Fleurs du Mal Magazine
.jpg)
Hank Denmore
Moord in lichtdruk
vijftig
De bruine wagen had Tino naar een voor de politie onbekend adres gebracht. Tijdens de rit werd door Tino noch de chauffeur een woord gesproken. Na enkele minuten hoorde Tino in de verte een zware ontploffing. Ook toen reageerde de chauffeur niet. Pas toen de wagen bij een duur hotel stopte draaide de chauffeur zich naar Tino: ‘Hier moest ik u naar toe brengen meneer. Uw appartement is op de vierde etage, het is flat 417.
Tino knikte en stapte de wagen uit. De portier stond hem op te wachten met een bosje sleutels. Hij wees Tino de lift en ging toen weer naar zijn loge. Het appartement was luxueus en compleet ingericht. Het eerste wat Tino deed was kijken of er nog iemand aanwezig was, maar dit bleek niet het geval te zijn. Het was alsof hier al enige tijd iemand woonde. Enkele pakken van zijn maat hingen in een kast, de zeep op de toilettafel was gebruikt. Er lag een kam en een gebruikte tandenborstel met een halflege tube tandpasta van het door hem gebruikte merk. Zelfs van zijn favoriete kleur sokken lag een half dozijn in een lade. Hij nam een hete douche en ging daarna op het tweepersoonsbed liggen om na te denken. Wie had ervoor gezorgd dat hij kon ontsnappen? Wie kende zijn gewoontes zo goed? En wie zat er bij de politie en wist wie hij in werkelijkheid was? Want hij was ervan overtuigd dat niemand een bareigenaar in bescherming zou nemen, daarvoor waren de genomen risico’s te groot geweest. Door de spanningen van de laatste uren en het hete bad duurde het niet lang of hij was in diepe slaap.
Een voortdurende zoemtoon maakte hem wakker. Bliksemsnel stond hij zonder geluid te maken naast het bed en luisterde ademloos of er iemand probeerde binnen te komen. Weer ging de zoemer, Tino liep naar de deur en zag een kamermeisje staan. Hij deed de deur open en het meisje gaf hem met een vriendelijk lachje een grote enveloppe.
Nadat hij de deur weer had gesloten draaide hij de enveloppe verschillende keren om. Hij was getraind om bombrieven te herkennen, maar deze enveloppe was onschuldig. Met een brievenopener sneed hij de enveloppe open en haalde er twee vellen papier en een paspoort uit. Het paspoort stond op de naam van Anton Siebecki, geboren in Billings Montana. Na een zorgvuldige controle kwam hij tot de conclusie dat de pas feilloos was. Of het was een echte pas of hier was een meestervervalser aan het werk geweest. Maar in beide gevallen moest dit het werk zijn van een grote organisatie, was de KGB dan toch zo machtig om dit in Amerika voor elkaar te krijgen?
Het ene velletje papier gaf zijn levensloop weer, compleet met familierelaties en werkkringen en dat hij onder de naam Siebecki in het hotel stond ingeschreven. Verder stond te lezen dat hij bij de balie naar een bruinlederen koffertje moest vragen. Daarin zaten een chequeboek en tweeduizend dollar aan contant geld. Het tweede velletje gaf hem de opdracht om in het huis van Millhouse naar een elektronisch schema van de firma Sperry Rand te gaan zoeken. Dat moest vanavond gebeuren en daarna moest hij in dit appartement blijven tot men contact zocht. De contactman kende hem alleen onder de naam Siebecki. Het adres van Millhouse was als een P.S. gegeven. Toen hij de receptionist naar de koffer vroeg en zijn nieuwe naam opgaf keek de man op een lijst en zei: ‘Klopt meneer Siebecki, ik haal de koffer even uit onze kluis.’ Na enkele ogenblikken kwam de man terug en overhandigde Tino een bijna nieuw bruinleren koffertje. Tot zijn verbazing waren zijn nieuwe initialen op de koffer in gouden letters aangebracht. Omdat het nog vrij vroeg in de middag was ging hij eerst uitgebreid dineren en ging daarna op zoek naar de woning van Millhouse.
Toen Evelyne die avond met Tom en Otto bij de woning van Millhouse aankwamen, was niets meer van het drama te merken. Met de van inspecteur Greener gekregen sleutel opende Otto de woning en gedrieën stapten ze naar binnen. Zorgvuldig werd elke kamer onderzocht, zelfs de spoelbak in het toilet werd opengemaakt, maar alles was tevergeefs. In de kamer waar Evelyne het meisje had gevonden lag het vloerkleed nog half opgerold. Het tafereel kwam haar weer scherp voor de geest. Na meer dan een uur gezocht te hebben hielden ze het voor gezien, hier was niets verborgen. Moe en teleurgesteld gingen ze even zitten.
Weer was het Otto die opmerkte: ‘Die Johnny, dat was toch iemand die voor de politie werkte? Die is toch ook doodgemarteld? Waarom gaan we daar niet eens zoeken. Die moord staat toch ook op een of andere manier met dat Sperry-gedoe in verbinding?’
Evelyne knikte en haalde haar goudgerande agenda te voorschijn: ‘Hier heb ik zijn adres, bellen we eerst Greener op of gaan we meteen?’
‘Bel eerst maar naar Greener en zeg waar we naartoe zijn,’ zei Otto.
Het verkeer was die avond vrij rustig en de drie arriveerden dan ook binnen een uur bij het woonblok waar Johnny’s woning deel van uitmaakte. De auto werd noodgedwongen in een parkeergarage gezet. De lift bracht hen naar de sobere woning van Johnny. Wederom bracht een van Greener gekregen sleutel uitkomst.
.jpg)
Hank Denmore: Moord in lichtdruk
kempis.nl poetry magazine
(wordt vervolgd)
More in: -Moord in lichtdruk
.jpg)
Renée Vivien
(1877-1909)
Japanese Reverie
I know not why this recollection forces the frequently closed door of my memory.
It was night-time, in a Japanese tea-house.
In a subdued ascension, the monotonous rhythm, the almost eternal rhythm of three cords were struck with regularity. Three notes, no more… A rhythm in the night…
But the moon was so large, so magnificently powerful, that prodigious stalks of bamboo were seen rising beyond a pool, – which, beneath the moon, took on all the mystery of the sacred pools in the enclosure of a temple. And the immense moon gave to these prodigious stalks the appearance of a dream.
For some time, a melancholy old woman, who was beautiful and a professional musician, played tirelessly… I cannot render this feeling of eternity, of the Eternity which, formerly, seemed terrible to me, incomprehensible and deadly… This strange intuition glided in my veins, with the rhythm of three notes repeated indefinitely, with the Japanese night, with the visage of the melancholy old musician… And little by little, … and little by little, my soul was appeased until there was a divine annihilation of death in the night…
Renée Vivien prose poem
kempis.nl poetry magazine
More in: Vivien, Renée
.jpg)
Zebra Milk Wagon
museum of natural history
fleursdumal.nl magazine
.jpg)
More in: Riding a Zebra
.jpg)
Hank Denmore
Moord in lichtdruk
negenenveertig
‘Ja, u niet en ik ook niet. Maar andere landen met een grote luchtmacht kunnen er miljoenen voor over hebben. Bedenk dat door die kleine radar een straaljager ineens vier raketten meer kan meenemen, of dat zijn actieradius met vijfhonderd kilometer kan worden vergroot.’
