Franz Kafka: Der Fahrgast

D e r F a h r g a s t

Franz Kafka (1883-1924)

Ich stehe auf der Plattform des elektrischen Wagens und bin vollständig unsicher in Rücksicht meiner Stellung in dieser Welt, in dieser Stadt, in meiner Familie. Auch nicht beiläufig könnte ich angeben, welche Ansprüche ich in irgendeiner Richtung mit Recht vorbringen könnte. Ich kann es gar nicht verteidigen, daß ich auf dieser Plattform stehe, mich an dieser Schlinge halte, von diesem Wagen mich tragen lasse, daß Leute dem Wagen ausweichen oder still gehn oder vor den Schaufenstern ruhn. –Niemand verlangt es ja von mir, aber das ist gleichgültig. Der Wagen nähert sich einer Haltestelle, ein Mädchen stellt sich nahe den Stufen, zum Aussteigen bereit. Sie erscheint mir so deutlich, als ob ich sie betastet hätte. Sie ist schwarz gekleidet, die Rockfalten bewegen sich fast nicht, die Bluse ist knapp und hat einen Kragen aus weißer kleinmaschiger Spitze, die linke Hand hält sie flach an die Wand, der Schirm in ihrer Rechten steht auf der zweitobersten Stufe. Ihr Gesicht ist braun, die Nase, an den Seiten schwach gepreßt, schließt rund und breit ab. Sie hat viel braunes Haar und verwehte Härchen an der rechten Schläfe. Ihr kleines Ohr liegt eng an, doch sehe ich, da ich nahe stehe, den ganzen Rücken der rechten Ohrmuschel und den Schatten an der Wurzel.

Ich fragte mich damals: Wieso kommt es, daß sie nicht über sich verwundert ist, daß sie den Mund geschlossen hält und nichts dergleichen sagt?

Franz Kafka: Betrachtung 1913 – Für M.B.

fleursdumal.nl magazine

More in: Franz Kafka, Kafka, Franz, Kafka, Franz

Engelen der wrake, een roman van David van Reen

D a v i d v a n R e e n :

E n g e l e n d e r w r a k e

E e n r o m a n o v e r K e n i a

Op straat neemt Vellah een matatu. Het lijkt alsof de tijd stilstaat. De geluiden van de vele mensen en het drukke verkeer merkt ze niet meer op. De matatu stopt te vaak. Steeds meer jonge vrouwen stappen in. Allemaal gaan ze naar Down Town om geld te verdienen.
Ze rijden de weg omhoog. Langs de straten, in de kleine winkels en op de souvenirmarkt voor toeristen waar overdag honderden mensen hun spullen verkopen, is nu alles uitgestorven. Het enige teken van leven zijn de gieren die zijn neergestreken om zich te goed te doen aan het afval langs de straat. Een man, gewikkeld in lappen plastic, schuifelt over het donkere marktterrein. Net als de gieren is hij op zoek naar overgebleven etensresten.

Over Engelen der wrake van David van Reen

Beatrice woont met haar twee dochters op een kleine compound in een sloppenwijk. Met de verkoop van geroosterde maïskolven verdient ze net genoeg om het hoofd boven water te houden. Op een kwade dag wordt Beatrice door een witte BMW aangereden – ze overlijdt ter plekke.
Nu moeten de twee zusjes zich alleen zien te redden. Noodgedwongen gaat Vellah tippelen om in hun levensonderhoud te voorzien. Ze treedt een wereld binnen waar het recht van de sterkste geldt. Een jungle waarin je alleen kunt overleven als je je aan de keiharde wetten houdt.
Als Vellah Godfrey ontmoet, wordt haar duidelijk dat hij de gewetenloze moordenaar van haar moeder is. Ze zint op wraak.

Met onverbiddelijke directheid confronteert David van Reen de lezer met de leefomstandigheden in een Keniaanse sloppenwijk. De gewetenloze bendes, de wijdverbreide afpersingspraktijken en corruptie, de gevaren die prostituees moeten doorstaan: het is een harde, nietsontziende wereld waarin de bewoners hoop putten uit vriendschap, vertrouwen en hun geloof.

David van Reen (1969) was op-en-top sportman toen een ernstig auto-ongeluk een einde aan zijn loopbaan maakte. Hij kwam wonderwel uit coma, leerde opnieuw lopen en knokte zich door een moeilijke periode heen. Als trainer van Afrikaanse hardlopers leerde hij de fascinerende cultuur en de mensen heel direct en diepgaand kennen. Met een Ethiopische partner runt hij het reisbureau Pure People Travel.
In 2008 verscheen zijn journalistieke fotoboek Het land van de verbrande gezichten, een weerslag van zijn visie op Ethiopië. Engelen der wrake is zijn debuutroman.

