Hank Denmore: Moord in lichtdruk (51)

Hank Denmore

Moord in lichtdruk

eenenvijftig

De kamers waren klein en veel smeriger dan in de woning van Millhouse. Een nadeel was dat Johnny een kamer als werkplaatsje had ingericht. Hier zoeken vereiste engelenge­duld, dus kreeg Tom dit op zijn bordje.
Evelyne en Otto onderzochten de woonka­mer, daarna de slaapkamer. Toen Otto het deksel van de stortbak probeerde op te tillen begon hij te mopperen. Om water te sparen was aan de onderkant van het deksel een straat­steen gebonden. Bij het optillen van het deksel kreeg hij een golf spoelwater over zich heen. Maar ook hier was niets te vinden. In de woonkamer waren nog sporen van de marteling te zien, ingedroogde bloedsporen en een omgeval­len stoel getuigden van het drama.
‘Toch voel ik dat hier iets verborgen moet zijn,’ zei Evelyne.
‘Zeker je beroemde intuïtie?’ spotte Otto. Omdat ze niets vonden liepen ze naar Heinz. Die had al tientallen bakjes en laatjes openge­geschoven, maar behalve schroeven, moeren, allerlei soorten sloten en gereedschap had hij nog geen spoor van papier ontdekt.
‘Johnny moet een goed slotenmaker zijn geweest,’ zei Evelyne, ‘wat daar staat is professioneel gereedschap.’
‘Weet je wat ik vreemd vind,’ zei Heinz, ‘hij heeft nergens ge­bruiks­aanwij­zingen voor die ingewikkelde machinerieën liggen.’
‘Daar zeg je zo wat,’ zei Evelyne, ‘misschien heeft hij daar de tekening tussen ge­stopt.’ Weer werden laden en bakken opengeschoven en dichtgedaan, ondanks hun hoop vonden ze niets. Tom wees op een ingewikkelde goed geoliede machine: ‘Wat is dat voor een ding?’
‘Dat is een kopieerfreesmachine, daarmee kun je sleutels namaken. De origine­le span je hier in en dan wordt daar een kopie gefreesd. Het messing­afval wordt in deze bak opgevangen. Je ziet dat er door Johnny veel sleutels zijn nagemaakt, de bak is bijna vol.’
Plotseling keken de drie elkaar aan, toen graaide Tom met een hand in de messingspa­nen: ‘Ik voel iets glads, maar ik kan er niet bij.’
De bak werd zo goed mogelijk leeggemaakt en toen werd een precies op de bodem passende plastic hoes zichtbaar. Zenuwachtig plukte hij de hoes van de bodem en blies hem schoon.
Hij gaf hem aan Evelyne die de hoes voorzichtig aanpakte en openmaakte. Er zat een netjes opgevouwen papier in. Ze vouwde het papier open en voor hun ogen ontvouwde zich een elektronisch schema. Trots stond in het titel­blok: "Eigen­dom Sperry Rand, U.S.A." Eindelijk was het bewuste schema gevonden.
Terwijl Evelyne de tekening weer opvouwde hoorden ze dat er iemand aan de deur stond te rommelen. Otto deed het licht uit en de drie bleven doodstil in het werkplaatsje staan wachten.
Iemand had geen sleutel, want het gemorrel bleef duren. Waarschijn­lijk was de bezoeker met een loper aan het proberen om het slot te openen. Toen hoorde ze dat de deurkruk werd omgedraaid, de bezoeker had dus een afgeslo­ten deur verwacht. De deur werd een paar centime­ter geopend en toen wachtte de bezoeker. Dat duurde enkele minu­ten, maar voor de drie leek het een eeuwig­heid. Toen werd de deur onein­dig langzaam verder geopend en kwam een kerel met gitzwart haar de woonkamer binnen.
Evelyne slaakte een diepe zucht: ‘Tino Vandez­zi,’ fluisterde ze Tom in het oor. Kenne­lijk had ze haar stem niet voldoende gedempt want Tino sprong als een gespannen veer naar de tussendeur en hield een pistool met geluiddem­per op de deuropening gericht.
‘Eruit jullie en hier komen.’ Zijn harde stem maakte duidelijk dat er met hem niet te spotten viel.
Evelyne gooide het schema snel tussen de gereedschappen en kwam voor Otto naar de woonka­mer. Tino maakte met het pistool een beweging dat ze hun handen omhoog moesten doen. Er zat voor het drietal niets anders op dan te gehoorzamen.
De blauw­zwarte ogen van Tino keken Evelyne strak aan: ‘Wat zoeken jullie hier?’
Evelyne haalde haar schouders op: ‘Dat weten we pas als we het gevon­den hebben.’
Tino keek van Evelyne naar Otto, die ook zijn schouders ophaalde. Toen Tino naar Tom keek begon hij te lachen: ‘En meneertje, wat heb jij gevonden?’
‘Ik gevonden,’ zei Heinz, terwijl hij zo verbaasd mogelijk probeerde te kijken.
Tino wees op de handen van Heinz: ‘Ja, jij hebt iets gevonden, je gaat toch niet voor je plezier in een afvalbak liggen graaien!’
