Albertine Kehrer: Een zonnestraal

Albertine Kehrer

(1826-1852)

Een zonnestraal

 

Ik trad het somber klaaghuis in,

Waar de arme weduw treurde,

‘t Verblijf van ‘t vreedzaam huisgezin,

Welks band de dood verscheurde.

 

Een kostbaar offer vroeg hij daar,

De koning der verschrikking;

Zoo ooit, nu viel het zwijgen zwaar

In ‘t leed van Gods beschikking.

 

Ook zat ze in sprakeloozen rouw,

Voor de aard geheel verloren,

En smolt in tranen weg, en wou

Der vrienden raad niet hooren.

 

Het lief en vrolijk daglicht scheen

Haar haatlijk in haar smarte;

‘t Was even donker om haar heen

Als in haar nokkend harte.

 

Hoe treurig stak dat duister af

Bij ‘t middaglicht daar buiten!

Zij wilde ‘t zóó. Als in een graf

Zou zij zich op gaan sluiten.

 

Maar door een oopning, klein en naauw,

Een reetjen in de blinden,

Wist toch een lichtstraal zwak en flaauw,

Een doortogt zich te vinden.

 

En zie, die zachte glans bescheen

‘t Beeld des gedoornenkroonde,

Dat – was het toeval? – dus alleen

Als lichtpunt zich vertoonde.

 

Of gij het zaagt, bedroefde vrouw,

Met uw benevelde oogen!

Och, waarom houdt gij in uw rouw

Halstarrig ‘t hoofd gebogen?

 

O gij, wier leed mij ‘t harte breekt,

(‘k Ween met U om den doode!)

Zie op, merk wat dat lichtspel spreekt,

Stomme evangeliebode.

 

‘Hoe zwart een nacht van rouw daar viel,

Het beste is niet verloren;

Er blijft een lichtpunt voor de ziel

Die Christus mag behooren.

 

Hij is het zelf, de man van smart,

Oneindig in erbarmen,

Hij, met zijn godlijk liefdehart,

Zijn open broederarmen.

 

Hij, die de diepste boezempijn

Wil zalven en verzachten,

En ten volkomen trooster zijn

Hun, die Zijn troost verwachten!’

 

Verfrischt, verkwikt die hemeldauw

U, neêrgebogen lelie?

Of is dat woord – gij antwoordt naauw! –

Is ‘t u geen evangelie?

 

Is Jezus liefde u niet genoeg,

Hoe fel de wonden bloeden?

Wat God u gaf en wedervroeg,

Kan Hij ‘t u niet vergoeden?

 

Zoo was uw’ ziel dan iets ter aard

Naast, boven Hem begeerlijk;

Hij, aller hoogste liefde waard,

Niet éénig onontbeerlijk?

 

Zoo hoorde, schoon des Heilands beeld

Den wand sierde uwer woning,

Uw hart dien Heer niet onverdeeld,

Ja, was een mindre er Koning?

 

Zoo ‘t waar… Wél diep beklaagbre dan,

Dat gij een troost moet derven,

Die enkel vrede geven kan

In leven en in sterven!

 

Zoo ‘t waar … Maar ik veroordeel niet

Wie God zoo zwaar beproefde;

En – mooglijk vormt uw zielsverdriet

U tot ‘naar God bedroefde!’

 

De smart die thans uw borst doorboort,

Uw schreijend oog verduistert,

Wordt haast misschien het liefdekoord

Dat u aan Jezus kluistert.

 

En dan, als duizenden weleer,

Zult gij ervaren mogen,

Hoe onbeschrijflijk zacht de Heer

De tranen weet te droogen!

 

Albertine Kehrer poetry

fleursdumal.nl magazine

More in: Albertine Kehrer, Archive K-L, Kehrer, Albertine