Fleurs du Mal Magazine
Or see the index
In Memory of Bonnie Elizabeth Parker (1910 – 1934)
Today, on 23 May 2014, it is exactly 80 years ago that outlaw Bonnie Parker was killed by the police (together with her friend Clyde Barrow). Bonnie Parker wrote poems since her schooldays.
A man can break every commandment
And the world will still lend him a hand,
Yet a girl that has loved, but un-wisely
Is an outcast all over the land.
Bonnie Parker
(fragment from the poem The Street Girl)
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive O-P, Archive O-P, Bonnie and Clyde, Bonnie Parker, CRIME & PUNISHMENT, In Memoriam
Verhuizing van een vrouwelijke stadsdichter
Als het droste-effect hoogtij viert
En scheve ogen uit oude mannen puilen
Om net onder mijn rok te kijken
Wachtend op hun jeugdigheid
Heb ik toch geen medelijden.
Was ik maar één van hen,
Een rijpere oude man
onder mijn eigen rok kijkend.
Elke dag dat ik verplaats is
Als een enorme verhuizing
Maar mochten mensen bang zijn
Dat ik te Amsterdams ben
Wees niet gevreesd,
Ik ben ook maar een mens.
We zitten allen in dezelfde carrousel.
Het ene paardje is roze en de andere paars
Maar allen in dezelfde carrousel van het droste-effect.
Merry Go-Merry Go
Merry Go Round
Misschien word ik ooit nog een echte vent.
Tot die tijd ben ik de kleinste vrouw,
of, als ik op een landkaart sta, de grootste ter wereld.
Het is wit en het staat in het Vondelpark..
Witte gij ut?
Esther Porcelijn
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive O-P, Porcelijn, Esther
Bonnie Elizabeth Parker
(1910 – 1934)
The story of “Suicide Sal”
We each of us have a good “alibi”
For being down here in the “joint”
But few of them really are justified
If you get right down to the point.
You’ve heard of a woman’s glory
Being spent on a “downright cur”
Still you can’t always judge the story
As true, being told by her.
As long as I’ve stayed on this “island”
And heard “confidence tales” from each “gal”
Only one seemed interesting and truthful-
The story of “Suicide Sal”.
Now “Sal” was a gal of rare beauty,
Though her features were coarse and tough;
She never once faltered from duty
To play on the “up and up”.
“Sal” told me this tale on the evening
Before she was turned out “free”
And I’ll do my best to relate it
Just as she told it to me:
I was born on a ranch in Wyoming;
Not treated like Helen of Troy,
I was taught that “rods were rulers”
And “ranked” as a greasy cowboy.
Then I left my old home for the city
To play in its mad dizzy whirl,
Not knowing how little of pity
It holds for a country girl.
There I fell for “the line” of a “henchman”
A “professional killer” from “Chi”
I couldn’t help loving him madly,
For him even I would die.
One year we were desperately happy
Our “ill gotten gains” we spent free,
I was taught the ways of the “underworld”
Jack was just like a “god” to me.
I got on the “F.B.A.” payroll
To get the “inside lay” of the “job”
The bank was “turning big money”!
It looked like a “cinch for the mob”.
Eighty grand without even a “rumble”-
Jack was last with the “loot” in the door,
When the “teller” dead-aimed a revolver
From where they forced him to lie on the floor.
I knew I had only a moment-
He would surely get Jack as he ran,
So I “staged” a “big fade out” beside him
And knocked the forty-five out of his hand.
They “rapped me down big” at the station,
And informed me that I’d get the blame
For the “dramatic stunt” pulled on the “teller”
Looked to them, too much like a “game”.
The “police” called it a “frame-up”
Said it was an “inside job”
But I steadily denied any knowledge
Or dealings with “underworld mobs”.
The “gang” hired a couple of lawyers,
The best “fixers” in any mans town,
But it takes more than lawyers and money
When Uncle Sam starts “shaking you down”.
I was charged as a “scion of gangland”
And tried for my wages of sin,
The “dirty dozen” found me guilty-
From five to fifty years in the pen.
I took the “rap” like good people,
And never one “squawk” did I make
Jack “dropped himself” on the promise
That we make a “sensational break”.
Well, to shorten a sad lengthy story,
Five years have gone over my head
Without even so much as a letter-
At first I thought he was dead.
