingen nauwkeurig en mompelde wat in zichzelf. Toen sprak hij hardop: ‘De verwonding is hoogst­waar­schijnlijk ontstaan door het ruw verwijde­ren van een vermoedelijk plastic­ koker. Omdat dit nog al pijnlijk is zal dit waar­schijnlijk door de dader gedaan zijn.’
Evelyne hield opnieuw een hand voor de microfoon en vroeg: ‘Hoe weet je dat het een plastic koker moet zijn?’
‘Ho, ho, het is waarschijnlijk, maar kunststof heeft bij wrijving over zachte huid een gladstrijkend effect, alsof je daar dan geen poriën meer hebt. En omdat dit aan beide kanten van de vagina voor komt neig ik naar die conclusie.’
Terwijl hij naar het lijk keek liep de dokter om de tafel heen. In het licht van de sterke gloei­lamp boven de tafel glinsterde iets tussen het schaamhaar. Hij bukte zich en plukte met een pincet een miniem stukje materiaal uit het schaam­haar. ‘Ho, ho, wat hebben we daar?’ zei hij nuchter. Hij legde het gevon­den stukje onder de micro­scoop en bekeek het. ‘Ho, ho, als dat geen plastic is eet ik vanmiddag al mijn boterhammen op.’
Evelyne zei niet wat ze gevonden had en liet Carson maar begaan. Deze deed het stukje plastic in een papieren zakje en schreef er met een potlood de noodzake­lijke gegevens op. Wat hij had gevonden werd weer op de taperecorder ingesproken.
‘Dit gaat naar ons grote lab,’ zei Carson terwijl hij een lancet opnam. Hij draaide zich naar Evelyne en vroeg: ‘Weet je ze­ker dat je dit wilt zien, ik ga de baar­moeder openen om verdere verwondingen te zoeken?’
‘Ja, ik blijf hier, maar als het te erg wordt ga ik wel even in een hoekje zit­ten.’
De statige figuur boog zich over het dode meisje en begon te snij­den. Na enkele minuten was het karwei geklaard. Een zwakke weeë geur kwam van de snijtafel. ‘In de uterus is het slijmvlies op twee plaatsen beschadigd, vermoedelijk door het inbrengen van een vermoe­delijk plastic kokertje,’ zei hij in de micro­foon. Hij haalde de buikwandran­den naar elkaar en zette er een paar krammen in, zodat de buikwand dicht bleef. Toen be­keek hij de kogelwond.
‘Ho, ho,’ zei hij tegen Evelyne. ‘Dat is door een vakman gedaan. Precies op de juiste plaats om zoveel mogelijk schade in de hersenen aan te richten en om er zeker van te zijn dat de dood meteen in­trad. Dat is een echte professional ge­weest. Alleen iemand uit de CIA of soortgelijke dienst krijgt een zodanige schietop­leiding om zo een kunststukje te kunnen uitvoeren.’
Toen hij een kleine roestvrijstalen cir­kelzaagmachine pakte om de schedel te gaan halveren stond Evelyne op: ‘Ik heb voorlopig genoeg gezien en gehoord, ik ga naar mijn kantoor. Als de uitslag van het stukje plastic komt hoor ik dat dan van je?’
‘Ho, ho, ik vermoed dat het een stukje plastic is, maar jij krijgt van mij alle bijzonderheden te horen.’

Hank Denmore: Moord in lichtdruk
kempis.nl poetry magazine
(wordt vervolgd)

More in: -Moord in lichtdruk