Uitgeverij De Geus – ISBN 9789044512977 – novel – hardcover – 250 p. – € 18.90

►Website www.davidvanreen.nl

D a v i d v a n R e e n :

A n g e l s o f R e v e n g e

(Novel, original title: Engelen der wrake)

Penetrating novel about two sisters in a Kenyan slum. A hard, uncompromising world in which the inhabitants can still hope, drawing on friendship, trust and faith.

About the author: David van Reen (1969) was an David sportsman when a serious car accident put an end to his career. He miraculously awoke from a coma, learned how to walk again, and battled through a difficult period. As a trainer of African runners, he became directly and thoroughly acquainted with Africa’s fascinating culture and people. He runs the Pure People Travel agency with an Ethiopian partner.

In 2008 his photo-journalism book, `Country of Burnt Faces. Life in Ethiopia’ (Het land van de verbrande gezichten), was published, a reflection of his perspective on Ethiopia. The portraits are human landscapes in which the viewer can discover traces of every facet of life. The landscapes and events are agents that continuously shape the people.

Van Reen is very much involved in current developments in Africa, and started writing prose based on this commitment. `Angels of Revenge’ (Engelen der wrake) is his debut novel.

About the book: Beatrice lives with her two daughters in a small compound in a slum area of Nairobi. She earns just enough to get by and to send her fourteen-year-old daughter Vellah to school by selling grilled corncobs, while a girl from the neighbourhood looks after little Nancy. One day, Beatrice is knocked down by a white BWM, and dies at the scene. The two girls are now left to look after themselves. From sheer necessity, Vellah goes on the streets to sustain them. She enters a world in which the law is that of the survival of the fittest. A jungle in which you can only exist if you adhere to the tough rules.

When Vellah meets Godfrey, she discovers that he is the heartless killer of her mother. She is out for revenge.

With unrelenting directness, David van Reen confronts the reader with the living conditions of Nairobi and its slums. The ruthless gangs, the corrupt politics, the widespread extortion practices, the dubious influence of white aid workers – it is an unimaginable world in which the inhabitants nevertheless take hope drawn from friendship, trust and faith.

Relation to social developments: Kenya has a troubled past. It gained independence on 12 December 1963, with Kenyatta as president. After his death in 1978 he was succeeded by Daniel Arap Moi, who was re-elected a total of four times. At the beginning of the nineties, tribal conflicts arose, whereby thousands died and tens of thousands were made homeless. The 1997 elections were plagued by corruption and fraud, but Moi was elected again. For the elections of 27 December 2002 Moi was not eligible for re-election, and opposition leader Mwai Kibaki became president. After his second election victory in December 2007, Kibaki was severely criticised because of fraud and accusations of ethnic cleansing.

Recent research by UNICEF showed that no less than a third of children on the Kenyan coast were forced into prostitution through poverty. It is estimated that 1.3 million Kenyans are infected with HIV. Girls in particular are suffering: those between 15 and 19 years of age have seven times the risk of infection as boys of the same age.

The Press about `Country of Burnt Faces. Life in Ethiopia’: `The photographs of people and their lives are beautiful. (…) A warm tribute to a beautiful and strong people.’ – NBD/Biblion.

Fragments of the book Angels of Revenge:

In the street, Vellah takes a matatu. It’s as though time is standing still. She no longer notices the sounds of the crowd or the busy traffic. The matatu stops too often. More and more young women get in. They’re all going Down Town to earn money.

They drive up the incline. Along the streets, in the small shops and in the tourist souvenir market where during the day hundreds of people sell their wares, everything is desolate. The only sign of life are the vultures that have descended to have their fill of the rubbish in the street.

A man, enveloped in plastic sheets, shuffles across the dark market terrain. Like the vultures, he is in search of leftover food. At the fork, to the right on Moi Avenue, the police headquarters of Down Town Nairobi. Immediately after the fork the matatu stops, at the left side of the bus stop. The girls get out. Including Vellah.

. . . . . . . . . . . .

Down Town is busy and oppressive. There is a forbidding atmosphere. On the street, sunglasses and CDs are on sale. And locks, of every size and type. Vellah looks from the small city park, Uhuru, to the street in which Parkside Hotel is located. It is an extension of Koinange Street, the most visited red light street of Nairobi. The first girls are already there.

This is where she started soliciting. She was fifteen. She didn’t want to do it, but there was no alternative. They were hungry. It was dangerous then to work in Koinange Street, and still is. The competition is killing. The prices are low and it is dangerous to go with a man who doesn’t have much money. The girls are often assaulted. Of the girls who don’t come back, it is said that they have been murdered, but no one tells the truth. There are often rows between the girls. They don’t want to have much to do with each other. They are all fighting for themselves.

. . . . . . . . . . . .

In the beginning, she often stood opposite Pizzeria Napoli. She watched the clientele coming and going. The restaurant was always well patronised by mzungos. Businessmen and staff from the embassies in Nairobi. And a lot of tourists. Vellah scored mainly young black businessmen. They were in a hurry. Whites often wanted her for a whole night and paid better. On the second floor there was a terrace. She always walked within sight of the terrace, on the other side of the street. She was fascinated, especially by the beautiful well-dressed women in the company of rich whites. They always had beautiful black women with them.