But not long ago I discovered;
From a gal in the joint named Lyle,
That Jack and his “moll” had “got over”
And were living in true “gangster style”.
If he had returned to me sometime,
Though he hadn’t a cent to give
I’d forget all the hell that he’s caused me,
And love him as long as I lived.
But there’s no chance of his ever coming,
For he and his moll have no fears
But that I will die in this prison,
Or “flatten” this fifty years.
Tommorow I’ll be on the “outside”
And I’ll “drop myself” on it today,
I’ll “bump ’em if they give me the “hotsquat”
On this island out here in the bay…
The iron doors swung wide next morning
For a gruesome woman of waste,
Who at last had a chance to “fix it”
Murder showed in her cynical face.
Not long ago I read in the paper
That a gal on the East Side got “hot”
And when the smoke finally retreated,
Two of gangdom were found “on the spot”.
It related the colorful story
Of a “jilted gangster gal”
Two days later, a “sub-gun” ended
The story of “Suicide Sal”.
Bonnie Elizabeth Parker (October 1, 1910 – May 23, 1934) and Clyde Chestnut Barrow (March 24, 1909 – May 23, 1934) were well-known (as Bonnie & Clyde) American outlaws and bankrobbers. They were both killed in a police ambush on May 23, 1934. Bonnie Parker wrote most of her poems, while in jail, in a little notebook she had obtained from The First National Bank of Burkburnett, Texas.
Bonnie Parker poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive O-P, Archive O-P, Bonnie and Clyde, Bonnie Parker, CRIME & PUNISHMENT, Suicide, Western Fiction
Bonnie Elizabeth Parker
(1910 – 1934)
The trail’s end
You’ve read the story of Jesse James
of how he lived and died.
If you’re still in need;
of something to read,
here’s the story of Bonnie and Clyde.
Now Bonnie and Clyde are the Barrow gang
I’m sure you all have read.
how they rob and steal;
and those who squeal,
are usually found dying or dead.
There’s lots of untruths to these write-ups;
they’re not as ruthless as that.
their nature is raw;
they hate all the law,
the stool pigeons, spotters and rats.
They call them cold-blooded killers
they say they are heartless and mean.
But I say this with pride
that I once knew Clyde,
when he was honest and upright and clean.
But the law fooled around;
kept taking him down,
and locking him up in a cell.
Till he said to me;
“I’ll never be free,
so I’ll meet a few of them in hell”
The road was so dimly lighted
there were no highway signs to guide.
But they made up their minds;
if all roads were blind,
they wouldn’t give up till they died.
The road gets dimmer and dimmer
sometimes you can hardly see.
But it’s fight man to man
and do all you can,
for they know they can never be free.
From heart-break some people have suffered
from weariness some people have died.
But take it all in all;
our troubles are small,
till we get like Bonnie and Clyde.
If a policeman is killed in Dallas
and they have no clue or guide.
If they can’t find a fiend,
they just wipe their slate clean
and hang it on Bonnie and Clyde.
There’s two crimes committed in America
not accredited to the Barrow mob.
They had no hand;
in the kidnap demand,
nor the Kansas City Depot job.
A newsboy once said to his buddy;
“I wish old Clyde would get jumped.
In these awfull hard times;
we’d make a few dimes,
if five or six cops would get bumped”
The police haven’t got the report yet
but Clyde called me up today.
He said,”Don’t start any fights;
we aren’t working nights,
we’re joining the NRA.”
From Irving to West Dallas viaduct
is known as the Great Divide.
Where the women are kin;
and the men are men,
and they won’t “stool” on Bonnie and Clyde.
If they try to act like citizens
and rent them a nice little flat.
About the third night;
they’re invited to fight,
by a sub-gun’s rat-tat-tat.
They don’t think they’re too smart or desperate
they know that the law always wins.
They’ve been shot at before;
but they do not ignore,
that death is the wages of sin.
Some day they’ll go down together
they’ll bury them side by side.
To few it’ll be grief,
to the law a relief
but it’s death for Bonnie and Clyde.
A few weeks before Bonny Parker was killed by 26 bullets from the police, she wrote this poem which she sent to her mother.
