William Shakespeare: Sonnet 132 (Vertaling Cornelis W. Schoneveld)

William Shakespeare

Sonnet 132

 

Thine eyes I love, and they as pitying me,

Knowing thy heart torment me with disdain,

Have put on black, and loving mourners be,

Looking with pretty ruth upon my pain.

 

And truly not the morning sun of heaven

Better becomes the grey cheeks of the east,

Nor that full star that ushers in the even

Doth half that glory to the sober west

 

As those two mourning eyes become thy face:

O let it then as well beseem thy heart

To mourn for me since mourning doth thee grace,

And suit thy pity like in every part.

 

Then will I swear beauty herself is black,

And all they foul that thy complexion lack.

 

 

William Shakespeare

Sonnet 132

 

Ik heb jouw ogen lief, en zij uit deernis mij

Maar kwellen mij, jouw hart ziend als ontrouw;

Dus zwart gefloerst in liefde treuren zij,

Mijn pijn aanschouwend in hun fraaie rouw.

 

Voorwaar, de hemelzon in ochtendluister

Verlicht de grijze oostwang minder goed,

Ook wordt het westen dof in avondduister

Door Venus veel halfslachtiger begroet

 

Dan elk oog jouw gelaat met rouwen viert:

O, dat het evenzeer jouw hart bekoort

Voor mij te rouwen, daar zo’n rouw jou siert,

Waarmee elk deel je deernis toebehoort.

 

Dan zweer ‘k dat schoonheid zelf met zwart verkeert, 

En elk als klad oogt die jouw kleur ontbeert.

 

Vertaald door Cornelis W. Schoneveld, juni 2012

kempis.nl poetry magazine

More in: Shakespeare