‘Hoe kunnen wij dat schema herkennen? Ik ben een leek op elektronica.’
Otto stak een arm op: ‘Ik kan dat wel herkennen. Ik heb bemoeienis gehad met schema’s van ultrahoogfrequente apparatuur.’
Toen vroeg Evelyne: ‘Kan de koper dan geen kopieën van dat schema gemaakt hebben. Want dan zijn we toch te laat.’
‘Nee, Sperry heeft hier ook aan gedacht. Ons plotterpapier is niet voor niets zo duur voor ons. Kodak heeft een speciaal filter in het papier aangebracht. Bij het kopiëren wordt de kopie volkomen zwart en is onbruikbaar.’
‘Kunnen we de man spreken die Simmons na het ongeluk heeft gevonden?’
‘Ja mevrouw, ik zal hem laten roepen.’ McDonald sprak even met een van de bewakers en even later kwam een man met een verwilderde haardos aangelopen: ‘Meneer McDonald, u wilde mij spreken?’
‘Ja, meneer Dean, ga even zitten. Deze mensen komen om inlichtingen en je hebt toestemming om hun vragen te beantwoorden.’
Evelyne gaf de man een hand en vroeg: ‘Hebt u de heer Simmons na diens ongeluk gevonden?’
‘Ja mevrouw, het was op het nippertje. Het is maar goed dat ik tegen veel bloed kan, de vloer lag zowat helemaal vol.’
‘Weet u of iemand van de afdeling later de heer Simmons in het hospitaal heeft bezocht?’
‘Ja, dat was ik, hij had hier nog wat privé-spullen liggen. Die ben ik gaan brengen, natuurlijk met een bosje bloemen.’
‘Is u tijdens uw bezoek in het hospitaal niets eigenaardigs aan Simmons opgevallen?’
‘Nee, niet direct. Of toch, toen ik de tas met spullen gaf gooide hij die meteen om en zocht in paniek naar iets. Hij vroeg nogal dringend of dat alles was. Toen ik ja zei vroeg hij of ik dan geen papier had gevonden. Dat bleek nog in een vouw van de tas te zitten. Dat stopte hij zo snel mogelijk onder zijn hoofdkussen. Het leek wel dat ik dat niet mocht zien. Ik zei nog tegen hem: ‘Het lijkt wel alsof je leven er van af hangt.’
‘En wat zei hij toen?’ vroeg Evelyne, die zonder hem te onderbreken had geluisterd.
‘Dat het hem een hoop geld kon kosten als dat papier weg was.’
‘Weet u soms wat op dat papier stond meneer Dean?’ vroeg McDonald op gespannen toon. Dean keek hem verbaasd aan: ‘Nee natuurlijk niet, dat zijn mijn zaken toch niet.’
‘Kwam het papier u dan helemaal niet bekend voor. Was er ook niet het geringste spoor van herkenning? Het gebeurt toch wel dat je papier vastpakt en dat je alleen door het vast te pakken al voelt wat het is. Krantenpapier voelt toch heel anders aan dan dat van een magazine.’
Dean keek Evelyne verwonderd aan: ‘Je kunt wel horen dat u detective bent. Maar nu ik daaraan denk, u hebt gelijk, het was een speciaal gevoel. Het deed me onbewust denken aan kopieerpapier. Het had dezelfde rare gladheid. Je kunt dat gevoel niet beschrijven, maar het deed me daar inderdaad aan denken.’
‘Wat voor soort werk doet u hier, als ik dat vragen mag.’ Evelyne keek hierbij even naar McDonald, die knikte instemmend.
‘Ik bedien voornamelijk de plotters en printers.’
‘Waaruit bestaat dat bedienen, zet u ze aan en uit?’
Dean lachte even: ‘Dat ook, maar ik vul de voorraden papier aan. Dat moet op een speciale manier gebeuren.’
‘Is u dan op de dag van het ongeluk aan de plotters niets opgevallen?’
Dean bleef even nadenkend staan en hief toen een hand op: ‘Ja, nu u het vraagt, van een van de plotters is door derden het papier afgescheurd.’
‘Hoe kunt u dat weten meneer Dean?’ vroeg Evelyne weer.
‘Simpel, als ik papier afscheur breng ik altijd met rood potlood een merkje aan. Bij één plotter ontbrak dat.’
‘Kunt u dat niet vergeten zijn?’
‘Onmogelijk, dat is me nog nooit overkomen. Als ik de afgescheurde vellen in ga boeken, maak ik gebruik van die merktekens.’
‘Dus u kunt in een boek nagaan of er papier weg is?’
‘Ja, maar dat heb ik ook al gemeld aan meneer McDonald.’
McDonald knikte en zei: ‘Dat heb ik u al verteld mevrouw.’
Toen vroeg Evelyne weer aan Dean: ‘Kunt u ook opzoeken wat die plotter toen geplot heeft?’
‘Ja mevrouw,’ zei Dean aarzelend, ‘maar dat mag ik u niet vertellen.’
McDonald glimlachte tegen Evelyne: ‘Je ziet dat we onze medewerkers kunnen vertrouwen.’
Na nog wat over Sperry en het weer gebabbeld te hebben vertrok Evelyne met haar twee assistenten. In de wagen zei Heinz: ‘We weten nu bijna zeker dat Simmons dat schema heeft verkocht aan de blauwe dame. Het enige wat we nog moeten doen is het terugvinden.’
‘We gaan naar Greener en vragen of die met ons elke ‘moordwoning’ gaat onderzoeken. We weten nu wát we moeten zoeken.’
‘Ja maar Evelyne, waar moeten we beginnen met zoeken?’
Otto knipte met zijn vingers: ‘In de woning van Millhouse."
Verbaasd keken Evelyne en Tom hem aan.
‘Luister maar, de blauwe dame wordt in het huis van Millhouse dood gevonden. Ze heeft een plastic koker gedragen. Millhouse wordt doodgemarteld. Dus moet óf Millhouse het schema gekocht hebben óf de moordenaar van de blauwe dame heeft het haar afgenomen. Ik denk het laatste, Evelyne je vertelde toch dat het meisje inwendige verwondingen van een plastic buidel had. De moordenaar heeft dat opgerolde plotterpapier uit die buidel getrokken. De buidel bleef met een scherpe rand in dat arme kind steken.’
Evelyne knikte bij het horen van het verhaal van Otto. Iedere keer opnieuw stond ze verbaasd over zijn fotografisch geheugen. Wat Otto nu vertelde had ze in de loop van een paar dagen aan hem verteld. Hij herhaalde nu bijna letterlijk wat ze had gezegd.
‘Oké, we gaan eerst naar huis, eten wat en gaan dan naar ons inspecteurtje.’
.jpg)
Hank Denmore: Moord in lichtdruk
kempis.nl poetry magazine
(wordt vervolgd)
More in: -Moord in lichtdruk
Alfred de Musset
(1810-1857)
Chanson: Lorsque la coquette Espérance…
Lorsque la coquette Espérance
Nous pousse le coude en passant,
Puis à tire-d’aile s’élance,
Et se retourne en souriant ;
Où va l’homme ? Où son coeur l’appelle.
L’hirondelle suit le zéphyr,
Et moins légère est l’hirondelle
Que l’homme qui suit son désir.
Ah ! fugitive enchanteresse,
Sais-tu seulement ton chemin ?
Faut-il donc que le vieux Destin
Ait une si jeune maîtresse !
Alfred de Musset poésie
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive M-N, Musset, Alfred de
.jpg)
Lola Ridge
(1873-1941)
THE GHETTO
I
Cool, inaccessible air
Is floating in velvety blackness shot with steel-blue lights,
But no breath stirs the heat
Leaning its ponderous bulk upon the Ghetto
And most on Hester street…
The heat…
Nosing in the body’s overflow,
Like a beast pressing its great steaming belly close,
Covering all avenues of air…
The heat in Hester street,
Heaped like a dray
With the garbage of the world.
Bodies dangle from the fire escapes
Or sprawl over the stoops…
Upturned faces glimmer pallidly–
Herring-yellow faces, spotted as with a mold,
And moist faces of girls
Like dank white lilies,
And infants’ faces with open parched mouths that suck at the air
as at empty teats.
Young women pass in groups,
Converging to the forums and meeting halls,
Surging indomitable, slow
Through the gross underbrush of heat.
Their heads are uncovered to the stars,
And they call to the young men and to one another
With a free camaraderie.
Only their eyes are ancient and alone…
The street crawls undulant,
Like a river addled
With its hot tide of flesh
That ever thickens.
Heavy surges of flesh
Break over the pavements,
Clavering like a surf–
Flesh of this abiding
Brood of those ancient mothers who saw the dawn break over Egypt…
And turned their cakes upon the dry hot stones
And went on
Till the gold of the Egyptians fell down off their arms…
Fasting and athirst…
And yet on…
Did they vision–with those eyes darkly clear,
That looked the sun in the face and were not blinded–
Across the centuries
The march of their enduring flesh?
Did they hear–
Under the molten silence
Of the desert like a stopped wheel–
(And the scorpions tick-ticking on the sand…)
The infinite procession of those feet?
II
I room at Sodos’–in the little green room that was Bennie’s–
With Sadie
And her old father and her mother,
Who is not so old and wears her own hair.
Old Sodos no longer makes saddles.
He has forgotten how.
He has forgotten most things–even Bennie who stays away
and sends wine on holidays–
And he does not like Sadie’s mother
Who hides God’s candles,
Nor Sadie
Whose young pagan breath puts out the light–
That should burn always,
Like Aaron’s before the Lord.
Time spins like a crazy dial in his brain,
And night by night
I see the love-gesture of his arm
In its green-greasy coat-sleeve
Circling the Book,
And the candles gleaming starkly
On the blotched-paper whiteness of his face,
Like a miswritten psalm…
Night by night
I hear his lifted praise,
Like a broken whinnying
Before the Lord’s shut gate.
Sadie dresses in black.
She has black-wet hair full of cold lights
And a fine-drawn face, too white.
All day the power machines
Drone in her ears…
All day the fine dust flies
Till throats are parched and itch
And the heat–like a kept corpse–
Fouls to the last corner.
Then–when needles move more slowly on the cloth
And sweaty fingers slacken
And hair falls in damp wisps over the eyes–
Sped by some power within,
Sadie quivers like a rod…
A thin black piston flying,
One with her machine.
She–who stabs the piece-work with her bitter eye
And bids the girls: "Slow down–
You’ll have him cutting us again!"
She–fiery static atom,
Held in place by the fierce pressure all about–
Speeds up the driven wheels
And biting steel–that twice
Has nipped her to the bone.
Nights, she reads
Those books that have most unset thought,
New-poured and malleable,
To which her thought
Leaps fusing at white heat,
Or spits her fire out in some dim manger of a hall,
Or at a protest meeting on the Square,
Her lit eyes kindling the mob…
Or dances madly at a festival.
Each dawn finds her a little whiter,
Though up and keyed to the long day,
Alert, yet weary… like a bird
That all night long has beat about a light.
The Gentile lover, that she charms and shrews,
Is one more pebble in the pack
For Sadie’s mother,
Who greets him with her narrowed eyes
That hold some welcome back.
"What’s to be done?" she’ll say,
"When Sadie wants she takes…
Better than Bennie with his Christian woman…
A man is not so like,
If they should fight,
To call her Jew…"
Yet when she lies in bed
And the soft babble of their talk comes to her
And the silences…
I know she never sleeps
Till the keen draught blowing up the empty hall
Edges through her transom
And she hears his foot on the first stairs.
Sarah and Anna live on the floor above.
Sarah is swarthy and ill-dressed.
Life for her has no ritual.
She would break an ideal like an egg for the winged thing at the core.
Her mind is hard and brilliant and cutting like an acetylene torch.
If any impurities drift there, they must be burnt up as in a clear flame.
It is droll that she should work in a pants factory.
–Yet where else… tousled and collar awry at her olive throat.
Besides her hands are unkempt.
With English… and everything… there is so little time.
She reads without bias–
Doubting clamorously–
Psychology, plays, science, philosophies–
Those giant flowers that have bloomed and withered, scattering their seed…
–And out of this young forcing soil what growth may come–
what amazing blossomings.
Anna is different.
One is always aware of Anna, and the young men turn their heads
to look at her.
She has the appeal of a folk-song
And her cheap clothes are always in rhythm.
When the strike was on she gave half her pay.
She would give anything–save the praise that is hers
And the love of her lyric body.
But Sarah’s desire covets nothing apart.
She would share all things…
Even her lover.
III
The sturdy Ghetto children
March by the parade,
Waving their toy flags,
Prancing to the bugles–
Lusty, unafraid…
Shaking little fire sticks
At the night–
The old blinking night–
Swerving out of the way,
Wrapped in her darkness like a shawl.
But a small girl
Cowers apart.
Her braided head,
Shiny as a black-bird’s
In the gleam of the torch-light,
Is poised as for flight.
Her eyes have the glow
Of darkened lights.
She stammers in Yiddish,
But I do not understand,
And there flits across her face
A shadow
As of a drawn blind.
I give her an orange,
Large and golden,
And she looks at it blankly.
I take her little cold hand and try to draw her to me,
But she is stiff…
Like a doll…
Suddenly she darts through the crowd
Like a little white panic
Blown along the night–
Away from the terror of oncoming feet…
And drums rattling like curses in red roaring mouths…
And torches spluttering silver fire
And lights that nose out hiding-places…
To the night–
Squatting like a hunchback
Under the curved stoop–
The old mammy-night
That has outlived beauty and knows the ways of fear–
The night–wide-opening crooked and comforting arms,
Hiding her as in a voluminous skirt.
The sturdy Ghetto children
March by the parade,
Waving their toy flags,
Prancing to the bugles,
Lusty, unafraid.
But I see a white frock
And eyes like hooded lights
Out of the shadow of pogroms
Watching… watching…
IV
Calicoes and furs,
Pocket-books and scarfs,
Razor strops and knives
(Patterns in check…)
Olive hands and russet head,
Pickles red and coppery,
Green pickles, brown pickles,
(Patterns in tapestry…)
Coral beads, blue beads,
Beads of pearl and amber,
Gewgaws, beauty pins–
Bijoutry for chits–
Darting rays of violet,
Amethyst and jade…
All the colors out to play,
Jumbled iridescently…
(Patterns in stained glass
Shivered into bits!)
Nooses of gay ribbon
Tugging at one’s sleeve,
Dainty little garters
Hanging out their sign…
Here a pout of frilly things–
There a sonsy feather…
(White beards, black beards
Like knots in the weave…)
And ah, the little babies–
Shiny black-eyed babies–
(Half a million pink toes
Wriggling altogether.)
Baskets full of babies
Like grapes on a vine.
Mothers waddling in and out,
Making all things right–
Picking up the slipped threads
In Grand street at night–
Grand street like a great bazaar,
Crowded like a float,
Bulging like a crazy quilt
Stretched on a line.
But nearer seen
This litter of the East
Takes on a garbled majesty.
The herded stalls
In dissolute array…
The glitter and the jumbled finery
And strangely juxtaposed
Cans, paper, rags
And colors decomposing,
Faded like old hair,
With flashes of barbaric hues
And eyes of mystery…
Flung
Like an ancient tapestry of motley weave
Upon the open wall of this new land.
Here, a tawny-headed girl…
Lemons in a greenish broth
And a huge earthen bowl
By a bronzed merchant
With a tall black lamb’s wool cap upon his head…
He has no glance for her.
His thrifty eyes
Bend–glittering, intent
Their hoarded looks
Upon his merchandise,
As though it were some splendid cloth
Or sumptuous raiment
Stitched in gold and red…
He seldom talks
Save of the goods he spreads–
The meager cotton with its dismal flower–
But with his skinny hands
That hover like two hawks
Above some luscious meat,
He fingers lovingly each calico,
As though it were a gorgeous shawl,
Or costly vesture
Wrought in silken thread,
Or strange bright carpet
Made for sandaled feet…
Here an old grey scholar stands.
His brooding eyes–
That hold long vistas without end
Of caravans and trees and roads,
And cities dwindling in remembrance–
Bend mostly on his tapes and thread.
What if they tweak his beard–
These raw young seed of Israel
Who have no backward vision in their eyes–
And mock him as he sways
Above the sunken arches of his feet–
They find no peg to hang their taunts upon.
His soul is like a rock
That bears a front worn smooth
By the coarse friction of the sea,
And, unperturbed, he keeps his bitter peace.
What if a rigid arm and stuffed blue shape,
Backed by a nickel star
Does prod him on,
Taking his proud patience for humility…
All gutters are as one
To that old race that has been thrust
From off the curbstones of the world…
And he smiles with the pale irony
Of one who holds
The wisdom of the Talmud stored away
In his mind’s lavender.
But this young trader,
Born to trade as to a caul,
Peddles the notions of the hour.
The gestures of the craft are his
And all the lore
As when to hold, withdraw, persuade, advance…
And be it gum or flags,
Or clean-all or the newest thing in tags,
Demand goes to him as the bee to flower.
And he–appraising
All who come and go
With his amazing
Slight-of-mind and glance
And nimble thought
And nature balanced like the scales at nought–
Looks Westward where the trade-lights glow,
And sees his vision rise–
A tape-ruled vision,
Circumscribed in stone–
Some fifty stories to the skies.
V
As I sit in my little fifth-floor room–
Bare,
Save for bed and chair,
And coppery stains
Left by seeping rains
On the low ceiling
And green plaster walls,
Where when night falls
Golden lady-bugs
Come out of their holes,
And roaches, sepia-brown, consort…
I hear bells pealing
Out of the gray church at Rutgers street,
Holding its high-flung cross above the Ghetto,
And, one floor down across the court,
The parrot screaming:
Vorwaerts… Vorwaerts…
The parrot frowsy-white,
Everlastingly swinging
On its iron bar.
A little old woman,
With a wig of smooth black hair
Gummed about her shrunken brows,
Comes sometimes on the fire escape.
An old stooped mother,
The left shoulder low
With that uneven droopiness that women know
Who have suckled many young…
Yet I have seen no other than the parrot there.
I watch her mornings as she shakes her rugs
Feebly, with futile reach
And fingers without clutch.
Her thews are slack
And curved the ruined back
And flesh empurpled like old meat,
Yet each conspires
To feed those guttering fires
With which her eyes are quick.
On Friday nights
Her candles signal
Infinite fine rays
To other windows,
Coupling other lights,
Linking the tenements
Like an endless prayer.
She seems less lonely than the bird
That day by day about the dismal house
Screams out his frenzied word…
That night by night–
If a dog yelps
Or a cat yawls
Or a sick child whines,
Or a door screaks on its hinges,
Or a man and woman fight–
Sends his cry above the huddled roofs:
Vorwaerts… Vorwaerts…
VI
In this dingy cafe
The old men sit muffled in woollens.
Everything is faded, shabby, colorless, old…
The chairs, loose-jointed,
Creaking like old bones–
The tables, the waiters, the walls,
Whose mottled plaster
Blends in one tone with the old flesh.
Young life and young thought are alike barred,
And no unheralded noises jolt old nerves,
And old wheezy breaths
Pass around old thoughts, dry as snuff,
And there is no divergence and no friction
Because life is flattened and ground as by many mills.
And it is here the Committee–
Sweet-breathed and smooth of skin
And supple of spine and knee,
With shining unpouched eyes
And the blood, high-powered,
Leaping in flexible arteries–
The insolent, young, enthusiastic, undiscriminating Committee,
Who would placard tombstones
And scatter leaflets even in graves,
Comes trampling with sacrilegious feet!
The old men turn stiffly,
Mumbling to each other.
They are gentle and torpid and busy with eating.
But one lifts a face of clayish pallor,
There is a dull fury in his eyes, like little rusty grates.
He rises slowly,
Trembling in his many swathings like an awakened mummy,
Ridiculous yet terrible.
–And the Committee flings him a waste glance,
Dropping a leaflet by his plate.
A lone fire flickers in the dusty eyes.
The lips chant inaudibly.
The warped shrunken body straightens like a tree.
And he curses…
With uplifted arms and perished fingers,
Claw-like, clutching…
So centuries ago
The old men cursed Acosta,
When they, prophetic, heard upon their sepulchres
Those feet that may not halt nor turn aside for ancient things.