Bonnie Parker poetry
• fleursdumal.nl magazine
More in: #Editors Choice Archiv, Archive O-P, Archive O-P, Bonnie and Clyde, Bonnie Parker, CRIME & PUNISHMENT, Western Fiction
Blauwe hemel
nieuwe dichtbundel van Kreek Daey Ouwens
door Carina van der Walt
Op Nationale Gedichtendag 2014 is de nieuwe dichtbundel van Kreek Daey Ouwens geïntroduceerd in Café De Nieuwe Liefde in Amsterdam. Blauwe hemel is in alle opzichten een goedverzorgde bundel – van de subtiele schakeringen van blauw en de illustratie op de omslag tot bij de laatste poëtische tekst op pagina 79:
Overjarige citroenen zijn bitter.
Je moet ze dezelfde dag nog eten.
Bij de eerste hap trekt je mond
zich samen. Alsof je in ijs bijt.
Maar je tong went eraan.
Met deze laatste tekst eindigt de beschrijving van het “overjarige” huwelijk van de hoofdpersoon, meneer Danie. De beschrijving van citroenen begint op p.9 in het eerste van de vijftien delen, waaruit de bundel is opgebouwd:
Ik koop citroenen, die zwaar zijn als ijzer.
Het perspectief is van meneer Danie. Alle “gedichten” zijn zonder titels. Ze zijn als kralen aan elkaar gesnoerd om samen één verhaal van een beknellend ongelukkig huwelijk te vertellen. Meneer Danie leeft samen met mevrouw Danie en hun magere kat, maar hij is verliefd op de kassière Larissa. Met zijn verliefdheid doet hij niks, behalve voortdurend aan Larissa te denken, in zijn gedachten met haar gesprekken te voeren en acht brieven aan haar te schrijven die allemaal beginnen met “Mijn Larissa”. Voor zijn pragmatische en even vereenzaamde vrouw voelt hij weinig. Zijn gevoelens van zwaarmoedigheid, angst en wanhoop worden overgedragen met alledaagse metaforen. Anemonen, angstdromen, een zilveren lepel en het dwangmatige tellen van strepen zijn pogingen om zijn ongelukkige leven voor zichzelf dragelijker te maken. Om een beetje houvast te krijgen.
Typografisch is de bundel zeer sober. Er zijn veel witte ruimtes op de pagina’s. Deze witte ruimtes compenseren de loodzware emoties die zich verschuilen achter alledaagse objecten of handelingen. Daey Ouwens’ taalgebruik is fijnzinnig. Haar observaties zijn treffend en dikwijls onontkoombaar. Om een indruk te geven van de constructie van Blauwe hemel volgt hier een van de kortste afdelingen.
Liefde
Opnieuw een angstige droom. Ik werd
zwetend wakker. Hoewel het nog nacht
was, tekende zicht achter de ramen een
doods, wit licht af. Ik ging mijn bed
uit. Ik bekeek mezelf in de spiegel.
Met stukjes en beetjes probeerde ik
mijn droom te duiden. Ik herinnerde
mij alleen dat die onbegrijpelijk en
beangstigend was. Ook mijn eigen ge-
zicht kwam mij vreemd en bang voor.
Ik sloot mijn ogen. Mijn gezicht bleef
me aanstaren. In een uiterste poging
het uit mijn hoofd te bannen, probeerde
ik de latten van de luxaflex te tellen.
Dat viel niet mee. Ik moest telkens op-
nieuw beginnen.
Gisteren woonde ik de uitvaart bij van
een verre neef. Iedereen wierp wat aarde
op de kist. De weduwe het eerst. Er ging
een schok door me heen, Larissa, zoveel
als ze op u leek! De buiging van haar
nek. Maar ik schrok ook, omdat ik zag
dat ze niet van hem hield. Dat je niet
van iemand houdt, is begrijpelijk. Niet
meer dan een fout. En zoals bij elke
fout kan ik er niet achter komen of een
mens het misschien zelf zo wil. Als dat
zo is, is je verstand er niet tegen op-
gewassen.
Het is opnieuw zeer koud. Bent u warm genoeg
gekleed? Dat winkelschort stelt toch niet
veel voor. En het tocht behoorlijk in die
hoek bij de kassa. Zorg goed voor u zelf,
Larissa. Ik kan niet voor u zorgen.