Die keek onwillekeurig naar de messingspanen die door de smeerolie op zijn handen waren blijven plakken: ‘Ik heb wel gezocht, maar niets gevonden.’ probeerde hij de situatie nog te redden.
‘Hier komen, alledrie,’ wees Tino naar een bank.
‘Gaan zitten en niet bewegen, anders gaat dit speelgoed er zich mee bemoeien. Geloof me, ik heb niks meer te verliezen, wie niet luistert gaat eraan.’
De bank stond zo opgesteld dat Tino, terwijl hij in het werkplaatsje keek, de drie kon zien. Opeens begon hij te lachen: ‘En wie heeft er niets gevonden? Wat doet dat papier dan hier?’ Met een grijnslach kwam hij de woonkamer weer in en hield triomfantelijk het schema omhoog: ‘Hiervoor zijn al die moorden gepleegd en komen er nog drie bij, ik heb niks tegen jullie persoonlijk, maar zaken zijn zaken en die moet je goed afhandelen.’
‘Inderdaad en doe daarom maar geen gekke dingen, we hebben je onder schot.’ hoorden de vier vanuit de gangdeur zeggen.
In de deuropening stonden Greener en zijn assistent Thomas, die een zware Colt gericht hield op het hart van Tino. Deze keek even of hij nog kans maakte om te ontsnappen, maar na een paar seconden zag hij de onmoge­lijk­heid daarvan in en gooide het pistool op de vloer. De inspecteur liep naar hem toe, pakte het schema af en gaf dit aan Evelyne. Toen fouilleer­de hij Tino grondig, behalve het pistool, wat Tino op de vloer had gegooid vond Greener alleen een paspoort en een bundel dollars in een geldclip. Nieuwsgierig bladerde hij in het paspoort: ‘Zo meneer Anton Siebecki, ik dacht dat je Tino Vandezzi heette. Zo te zien hebben we je nog net op tijd te pakken’
Tino keek hem kwaad aan: ‘Denk nu niet dat je me hebt. Ze ruilen me toch tegen een of andere Amerikaan.’
Greener liet het paspoort aan Otto zien: ‘Hier Otto, daar weet jij als vroegere paspoortspecialist alles van af. Kijk eens naar eventu­e­le fouten, want ik zie alleen een gewoon paspoort. Ik kan me niet voor­stellen dat aan dit heerschap een tweede pas op een andere naam is uitgereikt.’
Otto bekeek de pas grondig en schudde met z’n hoofd: ‘Zo te zien is dit oké, maar op de pijnbank in ons lab zal het wel z’n geheimen prijsgeven.’ Maar Thomas stak zijn hand uit en met enige tegenzin gaf Otto de pas af.
Greener liet Tino door Thomas de handboeien omdoen: ‘Zo Evelyne, ik denk dat die voor jaren achter slot en grendel gaat.’
Waarop Tino zich omdraaide en bijna vrolijk zei: ‘En ik denk het niet. Mijn bazen zijn ook hier voor jullie politie te machtig.’
Greener lachte en sloot achter Thomas en Vandezzi, alias Siebecki, de deur. Toen ging hij op de bank zitten en keek het drietal aan: ‘Dat schema heeft niet alleen de nodige doden gekost, het heeft ook de CIA in diskrediet gebracht. Rope Slayton was een CIA-agent en had van de vermissing van dat schema gehoord. Hij moet de blauwe dame gevolgd hebben en heeft haar met een Russisch pistool gedood. Omdat Johnny the Muck een tipgever was heeft hij die ook verhoord en daar het schema verborgen.’
‘Heeft Rope Slayton dan Johnny vermoord? Hij was toch een agent, wordt een CIA-agent niet meer gecontroleerd?’
‘Dat wel Otto, maar Rope had niet voor niets die bijnaam, om zijn identiteit niet prijs te geven moest hij Johnny wel ombrengen. Het perfecte paspoort van Tino Vandezzi kan alleen van de KGB komen. Niemand anders is in staat om een pas zo perfect te vervalsen. Tino zal wel een KGB-agent zijn, maar dat bewijzen is vers twee.’
‘Dan was de moord op Rope in die politiecel een afrekening. Hij zal daar wel door de mand zijn gevallen. Nou, ik kan alleen zeggen dat ik het een mooie opruiming vind. Ook al moest hij aan zijn eigen dekmantel denken’.
‘En Evelyne, wat gaan jullie doen? Brengen jullie dat schema terug? Je weet dat ik me daar niet mee mag bemoeien en mis­schien kom je de dader op het spoor.’
‘Wij willen dat best doen, dan kunnen we ook de rekening aan Sperry Rand presente­ren.’
Nadat Evelyne de geleende sleutels aan Greener had terug gegeven ging die naar het hoofdbureau om zich verder met de zaak Tino bezig te houden. Evelyne ging met de SL naar Harrisburg, haar assistenten noodgedwongen met het openbaar vervoer naar het detectivebu­reau.

Hank Denmore: Moord in lichtdruk

kempis.nl poetry magazine

(wordt vervolgd)

More in: -Moord in lichtdruk