Comte Nikolai de Godemiché: Literaire Salon

Comte Nikolai de Godemiché

(1878-1935)

Literaire Salon

…het zou een onverwarmd, mager verlicht zaaltje moeten zijn met ijsbloemen op de ramen aan de rand van een desolate stad waar een aantal dichters, in aanwezigheid van een raaf, bijeenkomt om een grootse salon op te richten, een literair sociale werkplaats voor contactgestoorden en aan schrijfdrang lijdende leprozen. Deze salon zou bestaan uit meerdere vertrekken, één die enkel toegankelijk is voor leden, met beleefde obers, lederen fauteuils en een donkere lambrisering, waar de gebruikelijke drankjes worden geserveerd alleen vele vele jaren ouder, met een knetterend haardvuur en aangenaam keuvelende bezoekers die somtijds over de vloer rollen om een vrouw dan wel om een rijm- of rangtelwoord. Een salon waar een elegante dame rondwaart achteloos chic met zware lokken, omgeven door een betoverende geur stammend uit een achttiende-eeuws parfumhuis, slechts mondjesmaat verkrijgbaar en dan nog voor ingewijden; zij komt en gaat. Vriendelijke tabakswalmen drijven richting deur bij binnenkomst van weer een gast, het literaire neusje van de zalm zou hier de grizzlys ontwijken met historisch bewogen teksten en koliekopwekkende verzen. Uitgevers zouden een moord begaan om in deze salon te mogen oogsten (de schrijver X zal er in ontredderde toestand worden aangetroffen, maar dat is nog toekomstmuziek).

Een ander vertrek zal voor iedereen toegankelijk zijn, een vertrek met grote leestafels. Grote leestafels en veel ruimte tussen de tafels zoals in café Griensteidl, zodat je met een bontjas kunt binnenkomen. Dagbladen en tijdschriften uit de landen van de grote denkers en kunstenaars liggen er ter inzage. De bediening echter zal povertjes zijn aangezien deze in handen is van oudere jongedames die, gebeeldhouwd naar de kwabben van een uitgewoonde volkszanger en ruw van de tongriem gesneden, onverstoorbaar uitblinken in desinteresse voor hun cliëntèle.

“Vanaf welke sterren zijn wij elkaar toegevallen?” Met deze woorden begroet Nietzsche, bij hun eerste ontmoeting, Lou Andreas-Salome op 24 april 1882 in de Sint-Pieterskerk te Rome. Deze regel zal een plekje krijgen aan de wand van de Salome-salon, een gedeelte slechts toegankelijk voor vrouwen, het derde en één na laatste vertrek van de literaire salon. Salome schreef over de Liebesrausch als zijnde het scheppende moment in de kunst. Volgens haar hebben vrouwen huis en haard niet nodig, zij vergelijkt de vrouw met een ‘rondtrekkende dievenbende’ die zich van wetten weinig aantrekt. Zij die Nietzsche afwees, een verhouding begon met Rilke, samenwerkte met Freud en eerst haar oriëntalist huwde nadat deze zich door het hart schoot maar op wonderbaarlijke wijze overleefde. Ze huwde hem op voorwaarde van geen seks en een vrij huwelijk.

De Salome-salon dus.

Het mooiste en oudste vertrek tenslotte, met het hoge van een fresco voorziene plafond, zal worden omgevormd tot bibliotheek. Een unieke bibliotheek van meer dan honderdtwintigduizend titels op het gebied van poëzie, met o.a. de collectie boeken die eens toebehoorde aan graaf de Montesquiou-Fézensac, de verfijnde estheet die model stond voor Huysmans’ Des Esseintes en Prousts baron de Charlus en die Verlaine vaak financieel had ondersteund.

Er zal wellicht discussie ontstaan over de portrettengalerij in de salon en over de omgang met de raaf, want komt Poe nu bij de Fransen te hangen, of boven de deur naast de kooi met de raaf? Of mag de raaf los? Het laten rondvliegen van de raaf kent voornamelijk bezwaren van hygiënische aard (heer Y.; ”ik wil geen bakkie vogelenkak!”), desondanks zal heer Z. blijven ijveren voor een vrij vogel verkeer. In een tweede vergadering wordt de motivatie aangedragen voor de opening van nog een gelegenheid, een herenclub dit keer, club ‘Nevermore’, voor die momenten wanneer de sublimatie van het libido eens misloopt, deze club zal worden bewoond door negen aan de dichtkunst gewijde vulva’s met de blauwgeaderde rondingen van een begrijpend gemoed.

‘s Ochtends vroeg bij het verlaten van deze cocon, de wereld wit als een laken, een diepe ademteug in je sjaal en steevast verse sporen in de sneeuw.

(Comte Nikolai de Godemiché: Fauneske Verzen & Prozagedichten. Erotica. Uitgeverij Spleen Amsterdam, 2008, 2e druk)

Comte Nikolai de Godemiché (1878-1935) stamt af van het kind dat op wonderbaarlijke wijze werd geboren uit een overleden en reeds begraven moeder. Dieven hadden het graf geschonden en ontdekten dat de dode vrouw in barensweeën verkeerde. Ze namen het kind mee en begroeven de vrouw opnieuw. Heinrich Heine doet verslag over deze bizarre gebeurtenis in zijn verhaal ‘Florentijnse nachten’.

De voorvader van Nikolai werd bijwijze van zwijggeld een adellijke titel toegekend om zijn afkomst te verdoezelen als bastaardzoon van een telg uit een bekende Duits-Franse bankiersfamilie. Oorspronkelijk was Comte de Godemiché de titel van een libertijn die zijn huurdames placht te ontvangen in een gecapitonneerde kamer opdat het gillen voor de buitenwacht verborgen bleef. Het was een van de vele titels die vrij rolde door het werk van de guillotine in de nadagen van de Revolutie en als zodanig voor hergebruik in aanmerking kwam.

Op 57 jarige leeftijd wierp de aan alcohol en opium verslaafde Nikolai zich van de Notre Dame. Deze getalenteerde misantropische polyglot beheerste onder andere het Nederlands, de taal waarin hij schreef. Zijn literaire nalatenschap bestaat uit 19 wulpse gedichten.

fleursdumal.nl magazine

More in: Erotic literature