De Vlaamse gewoonte om de geliefde met “u” aan te spreken herinnert me aan de even zwaarmoedige debuutbundel van de Vlaming, Charles Ducal. Het huwelijk (1987) is een beklemmend relaas over het huwelijksleven. Ducal en Daey Ouwens delen een bijzondere manier van kijken. In de bundel van Daey Ouwens ligt elke tekst als een parel op precies de juiste plaatst. Je wenst het je ergste vijanden niet toe, maar bij lezing slaat regelmatig de ontluistering toe als de herkenbaarheid je in het gezicht staart.
CARINA VAN DER WALT
Kreek Daey Ouwens (Lindenheuvel, 1942) debuteerde in 1991 met Stokkevingers, een bundel verhalen en gedichten. In 1995 verscheen Tegen de kippen en de haan, in 2004 Kinderbed en in 2009 De achterkant, dat genomineerd werd voor de VSB Poëzieprijs 2009-2010.
Kreek Daey Ouwens: Blauwe hemel – Uitgever: Wereldbibliotheek 2014 – ISBN: 9789028425668 – Prijs: € 19,90 – 80 blz.
fleursdumal.nl magazine for art & literature
More in: - Book News, Archive O-P, Art & Literature News, Ouwens, Kreek Daey, Walt, Carina van der
Maurice Du Plessys
(1864-1924)
La chanson d’un soir de tempête
J’ai sablé le vin, j’ai humé les roses ;
J’ai cueilli la fleur du plus beau baiser :
Je ne trouve plus au fond de ces choses
De quoi me griser…
Les jours ont brillé sur ma tête pâle
Sans m’apprendre rien du Tout qu’il y a :
Mon coeur m’apparaît comme sort d’un châle
Un camélia…
Jeunesse, éclair ! jours enfuis comme un rêve !
Flambeaux morts de gloire en cendre à mes pieds,
Le Temps vous a pris comme un aigle enlève
Les sanglants ramiers !
A mes pieds, des flots ô plèbe insultante !
Du lâche Destin prête-nom menteur !
Arrière, Avenir qu’attend sous la tente
Achille et mon coeur !
Passions, passé, crache ça, mon âme,
Comme ces hauts cieux d’éclairs déchirés
Vident par cent trous dans les eaux leur flamme :
Homme, ici mourez !
Non, vivons ! Mais si, dans l’atroce lutte,
Je dois au vain flot céder le terrain,
A ma lèvre expire en silence, Ô flûte
Morte dans l’airain !
Maurice Du Plessys poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive O-P, CLASSIC POETRY
Edgar Allan Poe
(1809 – 1849)
Evening Star
‘Twas noontide of summer,
And mid-time of night;
And stars, in their orbits,
Shone pale, thro’ the light
Of the brighter, cold moon,
‘Mid planets her slaves,
Herself in the Heavens,
Her beam on the waves.
I gazed awhile
On her cold smile;
Too cold- too cold for me-
There pass’d, as a shroud,
A fleecy cloud,
And I turned away to thee,
Proud Evening Star,
In thy glory afar,
And dearer thy beam shall be;
For joy to my heart
Is the proud part
Thou bearest in Heaven at night,
And more I admire
Thy distant fire,
Than that colder, lowly light.
Edgar Allan Poe poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive O-P, Poe, Edgar Allan
William Philpot
(1823-1889)
Maritae Suae
I
Of all the flowers rising now,
Thou only saw’st the head
Of that unopen’d drop of snow
I placed beside thy bed.
In all the blooms that blow so fast,
Thou hast no further part,
Save those the hour I saw thee last,
I laid above thy heart.
Two snowdrops for our boy and girl,
A primrose blown for me,
Wreathed with one often-play’d-with curl
From each bright head for thee.
And so I graced thee for thy grave,
And made these tokens fast
With that old silver heart I gave,
My first gift–and my last.
II
I dream’d, her babe upon her breast,
Here she might lie and calmly rest
Her happy eyes on that far hill
That backs the landscape fresh and still.
I hoped her thoughts would thrid the boughs
Where careless birds on love carouse,
And gaze those apple-blossoms through
To revel in the boundless blue.
But now her faculty of sight
Is elder sister to the light,
And travels free and unconfined
Through dense and rare, through form and mind.
Or else her life to be complete
Hath found new channels full and meet–
Then, O, what eyes are leaning o’er,
If fairer than they were before!