VII
Here in this room, bare like a barn,
Egos gesture one to the other–
Naked, unformed, unwinged
Egos out of the shell,
Examining, searching, devouring–
Avid alike for the flower or the dung…
(Having no dainty antennae for the touch and withdrawal–
Only the open maw…)
Egos cawing,
Expanding in the mean egg…
Little squat tailors with unkempt faces,
Pale as lard,
Fur-makers, factory-hands, shop-workers,
News-boys with battling eyes
And bodies yet vibrant with the momentum of long runs,
Here and there a woman…
Words, words, words,
Pattering like hail,
Like hail falling without aim…
Egos rampant,
Screaming each other down.
One motions perpetually,
Waving arms like overgrowths.
He has burning eyes and a cough
And a thin voice piping
Like a flute among trombones.
One, red-bearded, rearing
A welter of maimed face bashed in from some old wound,
Garbles Max Stirner.
His words knock each other like little wooden blocks.
No one heeds him,
And a lank boy with hair over his eyes
Pounds upon the table.
–He is chairman.
Egos yet in the primer,
Hearing world-voices
Chanting grand arias…
Majors resonant,
Stunning with sound…
Baffling minors
Half-heard like rain on pools…
Majestic discordances
Greater than harmonies…
–Gleaning out of it all
Passion, bewilderment, pain…
Egos yearning with the world-old want in their eyes–
Hurt hot eyes that do not sleep enough…
Striving with infinite effort,
Frustrate yet ever pursuing
The great white Liberty,
Trailing her dissolving glory over each hard-won barricade–
Only to fade anew…
Egos crying out of unkempt deeps
And waving their dreams like flags–
Multi-colored dreams,
Winged and glorious…
A gas jet throws a stunted flame,
Vaguely illumining the groping faces.
And through the uncurtained window
Falls the waste light of stars,
As cold as wise men’s eyes…
Indifferent great stars,
Fortuitously glancing
At the secret meeting in this shut-in room,
Bare as a manger.
VIII
Lights go out
And the stark trunks of the factories
Melt into the drawn darkness,
Sheathing like a seamless garment.
And mothers take home their babies,
Waxen and delicately curled,
Like little potted flowers closed under the stars.
Lights go out
And the young men shut their eyes,
But life turns in them…
Life in the cramped ova
Tearing and rending asunder its living cells…
Wars, arts, discoveries, rebellions, travails, immolations,
cataclysms, hates…
Pent in the shut flesh.
And the young men twist on their beds in languor and dizziness
unsupportable…
Their eyes–heavy and dimmed
With dust of long oblivions in the gray pulp behind–
Staring as through a choked glass.
And they gaze at the moon–throwing off a faint heat–
The moon, blond and burning, creeping to their cots
Softly, as on naked feet…
Lolling on the coverlet… like a woman offering her white body.
Nude glory of the moon!
That leaps like an athlete on the bosoms of the young girls stripped
of their linens;
Stroking their breasts that are smooth and cool as mother-of-pearl
Till the nipples tingle and burn as though little lips plucked at them.
They shudder and grow faint.
And their ears are filled as with a delirious rhapsody,
That Life, like a drunken player,
Strikes out of their clear white bodies
As out of ivory keys.
Lights go out…
And the great lovers linger in little groups, still passionately debating,
Or one may walk in silence, listening only to the still summons of Life–
Life making the great Demand…
Calling its new Christs…
Till tears come, blurring the stars
That grow tender and comforting like the eyes of comrades;
And the moon rolls behind the Battery
Like a word molten out of the mouth of God.
Lights go out…
And colors rush together,
Fusing and floating away…
Pale worn gold like the settings of old jewels…
Mauves, exquisite, tremulous, and luminous purples
And burning spires in aureoles of light
Like shimmering auras.
They are covering up the pushcarts…
Now all have gone save an old man with mirrors–
Little oval mirrors like tiny pools.
He shuffles up a darkened street
And the moon burnishes his mirrors till they shine like phosphorus…
The moon like a skull,
Staring out of eyeless sockets at the old men trundling home the pushcarts.
IX
A sallow dawn is in the sky
As I enter my little green room.
Sadie’s light is still burning…
Without, the frail moon
Worn to a silvery tissue,
Throws a faint glamour on the roofs,
And down the shadowy spires
Lights tip-toe out…
Softly as when lovers close street doors.
Out of the Battery
A little wind
Stirs idly–as an arm
Trails over a boat’s side in dalliance–
Rippling the smooth dead surface of the heat,
And Hester street,
Like a forlorn woman over-born
By many babies at her teats,
Turns on her trampled bed to meet the day.
LIFE!
Startling, vigorous life,
That squirms under my touch,
And baffles me when I try to examine it,
Or hurls me back without apology.
Leaving my ego ruffled and preening itself.
Life,
Articulate, shrill,
Screaming in provocative assertion,
Or out of the black and clotted gutters,
Piping in silvery thin
Sweet staccato
Of children’s laughter,
Or clinging over the pushcarts
Like a litter of tiny bells
Or the jingle of silver coins,
Perpetually changing hands,
Or like the Jordan somberly
Swirling in tumultuous uncharted tides,
Surface-calm.
Electric currents of life,
Throwing off thoughts like sparks,
Glittering, disappearing,
Making unknown circuits,
Or out of spent particles stirring
Feeble contortions in old faiths
Passing before the new.
Long nights argued away
In meeting halls
Back of interminable stairways–
In Roumanian wine-shops
And little Russian tea-rooms…
Feet echoing through deserted streets
In the soft darkness before dawn…
Brows aching, throbbing, burning–
Life leaping in the shaken flesh
Like flame at an asbestos curtain.
Life–
Pent, overflowing
Stoops and facades,
Jostling, pushing, contriving,
Seething as in a great vat…
Bartering, changing, extorting,
Dreaming, debating, aspiring,
Astounding, indestructible
Life of the Ghetto…
Strong flux of life,
Like a bitter wine
Out of the bloody stills of the world…
Out of the Passion eternal.
LOLA RIDGE POETRY
kempis.nl poetry magazine
More in: Ridge, Lola
.jpg)
Mark Twain
(1835-1910)
Extract from Adam’s Diary
Perhaps I ought to remember that she is very young, a mere girl, and make allowances. She is all interest, eagerness, vivacity, the world is to her a charm, a wonder, a mystery, a joy; she can’t speak for delight when she finds a new flower, she must pet it and caress it and smell it and talk to it, and pour out endearing names upon it. And she is color-mad: brown rocks, yellow sand, gray moss, green foliage, blue sky; the pearl of the dawn, the purple shadows on the mountains, the golden islands floating in crimson seas at sunset, the pallid moon sailing through the shredded cloud-rack, the star-jewels glittering in the wastes of space—none of them is of any practical value, so far as I can see, but because they have color and majesty, that is enough for her, and she loses her mind over them. If she could quiet down and keep still a couple of minutes at a time, it would be a reposeful spectacle. In that case I think I could enjoy looking at her; indeed I am sure I could, for I am coming to realize that she is a quite remarkably comely creature—lithe, slender, trim, rounded, shapely, nimble, graceful; and once when she was standing marble- white and sun-drenched on a bowlder, with her young head tilted back and her hand shading her eyes, watching the flight of a bird in the sky, I recognized that she was beautiful.
Monday noon.—If there is anything on the planet that she is not interested in it is not in my list. There are animals that I am indifferent to, but it is not so with her. She has no discrimination, she takes to all of them, she thinks they are all treasures, every new one is welcome.
When the mighty brontosaurus came striding into camp, she regarded it as an acquisition, I considered it a calamity; that is a good sample of the lack of harmony that prevails in our views of things. She wanted to do mesticate it, I wanted to make it a present of the homestead and move out. She believed it could be tamed by kind treatment and would be a good pet; I said a pet twenty-one feet high and eighty-four feet long would be no proper thing to have about the place, because, even with the best intentions and without meaning any harm, it could sit down on the house and mash it, for any one could see by the look of its eye that it was absent-minded.
Still, her heart was set upon having that monster, and she couldn’t give it up. She thought we could start a dairy with it, and wanted me to help her milk it; but I wouldn’t; it was too risky. The sex wasn’t right, and we hadn’t any ladder anyway. Then she wanted to ride it, and look at the scenery. Thirty or forty feet of its tail was lying on the ground, like a fallen tree, and she thought she could climb it, but she was mistaken; when she got to the steep place it was too slick and down she came, and would have hurt herself but for me.
Was she satisfied now? No. Nothing ever satisfies her but demonstration; untested theories are not in her line, and she won’t have them. It is the right spirit, I concede it; it attracts me; I feel the influence of it; if I were with her more I think I should take it up myself. Well, she had one theory remaining about this colossus: she thought that if we could tame him and make him friendly we could stand him in the river and use him for a bridge. It turned out that he was already plenty tame enough—at least as far as she was concerned—so she tried her theory, but it failed: every time she got him properly placed in the river and went ashore to cross over on him, he came out and followed her around like a pet mountain. Like the other animals. They all do that.
Friday.—Tuesday—Wednesday—Thursday—and to-day: all without seeing him. It is a long time to be alone; still, it is better to be alone than unwelcome.
I had to have company—I was made for it, I think—so I made friends with the animals. They are just charming, and they have the kindest disposition and the politest ways; they never look sour, they never let you feel that you are intruding, they smile at you and wag their tail, if they’ve got one, and they are always ready for a romp or an excursion or anything you want to propose. I think they are perfect gentlemen. All these days we have had such good times, and it hasn’t been lonesome for me, ever. Lonesome! No, I should say not. Why, there’s always a swarm of them around—sometimes as much as four or five acres—you can’t count them; and when you stand on a rock in the midst and look out over the furry expanse it is so mottled and splashed and gay with color and frisking sheen and sun-flash, and so rippled with stripes, that you might think it was a lake, only you know it isn’t; and there’s storms of sociable birds, and hurricanes of whirring wings; and when the sun strikes all that feathery commotion, you have a blazing up of all the colors you can think of, enough to put your eyes out.
We have made long excursions, and I have seen a great deal of the world; almost all of it, I think; and so I am the first traveller, and the only one. When we are on the march, it is an imposing sight—there’s nothing like it anywhere. For comfort I ride a tiger or a leopard, because it is soft and has a round back that fits me, and because they are such pretty animals; but for long distance or for scenery I ride the elephant. He hoists me up with his trunk, but I can get off myself; when we are ready to camp, he sits and I slide down the back way. The birds and animals are all friendly to each other, and there are no disputes about anything. They all talk, and they all talk to me, but it must be a foreign language, for I cannot make out a word they say; yet they often understand me when I talk back, particularly the dog and the elephant. It makes me ashamed. It shows that they are brighter than I am, and are therefore my superiors. It annoys me, for I want to be the principal Experiment myself—and I intend to be, too. I have learned a number of things, and am educated, now, but I wasn’t at first. I was ignorant at first. At first it used to vex me because, with all my watching, I was never smart enough to be around when the water was running up-hill; but now I do not mind it. I have experimented and experimented until now I know it never does run uphill, except in the dark. I know it does in the dark, because the pool never goes dry; which it would, of course, if the water didn’t come back in the night. It is best to prove things by actual experiment; then you know; whereas if you depend on guessing and supposing and conjecturing, you will never get educated.
Some things you can’t find out; but you will never know you can’t by guessing and supposing: no, you have to be patient and go on experimenting until you find out that you can’t find out. And it is delightful to have it that way, it makes the world so interesting. If there wasn’t anything to find out, it would be dull. Even trying to find out and not finding out is just as interesting as trying to find out and finding out, and I don’t know but more so. The secret of the water was a treasure until I got it; then the excitement all went away, and I recognized a sense of loss. By experiment I know that wood swims, and dry leaves, and feathers, and plenty of other things; therefore by all that cumulative evidence you know that a rock will swim; but you have to put up with simply knowing it, for there isn’t any way to prove it—up to now. But I shall find a way—then that excitement will go. Such things make me sad; because by-and-by when I have found out everything there won’t be any more excitements, and I do love excitements so! The other night I couldn’t sleep for thinking about it.
At first I couldn’t make out what I was made for, but now I think it was to search out the secrets of this wonderful world and be happy and thank the Giver of it all for devising it. I think there are many things to learn yet—I hope so; and by economizing and not hurrying too fast I think they will last weeks and weeks. I hope so. When you cast up a feather it sails away on the air and goes out of sight; then you throw up a clod and it doesn’t. It comes down, every time. I have tried it and tried it, and it is always so. I wonder why it is? Of course it doesn’t come down, but why should it seem to? I suppose it is an optical illusion. I mean, one of them is. I don’t know which one. It may be the feather, it may be the clod; I can’t prove which it is, I can only demonstrate that one or the other is a fake, and let a person take his choice.
By watching, I know that the stars are not going to last. I have seen some of the best ones melt and run down the sky. Since one can melt, they can all melt; since they can all melt, they can all melt the same night. That sorrow will come—I know it. I mean to sit up every night and look at them as long as I can keep awake; and I will impress those sparkling fields on my memory, so that by-and-by when theyare taken away I can by my fancy restore those lovely myriads to the black sky and make them sparkle again, and double them by the blur of my tears.
.jpg)
Mark Twain short stories
Extract from Adam’s Diary (Eve’s Diary II)
kempis.nl poetry magazine
More in: Archive S-T, Twain, Mark
Sunday’s ride of a Zebra
museum of natural history
fleursdumal.nl magazine
.jpg)
More in: Riding a Zebra
3 Herfstpanorama’s: Herfst 1, 2 en 3
Het maken van een 360° VR-panorama met opensource software
door Hans Hermans
Laat je niet afschrikken door de lengte en de vele te doorlopen stappen in deze tutorial. Met wat oefening is een complete flashpanorama in drie kwartier te maken.
Een complete omschrijving hoe je een virtual reality panorama kunt maken kun je vinden op mijn site, klik hiervoor op de link onderaan. Tevens kun je hier ook de werkwijze vinden voor het maken van een little planet.
Een 360° VR-panorama is een panorama samengesteld uit meerdere foto’s welke met een speciale viewer bekeken kan worden. Hierbij wordt het panorama op een zodanige wijze gepresenteerd dat je als kijker met de muis om je heen kunt kijken en waarbij je de indruk krijgt alsof je werkelijk op de locatie aanwezig bent.
De VR-panorama’s zijn opgebouwd uit 16 foto’s. Op deze 16 foto’s wordt de gehele omgeving vastgelegd, dus 360° rond en 180° van onder naar boven. Deze worden vervolgens met het opensourceprogramma Hugin samengevoegd tot één panorama. Meestal maak ik echter de gehele panorama in drie verschillende belichtingen welke later met HDR software samengevoegd worden tot één optimaal belichte panorama. In het laatste geval is deze dus opgebouwd uit 48 foto’s. Het aantal te maken foto’s om de gehele omgeving vast te leggen is afhankelijk van de gebruikte camera en lens. Ik gebruik een 10mm lens (komt overeen met een 15mm lens op een compact of full frame camera).
Fotograferen
Bij het fotograferen kun je de foto’s het beste in het RAW formaat fotograferen, indien dit wordt ondersteund door je camera. Als je de volledige omgeving (dus 360° rond en 180° van onder naar boven) wilt vast leggen in één enkele panorama komt het erg nauw hoe de camera ronddraait bij het maken van de verschillende foto’s. Om de verschillende foto’s naadloos aan elkaar te kunnen plakken dient de camera exact over het brandpunt van de lens te draaien (het nodal point). Hiervoor zul je een speciale statiefkop nodig hebben zoals de Nodal ninja. Indien je echter enkel 360° rond fotografeert (dus niet 180° van onder naar boven) en het onderwerp zich niet te dichtbij bevindt, is het echter goed mogelijk de foto’s uit de hand te nemen. Er zullen dan wel kleine aansluitingsfouten in de panorama zitten, maar deze zullen nauwelijks zichtbaar zijn. Hoe dichterbij het onderwerp zich bevindt, hoe groter deze afwijkingen zullen zijn.
Verder is erg belangrijk dat de instellingen van de camera bij alle foto’s exact hetzelfde zijn, de camera moet dus volledig op handmatig ingesteld worden (isowaarde, sluitertijd, diafragma, scherpstelling en witbalans). Hierbij wordt voor de belichting de gemiddelde belichting van de complete omgeving genomen. Om deze te bepalen richt je de camera op wat je denkt dat een gemiddeld belicht deel in de omgeving is. Hierop stel je de belichting van de camera in. Vervolgens richt je de camera op het lichtste deel van de omgeving en noteer je hoeveel overbelichting de camera aangeeft (meestal is dit ongeveer twee stops). Vervolgens richt je de camera op het donkerste deel van de panorama en bekijk je hoeveel onderbelichting de camera aangeeft. Als de onderbelichting overeenkomt met de overbelichting heb je de camera juist ingesteld. Tevens kun je het diafragma het beste zo klein mogelijk houden omdat dit de scherptediepte van de foto ten goede komt.
Om een volledig goed belichte panorama te krijgen kun je het beste alle foto’s drie maal nemen in drie verschillende belichtingen (-2 stops, 0 stops, +2 stops). Door deze drie belichtingen later samen te voegen kun je een panorama creëren welke zowel in de donkerste als de lichtste delen juist belicht is. Dit is echter enkel mogelijk indien je vanaf statief werkt, omdat elke drie gemaakte foto’s pixelnauwkeurig overeen moeten komen om deze later precies goed samen te kunnen voegen. Deze werkwijze wordt later besproken.
► Lees verder over VR-panorama fotografie op de website: Hans Hermans Fotografie
kempis.nl poetry magazine
More in: Dutch Landscapes, Hans Hermans Photos
.jpg)
William Shakespeare
(1564-1616)
THE SONNETS
67
Ah wherefore with infection should he live,
And with his presence grace impiety,
That sin by him advantage should achieve,
And lace it self with his society?
Why should false painting imitate his cheek,
And steal dead seeming of his living hue?
Why should poor beauty indirectly seek,
Roses of shadow, since his rose is true?
Why should he live, now nature bankrupt is,
Beggared of blood to blush through lively veins,
For she hath no exchequer now but his,
And proud of many, lives upon his gains?
O him she stores, to show what wealth she had,
In days long since, before these last so bad.
.jpg){kind=small}
kempis.nl poetry magazine
More in: -Shakespeare Sonnets
.jpg)
Georg Trakl
(1887-1914)
De profundis
Es ist ein Stoppelfeld, in das ein schwarzer Regen fällt.
Es ist ein brauner Baum, der einsam dasteht.
Es ist ein Zischelwind, der leere Hütten umkreist –
Wie traurig dieser Abend.
Am Weiler vorbei
Sammelt die sanfte Waise noch spärliche Ähren ein.
Ihre Augen weiden rund und goldig in der Dämmerung
Und ihr Schoß harrt des himmlischen Bräutigams.
Bei ihrer Heimkehr
Fanden die Hirten den süßen Leib
Verwest im Dornenbusch.
Ein Schatten bin ich ferne finsteren Dörfern.
Gottes Schweigen
Trank ich aus dem Brunnen des Hains.
Auf meine Stirne tritt kaltes Metall.
Spinnen suchen mein Herz.
Es ist ein Licht, das meinen Mund erlöscht.
Nachts fand ich mich auf einer Heide,
Starrend von Unrat und Staub der Sterne.
Im Haselgebüsch
Klangen wieder kristallne Engel.
.jpg)
Georg Trakl poetry
kempis.nl poetry magazine
More in: Trakl, Georg
.jpg)
Hank Denmore
Moord in lichtdruk
achtenveertig
‘Mevrouw Steinbruch, er moet een fout zijn gemaakt, men heeft ergens, misschien door te royale afrondingen, vijftig centimeter plotterpapier te weinig geteld. De computermelding over dat binnendringen in een supergeheim project kan verklaard worden door een zware onweersbui. Misschien is een van de controlecomputers door een bliksemontlading gestoord, in deze tijd van het jaar komen onweersbuien veel voor. Een andere uitleg zou ik niet kunnen bedenken.’
‘Meent u dit of wilt u de fout voor uw bedrijf dekken? De regering zou een ander het werk kunnen gunnen en dat zou wel eens het einde van Sperry kunnen betekenen.’
McDonald glimlachte even: ‘Mevrouw, ik hoor wel dat u niet veel met regeringsopdrachten van doen hebt. Het gaat bij Sperry om duizenden opdrachten. Die kunnen niet zomaar door een ander worden overgenomen. Dan zou het hele defensie-apparaat plat gaan. Heus, we hebben alle mogelijke moeite gedaan om vooral de supergeheime opdrachten te beveiligen. Daar kan nooit mee geknoeid worden.’
‘U zegt nu al twee keer ‘nooit’, maar feit is dat er iets is verdwenen. Ook al komt u met een hurricane als oorzaak aandragen. We hebben in deze zaak te veel moorden gehad, óf u probeert het ons te verzwijgen, óf u weet het zelf niet. Ik ben ervan overtuigt dat Simmons iets te pakken heeft gekregen.’
Otto viel haar bij: ‘Het staat vast dat hij contact heeft gehad met een spionne en ook dat hij van haar een dikke enveloppe heeft gekregen. Als je twee en twee optelt kom je tot de conclusie dat hij iets van waarde heeft verkocht.’
‘Meneer Simmons staat bij ons bekend als een integer persoon. Bovendien is hij bij de sollicitatie grondig gecontroleerd op rode sympathieën en als daarover ook maar de geringste twijfel bestaat, wordt een sollicitant niet aangenomen. Nogmaals, u zit in de verkeerde richting te zoeken.’
Evelyne haalde het vreemde sleuteltje te voorschijn: ‘Mag ik u dan vragen of u dit sleuteltje herkent?’
McDonald keek even naar het sleuteltje en werd bleek: ‘Voor de hoofdprocessor van ons grootste computersysteem hebben we ook zo’n sleutel. Hoe komt u daar aan?’
Evelyne vertelde van de ontploffing en vroeg toen: ‘Mogen we even naar dat systeem gaan kijken? Mijn assistent Tom is computerexpert en kan eenvoudig nagaan of deze sleutel bij jullie systeem thuis hoort.’
‘Gaat u maar mee, we gaan dat direct controleren. Maar ik blijf overtuigd dat u op het verkeerde spoor zit.’
Na weer verschillende deuren, controleposten en luchtsluizen te hebben gepasseerd, kwam het kleine gezelschap in een koele ruimte zonder ramen en met koud wit licht van tientallen T.L.-lampen die achter glas waren gemonteerd. Uit een lange rij grote kasten kwam een gezoem hun tegemoet. Een man in een smetteloze witte jas kwam hen tegemoet en keek erg verrast.
McDonald vroeg of de man de hoofdprocessor wilde laten zien. Na het openen van een van de grote kasten werden tientallen rekken vol elektronische onderdelen zichtbaar. Van een kleine kast werd het deksel opengemaakt en voorzichtig wees de man naar een aluminium blok waaraan koperen leidingen gesoldeerd waren.
‘Dit is de hoofdprocessor, die bestaat uit tientallen watergekoelde chips, zonder koeling zouden die wegsmelten,’ zei hij met enige trots.
‘Waar past dan die sleutel in?’ vroeg Evelyne. Tom wees naar een klepje: ‘Daarachter zit de schakelaar, die wordt met dat sleuteltje bediend.’
‘Kunnen we de sleutel passen?’ vroeg Evelyne aan McDonald. Die keek naar de witjas, waarop deze beslist nee schudde: ‘Dat is uitgesloten, we hebben duizenden aansluitingen op deze kast. Als die uitgeschakeld worden heeft men weken nodig om alle schade weer te herstellen.’
‘Dus kan hier niemand aankomen of iedereen merkt dit meteen?’
‘Ja mevrouw, zo is het.’
‘Wordt die computer dan nooit uitgezet? Heeft die geen onderhoud nodig?’
‘Een enkele keer, als er iets defect raakt, wordt het systeem stilgelegd, maar dat wordt dan in fasen gedaan. De operators worden dan via hun beeldscherm gewaarschuwd.’
‘Wanneer is dat voor de laatste keer gebeurd?’ vroeg Evelyne.
De witjas liep naar een bureau en bladerde in een witte map: ‘Dat is bijna een half jaar geleden.’ Evelyne schudde haar mooie hoofd: ‘Dat is te lang geleden. Kunt u niet even kijken of die sleutel past. Hij hoeft toch niet omgedraaid te worden.’ Witjas nam zonder iets te zeggen de sleutel aan en stak deze zeer voorzichtig in het sleutelgat: ‘Nee, hij past niet, hij komt nog geen halve millimeter in het gat.’
Tom pakte van witjas de sleutel over en bekeek die tegen het licht: ‘Geen wonder, er zit een braam aan. Dat komt zeker van die ontploffing.’ Hij tilde een been op en schuurde de sleutel een paar keer over zijn leren schoenzool: ‘Zo, nu zal hij wel passen.
Verbouwereerd paste witjas de sleutel nogmaals. Tot zijn stomme verbazing gleed de sleutel soepel in het sleutelgat. Iedereen kon zien dat deze sleutel op dit slot thuis hoorde.
‘Is het mogelijk dat een onbevoegde die sleutel kan pakken?’ vroeg Evelyne aan witjas.
‘Nou, eigenlijk niet, maar als een operator haast heeft en de sleutel niet in de kast opbergt bestaat die mogelijkheid wel.’
‘Op de dag dat Simmons dat ongeluk kreeg, werd toen aan de hoofdprocessor gewerkt?’ vroeg Otto. McDonald zei dat ze dat in het rode logboek zouden kunnen zien. Na de hele ceremonie van deurtje open, deurtje dicht, sluisje in, sluisje uit, kwamen ze weer in de controleruimte.
Opnieuw werd door McDonald in het rode boek gesnuffeld. Bedremmeld zei hij: ‘Ja hoor, op dezelfde dag dat Simmons met de ambulance werd afgevoerd, is de hoofdprocessor enkele minuten uitgeschakeld geweest.’
‘Zeg nooit meer nooit, meneer McDonald,’ zei Evelyne, ‘je ziet dat Simmons dus wel de mogelijkheid heeft gehad om aan een computeronderdeel te morrelen. Blijft alleen nog de vraag hoe hij die code heeft gebroken.’
‘Mevrouw, Simmons staat wel bekend als een zeer goed wiskundig onderlegd iemand. Dat is een van de redenen dat hij de functie van programmeur heeft gekregen.’
‘We komen hier toch niet verder, het enige wat ik nog wil vragen is of u mij kunt vertellen wat er nu eigenlijk uit dat supergeheime project is gehaald?’
‘Dan moeten jullie eerst een verklaring tot geheimhouding ondertekenen.’
‘Laat die papieren maar zien dan tekenen we die meteen. Ik hoor in mijn werk zoveel dingen die ik niet verder mag vertellen en voor mijn jongens hier sta ik honderd procent garant.’
McDonald liet hen een kwartier alleen met de bewakers en kwam terug met een pak formulieren. Door elk werd in viervoud getekend. Toen schraapte McDonald zijn keel en zei bijna plechtig: ‘We weten dat het gaat over een schema van een supercompacte radarinstallatie voor straaljagers.’
‘Is dat schema dan veel geld waard? Ik zou er geen cent voor over hebben.’
.jpg)
Hank Denmore: Moord in lichtdruk
kempis.nl poetry magazine
(wordt vervolgd)
More in: -Moord in lichtdruk
Thank you for reading Fleurs du Mal - magazine for art & literature