She knew one of the girls from Kibera. Cathy had attended the same primary school as she had, one class above. She stood out at that time with her beauty and arrogance. The owner of the pizzeria, the somewhat older Italian, Massimo, sat every evening around eleven o’clock with friends on the terrace. Usually in the company of beautiful, tall Kalenjin women. Cathy was often with them. Around midnight, they left the pizzeria to spend the night elsewhere.

She was envious of Cathy. She wanted to be a success like her. She knows now that. She is not in the same league. Cathy, with her long hair and grey eyes, was one of the best girls. But where is she? Vellah hasn’t seen her for about a year. Maybe she’s gone to Europe or Australia with a white man. Has realised the dream of all the girls.

(Translated by Anne Hoey)

► Website Uitgeverij De Geus

fleursdumal.nl magazine

More in: David van Reen, David van Reen Photos, FDM in Africa

William Shakespeare: Sonnet 009

W i l l i a m S h a k e s p e a r e

(1564-1616)

T H E S O N N E T S

Is it for fear to wet a widow’s eye,

That thou consum’st thy self in single life?

Ah, if thou issueless shalt hap to die,

The world will wail thee like a makeless wife,

The world will be thy widow and still weep,

That thou no form of thee hast left behind,

When every private widow well may keep,

By children’s eyes, her husband’s shape in mind:

Look what an unthrift in the world doth spend

Shifts but his place, for still the world enjoys it;

But beauty’s waste hath in the world an end,

And kept unused the user so destroys it:

No love toward others in that bosom sits

That on himself such murd’rous shame commits.

k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e

Masterclass Stadsdichten voor kinderen

Masterclass Stadsdichten voor kinderen

Op woensdagmiddag 9 december 2009 verzorgt Frank van Pamelen vanaf 14:00 uur een masterclass Stadsdichten voor kinderen in Bibliotheek Midden-Brabant (Centrum). Tijdens de masterclass kunnen kinderen oefenen in het schrijven en voordragen van een eigen stadsgedicht. Frank van Pamelen was van 2007 tot 2009 stadsdichter van Tilburg, en heeft daarmee een ruime ervaring met het thema.

De masterclass vindt plaats in het kader van de Tilburgse Kinderstadsdichtwedstrijd. Alle kinderen tot 14 jaar uit Tilburg en omstreken die graag gedichten schrijven en het ook leuk vinden om ze voor te dragen, kunnen meedingen naar de titel van Kinderstadsdichter. De winnaar wordt benoemd tot eerste Kinderstadsdichter van Tilburg voor een periode van anderhalf jaar.

Meer informatie over de wedstrijd is te vinden op: www.stichtingcools.nl. Voor leerkrachten is een gratis lesbrief ontwikkeld over het schrijven van een stadsgedicht. Deze lestips zijn te downloaden op: www.cultuurconcepten.nl

De verkiezing van Kinderstadsdichter wordt georganiseerd door Stichting dr. P.J. Cools, Cultuurconcepten.nl en Bibliotheek Midden-Brabant.

Aanmelden voor de masterclass kan door een mail met je naam, adres en leeftijd te sturen naar: kinderstadsdichter@stichtingcools.nl

Er is maar een beperkt aantal plaatsen beschikbaar, inschrijvingen worden daarom behandeld op volgorde van binnenkomst.

fleursdumal.nl magazine

More in: Children's Poetry, City Poets / Stadsdichters, Kinderstadsdichters / Children City Poets

Nachrichten aus Berlin: Berlinische Galerie

BERLINISCHE GALERIE

Landesmuseum für Kunst, Fotografie und Architektur

Berlin’s Museum of Modern Art, Photography, and Architecture, as one of the youngest museums in Berlin, has a passion for experimenting. Founded in 1975 as a private institution and for years housed in the Martin-Gropius-Bau, the Berlinische Galerie moved to its new home in Alte Jakobstraße in October, 2004. Combining elements of the national gallery, with its international focus, and the city museum, with its emphasis on cultural history, the Berlinische Galerie collects, researches, and exhibits works from 1870 until the present. Themes include the secessionists and the Jungen Wilden group, Fluxus and Dada, New Objectivity and expressionism, the Russians in Berlin, the avant-garde in architecture and photography, Berlin during the Nazi regime, the city in ruins, East- and West-Berlin, the formation of the metropolis. Creative contemporary scenes are also included. Along with the permanent collection, the spacious industrial hall has plenty to offer: temporary exhibitions, movies, music, lectures, archives, a library, a study center with a hall providing presentation facilities for works on paper. The museum also has a café and museum shop, and last but not least, the “Atelier Bunter Jakob,” an art school offering fun and creative activities for children, families, and adults.

Nachrichten aus Berlin: Berlinisch Galerie

Photos: Anton K.

fleursdumal.nl m a g a z i n e

More in: Architecture, Galerie Deutschland, Nachrichten aus Berlin, Photography

Aloysius Bertrand: 4 Poèmes

A l o y s i u s B e r t r a n d

(1807-1841)

4 P o è m e s

Jean des Tilles

– " Ma bague ! ma bague ! " – Et le cri de la lavandière
effraya dans la souche d’un saule un rat qui filait sa
quenouille.

Encore un tour de Jean des Tilles, l’ondin malicieux et
espiègle qui ruisselle, se plaint et rit sous les coups
redoublés du battoir !

Comme s’il ne lui suffisait pas de cueillir, aux épais
massifs de la rive les nèfles mûres qu’il noie dans le
courant.

– " Jean le voleur ! Jean qui pêche et qui sera pêché !
Petit Jean friture que j’ensevelirai, blanc d’un linceul
de farine, dans l’huile enflammée de la poêle ! "

Mais alors des corbeaux qui se balançaient à la verte
flèche des peupliers, croassèrent dans le ciel moite et
pluvieux.

Et les lavandières, troussées comme des piqueurs d’ablettes,
enjambèrent le gué jonché de cailloux, d’écume, d’herbes
et de glaïeuls.

L’alchimiste

Rien encore ! – Et vainement ai-je feuilleté pendant
trois jours et trois nuits, aux blafardes lueurs
de la lampe, les livres hermétiques de Raymond-Lulle !

Non rien, si ce n’est avec le sifflement de la cornue
étincelante, les rires moqueurs d’un salamandre qui se
fait un jeu de troubler mes méditations.

Tantôt il attache un pétard à un poil de ma barbe,
tantôt il me décoche de son arbalète un trait de feu
dans mon manteau.

Ou bien fourbit-il son armure, c’est alors la cendre
du fourneau qu’il soude sur les pages de mon formulaire
et sur l’encre de mon écritoire.

Et la cornue, toujours plus étincelante, siffle le
même air que le diable, quand Saint Eloy lui tenailla
le nez dans sa forge.

Mais rien encore ! – Et pendant trois autres jours et
trois autres nuits, je feuilletterai, aux blafardes
lueurs de la lampe, les livres hermétiques de
Raymond-Lulle !

La salamandre

– " Grillon, mon ami, es-tu mort, que tu demeures sourd
au bruit de mon sifflet, et aveugle à la lueur de
l’incendie ? "

Et le grillon, quelque affectueuses que fussent les
paroles de la salamandre, ne répondait point, soit qu’il
dormît d’un magique sommeil, ou bien soit qu’il eût
fantaisie de bouder.

" Oh ! chante-moi ta chanson de chaque soir dans ta
logette de cendre et de suie, derrière la plaque de fer,
écussonnée de trois fleurs-de-lys héraldiques ! "

Mais le grillon ne répondait point encore, et la salamandre
éplorée, tantôt écoutait si ce n’était pas sa voix, tantôt
bourdonnait avec la flamme aux changeantes couleurs rose,
bleue, rouge, jaune, blanche et violette.

– " Il est mort, il est mort, le grillon mon ami ! " – Et
j’entendais comme des soupirs et des sanglots, tandis que
la flamme, livide maintenant, décroissait dans le foyer
attristé.

– " Il est mort ! Et puisqu’il est mort, je veux mourir ! "
– Les branches de sarment étaient consumées, la flamme se
traîna sur la braise en jetant son adieu à la crémaillère,
et la salamandre mourut d’inanition.

Le soir sur l’eau

La noire gondole se glissait le long des palais de marbre,
comme un bravo qui court à quelque aventure de nuit, un
stylet et une lanterne sous sa cape.

Un cavalier et une dame y causaient d’amour : – " Les
orangers si parfumés, et vous si indifférente ! Ah !
signora, vous êtes une statue dans un jardin !

– Ce baiser est-il d’une statue, mon Georgio ? pourquoi
boudez-vous ? – Vous m’aimez donc ? – Il n’est pas au
ciel une étoile qui ne le sache et tu ne le sais pas ?

– Quel est ce bruit ? – Rien, sans doute le clapotement
des flots qui monte et descend une marche des escaliers
de la Giudecca.

– Au secours ! au secours ! – Ah ! mère du Sauveur, quel-
qu’un qui se noie ! – Écartez-vous ; il est confessé ",
dit un moine qui parut sur la terrasse.

Et la noire gondole força de rames, se glissant le long
des palais de marbre comme un bravo qui revient de quelque
aventure de nuit, un stylet et une lanterne sous sa cape.

Aloysius Bertrand poésie

k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e

Charles Cros: 6 Poèmes

C h a r l e s C r o s

(1842-1888)

6 P o è m e s

Tableau

Enclavé dans les rails, engraissé de scories,
Leur petit potager plaît à mes rêveries.
Le père est aiguilleur à la gare de Lyon.
Il fait honnêtement et sans rébellion
Son dur métier. Sa femme, hélas ! qui serait blonde,
Sans le sombre glacis du charbon, le seconde.
Leur enfant, ange rose éclos dans cet enfer
Fait des petits châteaux avec du mâchefer.
A quinze ans il vendra des journaux, des cigares
Peut-être le bonheur n’est-il que dans les gares !

Les langues

Le russe est froid, presque cruel,
L’allemand chuinte ses consonnes ;
Italie, en vain tu résonnes
De ton baiser perpétuel.

Dans l’anglais il y a du miel,
Des miaulements de personnes
Qui se disent douces et bonnes ;
Ça sert, pour le temps actuel.

Les langues d’orient ? regret
Ou gloussement sans intérêt.
Chère, quand tu m’appelles Charles,

Avec cet accent sang pareil
Le langage que tu me parles,
C’est le français, clair de soleil.

L’heure verte

Comme bercée en un hamac
La pensée oscille et tournoie,
A cette heure où tout estomac
Dans un flot d’absinthe se noie.

Et l’absinthe pénètre l’air,
Car cette heure est toute émeraude.
L’appétit aiguise le flair
De plus d’un nez rose qui rôde.

Promenant le regard savant
De ses grands yeux d’aigues-marines,
Circé cherche d’où vient le vent
Qui lui caresse les narines.

Et, vers des dîners inconnus,
Elle court à travers l’opale
De la brume du soir. Vénus
S’allume dans le ciel vert-pâle.

Hiéroglyphe

J’ai trois fenêtres à ma chambre :
L’amour, la mer, la mort,
Sang vif, vert calme, violet.

Ô femme, doux et lourd trésor !

Froids vitraux, odeurs d’ambre.
La mer, la mort, l’amour,
Ne sentir que ce qui me plaît…

Femme, plus claire que le jour !

Par ce soir doré de septembre,
La mort, l’amour, la mer,
Me noyer dans l’oubli complet.

Femme! femme! cercueil de chair !

Gagne-petit

Il a tout fait, tous les métiers. Sa simple vie
Se passe loin du bruit, loin des cris de l’envie
Et des ambitions vaines du boulevard.
Pour ce jour attendu, qui s’annonce blafard,
Les savants ont prédit, avant l’heure où se couche
Le soleil, une éclipse. Et sa maîtresse accouche,
Apportant un enfant parmi tant de soucis !
Il compte, pour dîner, sur ses verres noircis.
Carrières de Montmartre, en vos antres de gypse,
Abritez le marchand de verres pour éclipse !

A grand-papa

Il faut écouter, amis,
La parole des ancêtres.
– Ne soyons jamais soumis !
Mais, d’où viennent tous les êtres ?

Donc pour cela, puis-je oser,
A travers l’imaginaire,
Vous envoyer un baiser
De tout mon coeur, mon grand-père ?

Vous faisiez des vers très doux
D’après le doux Théocrite,
" L’Oaristys ! " C’est de vous
Qu’en faisant ces vers, j’hérite.

Charles Cros poetry

k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e

Willem Bilderdijk: Poezy. Lierzang

Willem Bilderdijk

(1756-1831)

P o e z y

L I E R Z A N G

« ô Zoete zangeres van ’t Woud,
» Die in den lindentop uw donzig nestjen bouwt nestjen bouwt,
» En van uw toovrend lied heel de aard houdt opgetogen!
» Kom, ongelijkbre Filomeel,
» Kom, schenk me een toontjen van uw keel,
» Een toontjen van uw kunstvermogen,
» Op dat ik harten roer’ en streel’! »

Zoo zong in de eens zoo lieflijke oorden
Diet de Amstel slingerde in haar boorden,
De Dichter, wiens verteedrend lied
De Po en Tyber deed weêrgalmen
Van onze Nederlandsche halmen,
En adel gaf aan ’t Herdersriet.

Die Pausilypus top beschrijdde,
Maar ’t Vaderland zijn’ lofzang wijdde;
Die lauwren brak van Maroos graf;
Maar ’t gorgelzoet der Nachtegalen
Ook met een blindheid moest betalen
Als ’t volgeltjen zijn zangroem gaf.
Voor my! ik heb in kindsche dagen
Het Lot met beden niet vermoeid.
Wat heeft een kwijnend hart te vragen,
Waar door het bloed met weêrzin vloeit!
Ik wachtte vrucht noch bloem noch bladeren
Maar zag den vroegen windbui naderen,
Die klem en leven doven moest;
Mijn loof verdorren voor ’t ontluiken;
Mijn’ wasdom in het knopjen fnuiken;
En ’t aardrijk was my lêeg en woest.

ô, Riep ik slechts, ô Levens ader,
Door wien en ik, en alles is!
ô Mijn en aller schepslen Vader,
Onthul my dees geheimnis!
ô Waarom, waarom werd het leven
Aan my-alleen ten vloek gegeven?
Aan my uw weldaad slechts tot pijn?
ô Doe, mijn God, dit leven enden;
Of toon mijn hart in dees ellenden,
Waartoe ik dus misdeeld moest zijn!

Mijn zuchtjen klom, en trof den zetel
Van ’t ongenaakbre licht om hoog.
Een’ Engel was mijn vraag vermetel;
Zy vond genâ in ’t Heilig oog.
Een schittrend licht omscheen mijn schreden :
Ik stond van ’t aardrijk afgesneden,
En dreef in dunne zuivre lucht :
Het aardrijk hing in zwarte dampen,
En duizend onopnoembre rampen
Bedekten ’t als een zwaluwvlucht.

Ga henen, riep een stem van boven :
Ga heen, wees meester van uw lot!
Verkies in een’ der wellusthoven
Het hoogstbegeerlijk heilgenot.
Ga, oogst en zamel zonder ploegen
Wat de aarde voortbrengt van genoegen,
Zoo dit uw zelfgevoel bedriegt!
My kosten kronen, weelden, gelden,
Niet meer dan ’t halmtjen op de velden,
Waar ’t muschjen zich in slaap op wiegt ! —

Toen zag ik lucht en zee ontvlammen.
Ik riep — en de aarde was niet meer.
De Hemel, stortende uit zijn krammen,
Viel brijzlend op den afgrond neêr.
EEN bleef — ! Het algenoegzaam Wezen,
Alleen te loven, eeren, vreezen,
Alleen de zucht des harten waard!
Ik zag : en viel aanbiddend neder,
En vond my op mijn leger weder,
Maar was bevredigd met deze aard.

Mijn oog kon thands met wellust weiden
Op wat my eerst het hart doorsneed;
In stormend weêr op kalmte beiden,
Verfrissching hopen onder ’t zweet.
Ik vond mijn krimpende ingewanden
Gelenigd door de onzichtbre handen
Der zoetste Zalfster aller smart:
Gy waart het, teedre Strookeresse,
Gy, minnelijk Dichtgodesse,
Gy, sints, meestresse van mijn hart!

Uw tokkling kon my doen vergeten
Wat zintuig, wat verbeeldign nijpt :
Ja, ’t onheil zelfs weldadig heeten,
Waar nood en wanhoop om zich grijpt.
Gy leerdet my die Almacht danken,
Die zelfs het angstig bed des kranken
Me daauw van zegen oversproeit :
Die ballingschap en nood en lijden
Tot hemelwellust in kan wijden,
Wanneer Zijn geest de borst doorgloeit. —

Maar, Dichtkunst edelste aller gaven!
Helaas! hoe wordt uw aart miskend!
Neen! geen aan ’t stof gebonden slaven,
Waar in we uw’ stempel zien geprent!
Neen, ’t is geen ijdel hersenspelen,
Geen toongegalm, geen oorenstreelen,
Geen zinnenkittlend driftkrioelen;
Neen, Dichtkunst is, voor ’t S C H O O N gevoelen
En ’t hart is zetel van haar macht!

Dit, dit gevoel, ô Hoogste Wezen,
Is door Uw hand ons ingedrukt,
En, hier Uw Godheid in lezen,
Zie daar wat opheft! wat verrukt!
Zie daar, wat leed en tegenspoeden,
Wat pijn en lijden kan vergoeden;
Ons uit dit slijk ten hemel trekt;
En nog (by ’t diep verval der aarde)
Bewust houdt van die hooger waarde,
Waarin onze afkomst zich ontdekt!

Daalt, Englen, daalt! en, stervelingen,
ô Klimt! Ja, strengelt u door een!
Ja; God, en God in ’t schoon, te zingen,
Die heeml in ons beî gemeen.
In ’t S C H O O N, de Godheid aan te staren,
Tot Hem in vuurgloed op te varen
Is mensch en Engel even na.
Voor God, voor Hem in ’t S C H O O N, te gloeien,
En in Zijn’ schoot te rug te vloeien,
In ’t eeuwige Hallelujah!

Willem Bilderdijk gedichten

k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e

Joseph Beuys Collection Bonnefantenmuseum Maastricht – II

JOSEPH BEUYS COLLECTION – II

BONNEFANTENMUSEUM MAASTRICHT

Joseph Beuys

(1921, Krefeld – 1986, Düsseldorf)

Undoubtedly the best-known and most controversial artist in post-war Germany is Joseph Beuys. With his equally famous and misunderstood quote: “Jeder Mensch ist ein Künstler” and his views on ‘social sculpture’, he placed art within the widest framework imaginable. Spiritual development and realisation and social change formed the drive behind this artistic position, which even went as far as founding an alternative political party (DSP) in 1967. The established order was his natural enemy, and in 1971, Beuys’ radical didactic views were to cost him the influential position he had held as professor at the Staatliche Kunstakademie in Düsseldorf for ten years.

Beuys’ oeuvre includes drawings, sculptures and installations, but his erweiterten Kunstbegriff was manifested mainly in ‘Aktionen’ (performances). In interaction with his audiences, the charismatic German artist carried out ritualistic actions, amidst carefully arranged objects and materials, thus giving shape to transitional situations and transformation processes. He is well-known for his use of felt and fat: felt as a symbol of life-giving warmth and security, and fat as a substance that is transformed from a solid to a liquid when heated. One explanation for this could be a traumatic experience as a pilot in World War II, when Beuys crash-landed in the Crimea and was saved by Tartars who rubbed him with fat and wrapped him in felt.

In 1975, Beuys was invited by the Bonnefantenmuseum to illustrate his position as an artist and teacher, and his opinions on the task of a work of art in his erweiterten Kunstbegriff, by way of an exhibition, a lecture and a discussion. The exhibition in the side room of the Bonnefantenklooster contained a practically complete overview of the publications associated with his activities. After setting up the exhibition, Beuys decided to donate all the documents on display to the museum. Nearly all the posters, exhibition catalogues, invitations and other material were signed by the artist, and by signing them, Beuys gave the documents a place in his oeuvre. The value of this collection lies not only in its completeness (nearly all the documents from the period 1960-1975 are represented, though they are not all on display at the moment), but also in the rarity of many of the publications.

One of the first signs of Beuys’ presence in Maastricht is a postcard from 1975; one of the many small printed items that he published in large editions as Originalgrafik. The postcard depicts Joseph Beuys with a pram, accompanied by the Antwerp diamond merchant, art collector and friend Isi Fiszman. There was a sequel to this card two years later, when Beuys made a multiple of a number of sheets that were rejected for technical reasons, on which were printed four cards each. Two hundred numbered and signed copies had a hand-written text on them: ‘wer nicht denken will fliegt raus’, and the Bonnefanten texts again appeared across all four pictures.

• Website Bonnefantenmuseum Maastricht

fleursdumal.nl magazine

More in: Exhibition Archive, Sculpture, ZERO art

Jef van Kempen: 6 photos

jef van kempen: 6 photos

fleursdumal.nl magazine

website museum of lost concepts

More in: Dutch Landscapes, Jef van Kempen, Jef van Kempen Photos & Drawings, Kempen, Jef van, Photography, Spurensicherung

Paul Verlaine: La soupe du soir. À J.-K. Huysmans

P a u l V e r l a i n e

(1844-1896)

L a s o u p e d u s o i r

À J.-K. Huysmans

Il fait nuit dans la chambre étroite et froide où l’homme
Vient de rentrer, couvert de neige, en blouse, et comme
Depuis trois jours il n’a pas prononcé deux mots,
La femme a peur et fait des signes aux marmots.

Un seul lit, un bahut disloqué, quatre chaises,
Des rideaux jadis blancs conchiés des punaises,
Une table qui va s’écroulant d’un côté, –
Le tout navrant avec un air de saleté.

L’homme, grand front, grands yeux pleins d’une sombre flamme
A vraiment des lueurs d’intelligence et d’âme
Et c’est ce qu’on appelle un solide garçon.
La femme, jeune encore, est belle à sa façon.

Mais la Misère a mis sur eux sa main funeste,
Et perdant par degrés rapides ce qui reste
En eux de tristement vénérable et d’humain,
Ce seront la femelle et le mâle, demain.

Tous se sont attablés pour manger de la soupe
Et du boeuf, et ce tas sordide forme un groupe
Dont l’ombre à l’infini s’allonge tout autour
De la chambre, la lampe étant sans abat-jour.

Les enfants sont petits et pâles, mais robustes
En dépit des maigreurs saillantes de leurs bustes
Qui disent les hivers passés sans feu souvent
Et les étés subis dans un air étouffant.

Non loin d’un vieux fusil rouillé qu’un clou supporte
Et que la lampe fait luire d’étrange sorte,
Quelqu’un qui chercherait longtemps dans ce retrait
Avec l’oeil d’un agent de police verrait

Empilés dans le fond de la boiteuse armoire,
Quelques livres poudreux de " science " et d’ " histoire " ,
N, Et sous le matelas, cachés avec grand soin,
Des romans capiteux cornés à chaque coin.

Ils mangent cependant. L’homme, morne et farouche,
Porte la nourriture écoeurante à sa bouche
D’un air qui n’est rien moins nonobstant que soumis,
Et son eustache semble à d’autres soins promis.

La femme pense à quelque ancienne compagne,
Laquelle a tout, voiture et maison de campagne,
Tandis que les enfants, leurs poings dans leurs yeux clos,
Ronflant sur leur assiette imitent des sanglots.

Paul Verlaine: La soupe du soir.

À J.-K. Huysmans

k e m p i s p o e t r y m a g a z i n e

More in: Joris-Karl Huysmans, Verlaine, Paul

Voorstelling en nieuwe dichtbundel Nick J. Swarth: iMONDO MANGA!

N i c k J. S w a r t h :

¡ M O N D O M A N G A !

Nick J. Swarth sleutelt gestaag aan een compromisloos oeuvre. ‘¡Mondo Manga!’ luidt de titel van de nieuwe bundel, die toegang biedt tot een cartoonesk universum. Mondo is het Italiaanse woord voor wereld, manga het Japanse woord voor strip. In het westen verwijst manga specifiek naar Japanse strips met een expliciet, grafisch karakter.
De geordende wanorde van een stad vormt het referentiekader voor de poëzie van Swarth. Kenmerkend voor het werk is fragmentatie. Een tekst is een open, aan de tijdgeest appellerende veelheid. In deze benadering staat een gedicht op zich, maar is het daarnaast nadrukkelijk deel van een groter geheel.
Gevraagd en ongevraagd is Swarth uw gids bij louche trips door een even werkelijke als onwerkelijke grootstad, waarbij je aan je linkerhand ziet je wat je rechter liever niet wil weten. Flarden, klanken, beelden: de megalopolis van de X-burger is vele steden, het is maar welke open deur je intrapt.

Over de voorstelling ¡MONDO MANGA!

Verbale wandeling door nachtelijk X-burg, leven barend steenkadaver, aan de hand van één van haar inwoners, X-burger Swarth, waarbij u aan uw linkerhand ziet wat uw rechter liever niet wil weten.
Flarden, klanken en beelden uit een even werkelijke als onwerkelijke grootstad: schooiers, honden, een boksgala, kroegtijgers, papieren tijgers, de Koningin van de Nacht, plastic ruikers, Madenman – een parade van schepselen en fenomenen passeert de revue.
De toeschouwer geraakt in het hart van de duistere stad. Aan het eind van de nacht wacht een bescheiden loutering.

Cartoonesk universum

De teksten voor de voorstelling komen uit de gelijknamige bundel, die een cartoonesk universum ontsluit. Mondo is het Italiaanse woord voor wereld, manga het Japanse woord voor strip. In het westen verwijst manga specifiek naar Japanse strips met een expliciet, grafisch karakter.
De geordende wanorde van een stad vormt sinds jaar en dag een referentiekader voor de poëzie van Swarth. Een deel van de teksten komt uit de bundel “Naked City Poems”, die gedichten bevat uit de periode waarin Swarth stadsdichter was.

Première 1 december 2009

Op dinsdag 1 december 2009 wordt ¡MONDO MANGA! voor het eerst opgevoerd. Voorafgaand wordt een tweede voorstelling gepresenteerd uit de stal van Zwarte Vleugels, dat deze avond invult op verzoek van De Nwe Vorst.

Niels Duffhuës | ‘Kalii Gula’

‘Kalii Gula’ is Niels’ vierde interdisciplinaire productie en laat zich het best omschrijven als een muzikale spoken word performance. Muziek, tekst en filmbeelden in een donkere en sferische mix, zoals men van Duffhuës mag verwachten.
Deze dwarse performer geniet een zekere cultstatus die ondertussen de landsgrenzen overschrijdt. Bij onze oosterburen vinden zijn muziek en voorstellingen ook een weg naar het publiek. ‘Opium Tea’, de vorige, Engelstalige performance, ging er in mei 2008 in première.
Niels is vooral bekend als muzikant en bracht tot nu toe 5 solo cd’s uit.

¡MONDO MANGA!’ & ‘Kalii Gula’

Dinsdag 1 december 2009
Theater De Nwe Vorst, Willem II straat 49, Tilburg

Aanvang 20.00 | toegangsprijs € 5
Reserveringen: 013 / 5328532
Online kaartverkoop: www.denwevorst.nl

► Website Nick J. Swarth

Nick J. Swarth

g e d i c h t

S T A T T B E T O N

Een dahlia-expositie brengt de burger in vervoering debiel
terugtrekkend tandvlees rukt op (aanval de beste verdediging)
RILLEND TONGEN bij de muur

Bij de muur
Braakland, besneeuwd, nacht en nevel en licht van gene zijde
Een overkill aan peertjes
en in de rij voor speed of weed een handvol fijne meneertjes

of als je ’s ochtends wakker wordt een garagebox met een lila
hakenkruis of boven de slagerij een Marxistisch-leninistische
cel
de broeken STRAKKER DAN OOIT

Wat weet je van het langzaam ontslapen?
Wat weet je van het daghuis waar eindeloos schaapjes worden
gedaagd
en gaten levenslang gapen?

De alliantie van de lederen non dreigt met trage vuist het veld
De jongens pissen op elkaar voor geld
Dauwtrappen, levertrappen en beenwerk, goed beenwerk hup
knie

En als je ’s avonds bijkomt, slaan de Pistols in de club om
de hoek een figuur
PLASTIC ruikers OLIE OP HET VUUR (met het oog op
een hap uit de muur