William Philpot poetry
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive O-P, CLASSIC POETRY
Catherine Pozzi
(1884-1934)
Ave
Très haut amour, s’il se peut que je meure
Sans avoir su d’où je vous possédais,
En quel soleil était votre demeure
En quel passé votre temps, en quelle heure
Je vous aimais,
Très haut amour qui passez la mémoire,
Feu sans foyer dont j’ai fait tout mon jour,
En quel destin vous traciez mon histoire,
En quel sommeil se voyait votre gloire,
Ô mon séjour..
Quand je serai pour moi-même perdue
Et divisée à l’abîme infini,
Infiniment, quand je serai rompue,
Quand le présent dont je suis revêtue
Aura trahi,
Par l’univers en mille corps brisée,
De mille instants non rassemblés encor,
De cendre aux cieux jusqu’au néant vannée,
Vous referez pour une étrange année
Un seul trésor
Vous referez mon nom et mon image
De mille corps emportés par le jour,
Vive unité sans nom et sans visage,
Coeur de l’esprit, ô centre du mirage
Très haut amour.
Catherine Pozzi poésie
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive O-P, Pozzi, Catherine
Esther Porcelijn
De superstorm
De keren dat ik verwaai
zijn gevaarlijk voor ons al.
Vluchten doet zelfs de kraai
op het dakje, opgeschrikt door vreemd geschal.
Weggedoken onder een stoel.
De krant vliegt in het rond,
mijn haren overeind bij het gevoel
dat ik dove woorden pers uit mijn mond.
Gegil verstomt bij elke schreeuw
van menig man die loopt op straat.
De kraai zoekt schutting bij een meeuw.
De weerman heeft geen paraplu paraat.
Als ik gedwongen word de oorsprong van dit noodweer op te sporen
kijk ik naast me, zie mijn vriendje, met benen opgetrokken, dromend
over chili-con-carne.
Esther Porcelijn gedicht
uit de nieuwe bundel: De keren dat ik verwaai
De keren dat ik verwaai is verkrijgbaar
of te bestellen via de reguliere boekhandel
of via uitgeverij teleXpress – www.telespress.nl
ISBN/EAN: 978-90-76937-44-1
Prijs: 15 euro
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive O-P, Art & Literature News, Porcelijn, Esther
Esther Porcelijn
Argwaan
Ben jij nog wel mijn leider?
Ben jij nog wel de baas van alles?
Ben jij nog wel mijn sokpop?
Ben jij nog wel de klootzak?
Kook jij nog wel spinazie en eitjes voor mij?
Stop jij mij nog wel in?
Zing jij nog wel een liedje voor mij?
Knabbel je nog wel aan mijn vel?
Kus je nog wel op mijn nare gedachten?
Was je nog wel mijn hoofd en mijn haar?
Wil je mij nog wel soms een dag zien?
Wil je nog wel mijn regels verzinnen?
Ga je nog wel aan de afwas beginnen?
Snij je nog wel de uien voor de haring?
Bepaal je nog wel hoe het gaat?
Wil jij nog wel mij bekijken?
Ben ik nog wel je sokpop?
Lig je vannacht weer naast mij?
Esther Porcelijn gedicht
uit de nieuwe bundel: De keren dat ik verwaai
De keren dat ik verwaai is verkrijgbaar of te bestellen
via de reguliere boekhandel of
via uitgeverij teleXpress – www.telexpress.nl
ISBN/EAN: 978-90-76937-44-1
Prijs: 15 euro
fleursdumal.nl magazine
More in: Archive O-P, Porcelijn, Esther
In Memoriam
schrijver en dichter Michel van der Plas
De schrijver Michel van der Plas is zondag 21 juli 2013 op 85-jarige leeftijd overleden. Hij was al geruime tijd ziek.
Michel van der Plas, een pseudoniem van Ben Brinkel, werd bekend als tekstschrijver voor cabaretiers, zoals Wim Sonneveld, Wim Kan en Frans Halsema.
Verder was hij actief als journalist (Elseviers Weekblad), vertaler, dichter en biograaf. Zijn biografieën over katholieke figuren als Guido Gezelle, Joseph Alberdingk Thijm en Anton van Duinkerken, kregen onvoldoende waardering.
• fleursdumal.nl magazine
More in: Anton van Duinkerken, Archive O-P, Gezelle, Guido, In Memoriam
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature